Block 146, funky hot-spot υψηλών επιδόσεων!

Το Block 146 είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας αρκετών επιχειρηματιών, ο καθένας με την δική του πορεία στον χώρο (αλλά και σε άλλους ). Άνοιξε στην Νέα Ερυθραία, στο 146 της Χαριλάου Τρικούπη και έχει παντρέψει ιδανικά τις επιταγές μιας brasserie νεοϋορκέζικης όμως λογικής με αυτές των αθηναϊκών all-day bar-restaurants. Κοινώς εμφανές τούβλο, πλακάκι, εντυπωσιακή μπάρα, εντυπωσιακή κάβα, πράσινοι δερμάτινοι καναπέδες μέσα (υπογραφή διακόσμησης: Αφροδίτη Μπονάτσου της Stones & Walls) αλλά και ανοιχτόκαρδη αίσθηση, χάζι στην περαντζάδα και δυνατή –ενίοτε άστοχα δυνατή- μουσική. Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε για το κοινό του Block 146, για την ώρα πάντως πηγαίνουν όλοι εκείνοι που θα «έπρεπε» να πηγαίνουν σε ένα κοσμικό και με δυνατές δημόσιες σχέσεις bar-restaurant των βορείων προαστίων.

Έχοντας πει όλα αυτά, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι το φαγητό εδώ είναι απλά «αναγκαίο κακό». Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε δει να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Κι όμως εδώ, οι άνθρωποι έχουν δώσει ασυνήθιστα μεγάλη προσοχή στην κουζίνα και αυτό είναι προς τιμήν τους γιατί το μαγαζί θα γέμιζε ούτως ή άλλως (δυστυχώς και αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει διαρκώς) τουλάχιστον τους πρώτους μήνες. Επέλεξαν έναν νεαρό, ταλαντούχο σεφ τον Γιάννη Λιόκα, που έχει περάσει από την «σχολή Τραστέλη» δουλεύοντας στη Fuga και εδώ υπογράφει για πρώτη φορά ως executive chef. Συγκρατείστε το όνομα, πιστεύω ότι θα συζητηθεί στο μέλλον. Ο Γιάννης Λιόκας υπογράφει ένα μενού έξυπνο που συνδυάζει ορισμένα κλασικά πιάτα που πρέπει να σερβίρονται σε ένα τέτοιο μαγαζί, με κάποια πιο απαιτητικά με τα οποία θέλει να αποδείξει ότι μπορείνα πάει ένα βήμα πιο κάτω.

Και τα καταφέρνει αρκετά καλά, κυρίως επειδή και τα πιο «απλά» του πιάτα έχουν το κάτι παραπάνω και έτσι η τελική, συνολική εντύπωση είναι αρμονική. Νομίζω ότι το καλύτερο παράδειγμα για αυτό που σας λέω είναι η σαλάτα του Καίσαρα που ίσως να είναι η καλύτερη στην πόλη χάρη στη φρεσκάδα της, το καλοζυγισμένα αιχμηρό dressing της και το έξοχο, ζουμερό κοτόπουλο που ψήνει σε κενό αέρος και το απογειώνει. Δίπλα της, το κλασικό χάμπουργκερ, σερβιρισμένο πανέξυπνα σε «εφημερίδα» με εξαιρετικές διπλοτηγανισμένες πατάτες και νόστιμο μπριοσένιο ψωμάκι θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη «best of» αν ήταν λίγο πιο ζουμερό τόσο το μπιφτέκι του όσο και η γενικότερη παρουσία του. Αυτό που τελικά δεν καταφέρνει το χάμπουργκερ, το πετυχαίνει όμως η έξοχη καρμπονάρα (ζητήστε απλά έξτρα φρεσκοτριμμένο πιπέρι) που την ανακατεύουν μπροστά σας για να σπάσει το ποσέ αβγό με το οποίο φτάνει στο τραπέζι. Δίπλα σε αυτά τα πιάτα βέβαια προτείνονται επίσης μια υπέροχα δροσιστική και ισορροπημένη σαλάτα παντζάρι με κατσικίσιο τυρί και μήλο grannie smith, μια σύνθετη και έξοχη σαλάτα με ρεβύθια, τσάτνεϊ κάπαρης, βινεγκρέτ γιούζου, μεταξένιο χούμους και κονφί μπακαλιάρου^ μια σαλάτα άξια αστεριού αν ο μπακαλιάρος ήταν ακόμη πιο ζουμερός και «συννεφένιος». Τεχνικά προβληματάκια εμποδίζουν και το πιο εμβληματικό ίσως ορεκτικό του μενού να φτάσει στο ύψος που του αξίζει. Το αβγό ποσέ σε κρούστα από καταΐφι με διλογία πατάτας (mashed & ρευστός, μεταξένιος πουρές), τσιπς προσούτο και άρωμα λευκής τρούφας είναι ένα πανέξυπνο, δυνητικά απολαυστικότατο πιάτο που όμως στην προκειμένη περίπτωση ήταν πιο αλμυρό από ότι πρέπει και το αβγό πιο σφιχτό οπότε χάνεται το ζητούμενο που είναι η ανάμιξή του με τον πουρέ. Στα κύρια πιάτα, το κοκοράκι μαριναρισμένο με μουστάρδα, κρέμα λεμονιού και πουρέ με άρωμα τρούφας, αλλά και ο χοιρινός λαιμός που σιγομαγειρεύεται επί 24 ώρες (σε κενό επίσης) με ψητή σελινόριζα και πουρέ καρότου είναι γευστικότατα και καλοεκτελεσμένα.

Συνοψίζοντας, είναι σαφές ότι η κουζίνα διαθέτει και τεχνική και ιδέες, αλλά και την στόφα των υψηλών επιδόσεων. Λίγη προσοχή ακόμη χρειάζεται ώστε να αποφεύγονται κάποιες μικρές αστοχίες. Στις επιδόσεις της κουζίνας, αξίζει να προσθέσω το ήδη ρονταρισμένο και όσο πρέπει φιλικό σέρβις, την μικρή αλλά πολυσυλλεκτική wine-list και τα ιδιαίτερα καλοφτιαγμένα κοκτέιλ που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Σαμαράς και εκτελούν άψογα οι bartenders του μαγαζιού. Προσωπικό αγαπημένο το Sazerac au Chocolat (κονιάκ, αψέντι, bitters Mozart & Peychaud) που ταιριάζει άψογα με πούρο στο τέλος.