Τομάτα, ο Χρύσανθος Καραμολέγκος έχει κέφια.

Ο Χρύσανθος Καραμολέγκος είναι από τους σπουδαιότερους Έλληνες σεφ. Καλλιτεχνική φύση, ασταθής χαρακτήρας, ασυγκράτητα δημιουργικός ώρες-ώρες αλλά και «τεμπελάκος» σε ότι αφορά στην εξέλιξη των πιάτων που έχει ήδη βγάλει. Ο Χρύσανθος είναι ταλέντο μοναδικό, ο τρόπος που έχει να συνδυάζει υλικά είναι απίστευτος, οι δημιουργίες του με αφορμή την τομάτα θα μπορούσαν να κάνουν παγκόσμια σχολή! Ένα βιβλίο με τίτλο «Τομάτα» από τον Χρύσανθο θα μπορούσε να γίνει διεθνές best-seller!

Ίσως σε μια άλλη χώρα ο Καραμολέγκος να έκανε συλλογή από αστέρια Michelin. Ίσως. Το σίγουρο είναι ότι αν δούλευε πάνω στις πιο φιλόδοξες δημιουργίες του θα μπορούσε να τις μετουσιώσει από εξαιρετικά πιάτα σε πιάτα μοναδικά, διεθνούς επιπέδου. Δεν το κάνει όμως. Όχι επειδή είναι πράγματι τεμπελάκος, αλλά επειδή προτιμά τον εύκολο δρόμο. Ή επειδή θεωρεί ότι εδώ δεν θα εκτιμηθεί το αληθινό του ταλέντο. Δεν ξέρω να σας πω σίγουρα. Τον ξέρω 20 χρόνια πια αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για το τι από όλα συμβαίνει.

Κάτι άλλο που είναι σίγουρο είναι ότι ο Χρύσανθος Καραμολέγκος έχει πρωτοποριακές ιδέες, δεν συμπαθεί την «μοριακή» κουζίνα και είναι ο καλύτερος σεφ που υπάρχει στην Ελλάδα για να εκτοξεύσει ταπεινά υλικά στην σφαίρα της υψηλής γαστρονομίας. Με αυτή την έννοια είναι ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει ένα πραγματικά εξαιρετικό εστιατόριο με κόστος €30 το άτομο. Και υπό αυτό το πρίσμα, θα θυμώνω κάθε φορά που «την πατάω» επιλέγοντας κάποια από τα πιάτα ημέρας του με θαλασσινά, αστακοκαραβίδες και δεν συμμαζεύεται. Δεν είναι ότι η αστακοκαραβίδα με πράσινο τσίλι, τσάιβς, λεμόνι και λάδι βασιλικού που δοκίμασα δεν ήταν εξαιρετική. Ήταν! Αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι ζύγιζε 1,7 κιλά και ότι κόστιζε €187! Και όταν μπορούν με τόσα λεφτά να φάνε τέσσερα άτομα μυθιστορηματικά στην «Τομάτα» του,  δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιο λόγο ξαφνικά εντάσσονται τέτοια πιάτα στις επιλογές του.

Για του λόγου το αληθές, δοκιμάστε ας πούμε αυτό το έξοχο καπνιστό σκουμπρί με τοματάκι σε σιρόπι από σόγια και τζίντζερ, ένα πιάτο απίστευτης ισορροπίας και κομψής γευστικής έντασης αλλά και το ταρτάρ από λαβράκι με ελιά και λεμόνι κονφί, ένα πιάτο απαράμιλλης φινέτσας. Ή το πεντανόστιμο τυλιχτάρι παγιάρ, με πελτέ τομάτας, μουστάρδα και κρεμμύδι ή το αρνάκι με μαροκινό πελτέ και μπαχαρικά, δυο πιάτα βαθιάς νοστιμιάς που αναδεικνύουν την μαεστρία του σεφ στους συνδυασμούς γεύσεων αλλά και την ικανότητά του να δημιουργεί πιάτα οικεία και ταυτόχρονα μοναδικά.

Η «Τομάτα» είναι φέτος στα καλύτερά της και όπως πάντα είναι από τα πιο εξαγώγιμα ελληνικά εστιατορικά concept. Μακάρι να υπήρχαν πολλά τέτοια εστιατόρια στην χώρα μας! Θα κλείσω όμως λέγοντας δυο ελπίδες μου. Η πρώτη είναι να δούμε τον χειμώνα τον Χρύσανθο στην Αθήνα με ένα εστιατόριο έξυπνο, φτηνό και καλό. Η δεύτερη είναι να μπει ο ίδιος στην διαδικασία, όταν το επιτρέψουν οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες, να ξαναδημιουργήσει ένα εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών όπως ήταν το «Αριστερά-Δεξιά» που είχε κάνει μαζί με τον Δημήτρη Λίτινα.