The Trap-MEZEN, Greek t(r)apas, το νέο barfood

Μπορεί να είναι δύσκολο να μεταλαμπαδεύσει κανείς την κουλτούρα ενός τόπου σε κάποιον άλλο και μάλιστα μια κουλτούρα με τέτοιο ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο, όπως η κουλτούρα των τσιπουράδικων του Βόλου, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο, όταν είναι τόσο ευέλικτος ώστε να μπορεί να την προσαρμόσει στις επιταγές της εποχής του, χωρίς να την «βανδαλίσει». Γράφοντας, μάλιστα, όλη αυτήν τη μακροσκελή πρόταση, συνειδητοποιώ πως ακόμα διατηρώ ζωντανή τη γεύση και την αίσθηση του cold-brew coffee negroni, που δοκίμασα στο ελληνότροπο brunch της περασμένης Κυριακής: ένα πολύ πιο στιβαρό σχεδόν «macho» negroni, που έφερε το στίγμα της φινέτσας του δημιουργού του.

Όμως αν οι μπαρτέντερ Γιάννης Σαμαράς και Στέφανος Δραγανιδάκης έριψαν… τσίπουρο στο νερό τους, έριξε μια αντίστοιχη ποσότητα νερού στο τσίπουρο της και η ομάδα του Μεζέν δηλαδή ο executive σεφ, Γρηγόρης Χέλμης (φωτό), ο τσιπουροχόος-διευθυντής Ανδρέας Διακοδημήτρης και ο resident εφεξής σεφ στο The Trap, Νίκος Κλείτσος. Oι τρεις τους εμπνεύστηκαν όχι ένα, αλλά τρία μενού (το menu greek tapas, για την ώρα του aperitivo, που σερβίρεται από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 8 το βράδυ, το menu Μεζέν bar για τις ώρες του μπαρ και ένα τρίτο για το κυριακάτικο brunch, με αβγά, σαλάτες και σάντουιτς, αλλά και κάτι τηγανίτες-δεν σας γράφω τίποτα επ’ αυτών) και τα τρία προσαρμοσμένα στις επικρατούσες τάσεις, στους διαφορετικούς ρυθμούς της Αθήνας, αλλά και στην ελλιπή ακόμα μύηση μας στη βολιώτικη κουλτούρα της κατανάλωσης τσίπουρου. 

Οι μεζέδες του Βόλου αναζητούν τη συντροφιά του αλκοόλ, όχι μόνο στον κατάλογο με τα ελληνικά αποστάγματα (ούζα, τσίπουρα, μονοποικιλιακά αποστάγματα σταφυλής), αλλά και φλερτάροντας με τον κατάλογο του μπαρ, όπου οι μπαρτέντερ έχουν «ενθέσει» διάφορα τσίπουρα σε aperitivi, highballs καιsignature cocktails.

Χρειάζεται όμως να πω και δυο λόγια για αυτούς τους μεζέδες, που μεν η ομάδα Μεζέν ονόμασε «greek tapas», αλλά προσωπικώς τους λέω «greek t(r)apas», δεδομένου ότι η νοστιμιά τους έγινε «παγίδα» για το κοινό του μπαρ που σπεύδει να ζητήσει refill της πρώτης τετράδας / combo, πριν προλάβει να περάσει καν μισή ώρα από τη στιγμή που ο σερβιτόρος φέρνει στα τραπέζια τα τσίπουρα-με ή χωρίς γλυκάνισο- και τους πρώτους μεζέδες. Παραθέτω μόνο τα ονόματα τους γιατί για τη γεύση τους σας προτείνω να αποκτήσετε ιδίαν άποψη: edamame μαγειρεμένα σαν τα λαδερά της μάνας μας, σκουμπρί με πατατοσαλάτα, ρέγκα καπνιστή με καυτερή πιπεριά και στο δεύτερο γύρο ένας καβουρμάς (από τα χεράκια του Χέλμη) με φέτα και ντομάτα και, μεταξύ άλλων η θεϊκή παστή γίδα με αβγό, νόστιμη, βαθιά νόστιμη, να πιεί κανείς τσίπουρα. Αξίζει να το ζήσετε γιατί θα γίνει τάση, το υπογράφω.