Kastri Bistro, το στοίχημα του Αλέξανδρου Χαραλαμπόπουλου

Δεν ξέρω γιατί, ενώ σκεφτόμουν να πάω στο Kastri Bistro από τον Οκτώβριο του 2015 που άνοιξε το ανακαινισμένο εκ βάθρων ξενοδοχείο «Domotel Kastri», χρειάστηκε να μπει ο Απρίλιος για να τα καταφέρω. Μερικές φορές όμως αποδεικνύεται πως κάποιες καθυστερήσεις μπορεί να αποβούν χρήσιμες γιατί επισκεπτόμενη το εστιατόριο σε αυτό το μεταίχμιο δύο εποχών είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω πιάτα και από το χειμερινό μενού, αλλά και να έχω ένα preview από το ανοιξιάτικο. Ενδέχεται, βέβαια, αυτό που αποκαλώ «ευκαιρία» να είναι απλώς δημοσιογραφικό προνόμιο, χάρη στο οποίο απέκτησα μια πιο σφαιρική εικόνα της δουλειάς του σεφ και της εξέλιξης του, ακόμα σε αυτόν τον τόσο σύντομο χρόνο λειτουργίας του εστιατορίου.

Η εμφάνιση (τα στησίματα, όπως λένε οι σεφ) και τα χρώματα των πιάτων με κέρδισαν, πριν καν βάλω την πρώτη πιρουνιά στο στόμα μου. Θα έλεγα πως ο σεφ είχε σκεφτεί να αντιπαραθέσει στο μίνιμαλ ελαφρά γκρι χώρο του εστιατορίου μια εικόνα φαγητού που λειτουργούσε σαν ένα λιτά δομημένο «αρχιτεκτόνημα» το οποίο φωτιζόταν από τα έντονα χρώματα των λαχανικών και των βρώσιμων λουλουδιών, όπως η φλογέρα-χορτόπιτα με τα άγρια μεσσηνιακά χόρτα ή το παντζάρι με την κινόα, την παλαιωμένη γραβιέρα Σύρου, το ταμπουλέ με κινόα και φουντουκέλαιο, που θύμιζε τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του  Jackson Pollock. Και, παρακαλώ, μη βιαστείτε να σκεφτείτε πως το φουντουκέλαιο και η κινόα δεν είναι ελληνικά υλικά γιατί θα σας θυμίσω πως πριν από 150 χρόνια στην Ελλάδα δεν τρώγαμε ούτε μελιτζάνες ούτε πατάτες, αλλά σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί πια την ελληνικότητα τους. Αυτό που καθορίζει την εθνική ταυτότητα των φαγητών μας είναι η ικανότητα τους να εκφράζονται με γεύσεις ή να ανακαλούν μνήμες γεύσεων κοινά αποδεκτές από όλους μας. Και αυτό ο Αλέξανδρος Χαραλαμπόπουλος το έχει επιτύχει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό γιατί ό,τι μαγειρεύει έχει ξεκάθαρη ταυτότητα, αλλά κυρίως χαρακτηρίζεται από μια βαθιά νοστιμιά, που δεν είναι πάντα δεδομένη εκεί που ο διάκοσμος κερδίζει τις εντυπώσεις. Σίγουρα όλα τα πιάτα του μενού δεν έχουν ούτε την ίδια γευστική αρτιότητα ούτε την ίδια γευστική πολυπλοκότητα, όπως η τριλογία του αρνιού με αγκινάρα Ιερουσαλήμ, ξινόχοντρο τραχανά και γιαούρτι ή οι καραβίδες με κουσκουσάκι από βουβαλίσιο γάλα, σαλικόρνια, τυρί και άρωμα λουίζας, αλλά ακόμα κι αυτά που δεν έχουν ακόμα φτάσει το στο όριο τους δείχνουν ήδη μια δυναμική. Αυτή η αίσθηση είναι που μου επιτρέπει να πω, πως το φαγητό -και μάλιστα σε συνδυασμό με το καλό σέρβις και το ευχάριστο περιβάλλον του εστιατορίου- άξιζε τελικά που διασχίσαμε την Αττική, από το νότο στο βορρά για να περάσουμε τη βραδιά στο Kastri Bistro.