Aleria: Άγγιγμα ιδιαιτερότητας

Σε μια περιοχή που τα περισσότερα φωτάκια έξω από επαγγελματικούς χώρους δεν ανήκουν σε εστιατόρια και μπαρ, ο Νικηφόρος Κεχαγιαδάκης έχει στήσει ένα από τα ομορφότερα εστιατόρια της Αθήνας. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, οι φαν της μοντέρνας ελληνικής κουζίνας και των φερέλπιδων νέων σεφ όλο και συχνότερα κατηφορίζουμε σε γειτονιές που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν εκτός χάρτη…για να το θέσω κομψά.

Μεταξουργείο, Κεραμεικός, Βοτανικός και τα άλλα τα … παιδιά αναπτύσσονται διαρκώς γαστρονομικά. Δεν έχουν γίνει όμως ακόμη hip περιοχές. Πώς να σας το πω, δεν είναι –ακόμη- Meatpacking district του Μανχάταν. Συνεπώς υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία με τους εστιάτορες της περιοχής. Εμείς κατεβαίνουμε εδώ κάτω, αισθανόμαστε λίγο προχωρημένοι, αλλά γλυτώνουμε και μερικά ευρώ στον λογαριασμό! Ο Νικηφόρος δεν συμφωνεί με τον διακανονισμό αυτό και οι τιμές στο Aleria δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το Κολωνάκι και την Κηφισιά. Ελπίζω να το ξανασκεφτεί.

Το παλιό νεοκλασικό έχει φωτιστεί, διακοσμηθεί με γούστο και φαντασία και παρόλο που το σύνολο είναι φορτωμένο αντικείμενα, διακοσμητικά, λεπτομέρειες και χαριτωμενιές, δεν κυλά ούτε στιγμή προς το κιτς. Αντίθετα σε αγκαλιάζει και σου επιβάλλει όμορφα την αίσθηση του ιδιαίτερου.

Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε το Aleria, με σεφ τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο μέχρι πριν λίγο καιρό, έπαιξε δυνατά και δημιουργικά το χαρτί της μοντέρνας ελληνικής κουζίνας. Οι επιδόσεις του πάντα καλές, αλλά συχνά ασταθείς. Αυτή η ανισότητα, σε συνδυασμό με τις τσιμπημένες τιμές με έκανε πάντα λίγο διστακτικό απέναντί του. Τρεις βδομάδες τώρα, ανέλαβε ο –επίσης νεαρός- σεφ Κομνηνός Μουφλουζέλης. Με σημαντική προϋπηρεσία στο Βαρούλκο, την Σπονδή, τη Hytra, την Παρέα και το 1800 (της Σαντορίνης) πιστεύω πως είναι ένας πολύ ταλαντούχος σεφ που θα συζητηθεί στα επόμενα χρόνια.

Διανύουμε ακόμη τον πρώτο καιρό και το μενού του Aleria θα ολοκληρωθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Οι επιλογές είναι ακόμη σχετικά λίγες, όμως το στίγμα της κουζίνας είναι ισχυρό και ο σεφ είναι εμφανώς ικανότατος. Πιάτα όπως το ριζότο μυρωδικών με κουκουνάρι και κρέμα ντομάτας που αποδομεί και ανασυνθέτει τα κλασικά «γεμιστά» αποδεικνύουν την μαεστρία του και την ακρίβεια στην εκτέλεση όπως και τα θαυμάσια ψημένα χτένια πάνω σε ένα «κους-κους» από κουνουπίδι και μήλο που αρωματίζονται φίνα με κάρι. Άλλωστε η καλή μέρα φάνηκε από το amuse bouche με την μικρή πανακότα φέτας με βασιλικό και τον αφρό από στραπατσάδα.

Ο Κομνηνός Μουφλουζέλης χρησιμοποιεί μοντέρνες τεχνικές και προχωρημένη παρουσίαση, ποτέ όμως σε βάρος της γεύσης και της ουσίας. Αν και νεαρός έχει μια ωριμότητα στην κουζίνα και πιστεύω πως γρήγορα θα διορθώσει και κάποιες μικρές ατέλειες και αστοχίες. Η κρεμμυδόσουπα του με βερίκοκα και αφρό παρμεζάνας για παράδειγμα είναι πολύ γλυκιά και το κρεμμύδι μασκάρεται λίγο από την κρέμα του βελουτέ ή το λαβράκι έρχεται μια ιδέα πιο ψημένο και ενώ ταιριάζει τέλεια με το στρώμα από κινόα και ρόκα, ο αφρός του ούζου το καταδυναστεύει κάπως.

Τα επιδόρπια χρειάζονται ακόμη δουλίτσα, η λίστα των κρασιών είναι αρκετά συμβατική και πιστεύω ότι χρειάζεται επειγόντως νέα τιμολογιακή πολιτική, όμως το Aleria συνολικά είναι από τα πιο ενδιαφέροντα εστιατόρια της πόλης και θεωρώ ότι με τον Μουφλουζέλη κάνει το επόμενο βήμα!