GB Roof Garden, εμβληματικό αλλά ...ξενοδοχειακό

Η Μεγάλη Βρετανία είναι ένα ξενοδοχείο σύμβολο για την Αθήνα και η ύπαρξή του είναι υπόθεση όλων. Κάθε φορά που βλέπω στις ειδήσεις τα επεισόδια και το κλασικό πλέον σπάσιμο των μαρμάρων της εισόδου, πραγματικά στενοχωριέμαι. Όπως στενοχωριέμαι που έπρεπε να παρακολουθήσω συστηματικά ειδήσεις πριν τελικά αποφασίσω να επισκεφθώ το GB Roof Garden.

Κομψά πολυτελές, το GB Roof Garden, προσφέρει μια μαγευτική θέα της φωτισμένης Ακρόπολης και εξασφαλίζει σε όλα τα επίπεδα την αρτιότητα που περιμένεις σε ένα ξενοδοχείο αυτού του επιπέδου. Δεν ήταν πάντα έτσι όμως. Μπορεί το σέρβις του να ήταν πάντα άψογο και η λίστα των κρασιών ευρύτατη και πολυσυλλεκτική (σημειώνω εδώ την ύπαρξη δεκάδων επιλογών κρασιών με το ποτήρι), αλλά η κουζίνα του έκανε μερικά χρόνια να βρει τον δρόμο της. Τον βρήκε όμως, χάρη και στις δυο δυνατές μεταγραφές που έκανε η Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια. Τον ικανότατο και πολύ οργανωτικό Σωτήρη Ευαγγέλου σε ρόλο executive chef και τον ταλαντούχο Αστέριο Κουστούδη σαν σεφ του συγκεκριμένου εστιατορίου.

Σήμερα, στο GB Roof Garden τρώμε καλύτερα από ποτέ. Τα πιάτα έχουν την ζωντάνια και την άρτια τεχνική που θα περίμενα σε ένα πολύ καλό εστιατόριο και οι πρώτες ύλες είναι πολύ καλής ποιότητας γενικά. Εδώ όμως έχω την πρώτη μου παρατήρηση. Σε ένα τόσο καλό και τόσο ακριβό εστιατόριο, το λαβράκι ιχθυοτροφείου δεν συγχωρείται. Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία και την πολύ υψηλότερη τιμή που θα είχε το πιάτο αλλιώς, αλλά θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να μην υπάρχει καθόλου στο μενού παρά να διεκδικεί τον τίτλο του χειρότερου πιάτου της βραδιάς μια επιλογή των €37! Μην με παρεξηγείτε, η συνταγή ήταν πολύ καλή και σχεδιασμένη να μπολιάσει με γεύση το ζουμερό πλην άνοστο ψάρι, όμως αυτό δεν αρκεί σε ένα τέτοιο εστιατόριο.

Κατά τα άλλα ότι κι αν πήραμε ήταν πολύ καλό, με το ταρτάρ τόνου με πράσινο κάρι, τα άψογα ψημένα χτένια ταντούρι, τα ραβιόλι καρμπονάρας (στην γέμιση τους ένα μίγμα που παραπέμπει στην κλασική ιταλική συνταγή) με τρούφα και το έξοχα ψημένο κοτόπουλο να ξεχωρίζουν.

Η κυριότερη κριτική μου στην κουζίνα αφορά στην απουσία στόχευσης και προσανατολισμού. Λίγο Ελλάδα, λίγο Ιταλία, μια δόση εξωτισμού και όλα αυτά με γαλλική τεχνοτροπία. Πετυχημένος συνδυασμός σε ένα ξενοδοχειακό εστιατόριο που –μοιραία και λόγω των σημερινών συνθηκών- απευθύνεται κυρίως στον ξένο επισκέπτη, όμως εγώ ξέρω ότι μπορώ να περιμένω περισσότερα από το εξαιρετικό δίδυμο των σεφ...και σίγουρα περισσότερο χαρακτήρα!

Τέλος, στο ίδιο υψηλό και ...πολυσυλλεκτικό επίπεδο κινούνται και τα επιδόρπια, με το τιραμισού να είναι άψογο, η μπάρα από σοκολάτα Gianduja αληθινή γευστική βόμβα και το μιλφέιγ με κρέμα και maron glace καλό αλλά όχι συνταρακτικό.