Cinco updated, σε νέα εποχή με σεφ τον Δημήτρη Κατριβέση

Ο σεφ Δημήτρης Κατριβέσης ανέλαβε πρόσφατα την κουζίνα του Cinco, μετά από ένα μάλλον σύντομο πέρασμα από το Oozora, και δείχνει να απολαμβάνει εδώ το πιο ντεκοντρακτέ περιβάλλον και την ατμόσφαιρα. Αποτέλεσμα; Η κουζίνα του ξεχειλίζει αρώματα, γευστική ένταση, κέφι και πάθος. Έχοντας περάσει από ένα σωρό χώρες και εστιατόρια ίσως και να έφτασε η ώρα να κατασταλάξει κάπου (ευχή και προτροπή είναι αυτό) και στο Cinco προτείνει μια κουζίνα που στηρίζεται στην αγαπημένη του Nikkei (ο συνδυασμός περουβιανής και ιαπωνικής) αλλά συμπληρώνεται και με ισπανικές πινελιές, σεβόμενος προφανώς την tapas προϊστορία του bar-restaurant.

Μ’ αρέσει πολύ η ατμόσφαιρα αυτού του μαγαζιού (εξ ου και το «βραβείο» που του είχα δώσει στα Best of μου το 2012) και πιστεύω ότι αυτό το είδος της κουζίνας του ταιριάζει γάντι και ας βγαίνει –μοιραία- λίγο ακριβότερη από την ισπανική κουζίνα που σερβίριζε μέχρι πρότινος. Η λογική του tapas υπάρχει και τώρα με την έννοια των μικρών σχετικά μερίδων που μπαίνουν στην μέση του τραπεζιού και τις μοιράζεσαι. Χρειάζεται όμως λίγη προσοχή στις ποσότητες και στις τιμές καθώς μερικά πιάτα είναι υπερβολικά μικρά για την τιμή τους (το tuna tiradito ή το sea bass ceviche για παράδειγμα) ενώ άλλα έρχονται σε γενναιόδωρες ποσότητες και καλές τιμές (πχ rock shrimp tempura).

Αρκετά όμως με όλα αυτά, πάμε και στα πιάτα. Ετοιμάζομαι να γράψω για αυτά τα εκπληκτικά μανιτάρια με miso και γκοργκοντζόλα και μου τρέχουν τα σάλια! Μιλάμε για το απόλυτο comfort food και έναν συνδυασμό γεύσεων απίθανο. Γενικά ο Κατριβέσης είναι πολύ ικανός στους συνδυασμούς και τις ισορροπίες. Αυτό, μαζί με την εκφραστικότητα και την ένταση είναι τα μεγάλα ατού της κουζίνας του. Το νιώθεις και στο sea bass ceviche που δεν θες να τελειώσει (ίσως το κορυφαίο ceviche της πόλης με λαβράκι, κουμκουάτ, σίσο και γάλα τίγρη με γουασάμπι ….το γάλα του τίγρη είναι η παραδοσιακή μαρινάδα του ceviche που συνήθως έχει χυμό lime, τσίλι, αλατοπίπερο και ζωμό από το ψάρι), αλλά και στο άψογο tuna tiradito με ντρέσινγκ jalapeno, αρμυρίκι, lime, κόλιανδρο και καυτερή πιπεριά. Πολύ καλά και άψογα φτιαγμένα ήταν και τα dumplings ημέρας με σπανάκι και μανιτάρια^ ανυπομονώ να τα δοκιμάσω και με πιο ενδιαφέρουσα γέμιση. Οι rock shrimps tempura στην συνέχεια ήταν αέρινα τηγανισμένες, τα ντρέσινγκ τους άψογα και έκαναν τα ιαπωνικά εστιατόρια της πόλης να κιτρινίσουν από τη ζήλια τους. Μετά δοκιμάσαμε yuka Brava style (όπως είναι οι παραδοσιακές ισπανικές πατάτες με πάπρικα, αλλά με γιούκα). Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος που έχει πατάτες να χρησιμοποιήσει γιούκα, εντάξει στην Κούβα κάνω την καρδιά μου πέτρα και τρώω, στην Αθήνα όμως; Τελειώσαμε με βοδινό anticucho που ήταν ζουμερό, τρυφερό και ιδανικά πικάντικο και λαβράκι –επίσης- anticucho με miso που ήταν στεγνό και μάλλον το πιο αδιάφορο πιάτο της βραδιάς. Ενώ και τα επιδόρπια θέλουν δουλειά ακόμη για να φύγουν από την κατηγορία του εξυπνακίστικου και να φτάσουν στο υψηλό επίπεδο της κουζίνας.

Όμως αυτά είναι πταίσματα μπροστά στην συνολική εικόνα. Και η συνολική εικόνα είναι ότι εδώ με περίπου €50 το άτομο απολαμβάνεις μια εξαιρετικά γευστική και εκφραστική κουζίνα, πίνεις κορυφαία κοκτέιλ (το Pisco Sour συνόδευε τα παραπάνω στην εντέλεια) και περνάς υπέροχα^ γεγονός που κάνει την σχέση ποιότητας και τιμής ιδιαίτερα τίμια.