Bistrot Le Mignon, όνομα και πράγμα ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

Αγαπητέ Πάνο, επισκέπτομαι και διαβάζω τακτικά το site σου το οποίο είναι πραγματικά εξαιρετικό. Ορισμένες όμως κριτικές είναι πολύ «ενθουσιώδεις» για μαγαζιά που δεν το αξίζουν. Χθές το βράδυ επισκέφτηκα το εν λόγω bistrot το οποίο είναι σε επίπεδο ζεστασιάς και χώρου πολύ όμορφο. Δεν θα έλεγα όμως το ίδιο για το service και το επίπεδο της κουζίνας. Πρώτο πιάτο oeufs posés aux lardons, champignons etc…. Κάποιος οφείλει να εξηγήσει στον μάγειρα ότι το αυγό ποσέ δεν είναι βραστό, πρέπει να κόβει τα «ξέφτια» από το ασπράδι και τέλος lardons δεν είναι το μπεικον του super market απλά ψιλοκομμένο. Τουλάχιστον δεν εννοούν αυτό ως lardon οι γάλλοι στα bistrot τους…. Επίσης πολύ ξυδάτη σάλτσα, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Δεύτερο πιάτο μετά από, προφανώς ατυχή συνεννόηση με τον λήπτη των παραγγελιών, entrecôte café de paris saignante και όχι blue: ήρθε entrecôte blue café de Kolonaki. Επίσης οφείλει κάποιος να εξηγήσει με σαφήνεια στον μάγειρα ότι στην γαλλική κουζίνα Saignant καλείται το κρέας qui saigne…. Όχι αυτό που έχει σιτέψει 3-4 βδομάδες και έχει καταλήξει «άθλια σόλα», όπως κάτι κρέατα που σερβίρουν κατά τα δήθεν αμερικάνικα πρότυπα σαβουροκουζίνας (με κριτήριο το μέγεθος και όχι τη γεύση) διάφορα άλλα μαγαζιά δεξιά και αριστερά. Το κρέας λοιπόν ήρθε άψητο μεν, στεγνό όμως τόσο που στις 3 μαχαιριές που επιχείρησα πριν το εγκαταλείψω δεν βγήκε ούτε μια σταγόνα αίματος ή έστω ζουμιού. Συνεπώς αυτό το κρέας συστήνεται μόνο σε τύπους που δεν θέλουν να έχουν καμία γεύση. Πάμε στην sauce, αφού και εδώ είχα κάνει τη σχετική ερώτηση αν είναι γνήσια café de paris ή beurre café de paris. Ατυχώς μάλλον η διαφορά είναι άγνωστη τόσο στον λήπτη των παραγγελιών όσο βέβαια και στον μάγειρα. Η μόνη διαφορά από το beurre café de paris της σάλτσας αυτής ήταν ότι το βούτυρο ήταν πιο κοντά στην λογική της béarnaise και όχι στο beurre café de paris. Πιθανόν θα πρέπει ο μάγειρας να δοκιμάσει ένα αυθεντικό café de paris με 50 μυρωδικά και λίγο βούτυρο σε κάποιο εστιατόριο στο παρίσι ή έστω, προς αποφυγή εξόδων, στο παρακείμενο Abreuvoir ή έστω στο μαγαζί με το οποίο μεγαλώσαμε πολλοί από εμάς της κας Ελένης και του κου Σωτήρη στα βόρεια (όσοι πάνε ξέρουν για ποιο μιλάω). Σκέλος κρασί: ζήτησα με βάση τα περιορισμένα δεδομένα του καταλόγου ένα clos de l’oratoire Châteauneuf du pape. Μου ήρθε ένα Heritages Châteauneuf du pape (άσχετο). Σε σχετική δε ερώτηση πριν να παραγγείλω το κρασί αν το gewürztraminer είναι demi-sec ή sec, έλαβα την απάντηση: μα όλα αυτά είναι λίγο ημίγλυκα αλλά δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο είναι ή όχι….. Καλά κρασιά δηλαδή. Για να κλείνω, η ζεστασιά ενός bistrot που ευαγγελίζεται την γαλλική κουζίνα δεν βρίσκεται στο αριστοτεχνικό στήσιμο του πιάτου που δεν το αρνούμαι ότι ήταν πράγματι καλό από όσα έβλεπα γύρω μου (καθώς εγώ λόγω των παραπάνω δεν έφαγα), αλλά στην ζεστασιά της κουζίνας: π.χ. όταν σερβίρεις boeuf bourgignon καλό είναι να το έχεις σε μια mini-cocotte και όχι να έχεις σερβίρει όπως ο Ramsey…. Αυτή είναι η ζεστασιά της γαλλικής κουζίνας για όσους έχουν μείνει περισσότερο από μια βδομάδα εκεί. Καλό το décor, αν η γεύση όμως πάσχει το décor δεν φτάνει. Το ωραίο σε ατμόσφαιρα Bistrot που θυμίζει Γαλλία, πάσχει έντονα στο φαγητό του και πρέπει να συνέλθει ταχύτατα, εκτός και αν είναι ευχαριστημένοι όλοι με κάτι μεταξύ γαλλικής και προσωπικής κουζίνας του μάγειρα…. Αγαπητέ Πάνο, η cassoulet μπήκε στον κατάλογο: το θέμα είναι montebéliard ή morteau περιέχει η ημεδαπή συνταγή ή όχι?