The Aficionados, η τέχνη της ευζωίας στη Θεσσαλονίκη

Επιτέλους το Aficionados άνοιξε, έστω και λίγο αργότερα από ότι είχε προαναγγείλει ο Τάσος Μητσελής. Και προς το παρόν λειτουργεί μόνο το μπιστρό του, ενώ το γαστρονομικό εστιατόριο αναμένεται να ανοίξει τις γιορτές. Καθώς το άνοιγμα του μπιστρό συνέπεσε με το ένα γρήγορο πέρασμα μου από τη Θεσσαλονίκη θεώρησα σωστό έχουμε μια πρόγευση. Παραβλέποντας ακόμα και το γεγονός πως ήταν το δεύτερο βράδυ της λειτουργίας του, που πάντα λογίζεται ως «περίοδος χάριτος»- και εντυπωσιασμένη από το ήδη υψηλό επίπεδο της κουζίνας, αλλά και από το αντιστοίχως καλό σέρβις του, δεν περιορίστηκα σε μια παρουσίαση, αλλά του έβαλα έναν πρώτο βαθμό που αποτύπωσε το hicetnunc, το εδώ και τώρα της βραδιάς εκείνης.

Φυσικά, το Aficionados κέρδισε το momentum χάρη στο μεράκι των ιδιοκτητών του, αλλά και χάρη στην παρουσία, σε ρόλο συμβουλευτικό, του Δημήτρη Παμπόρη, του σεφ του Ekies All Senses Resort και στην καλή προετοιμασία της πολυπληθούς και άψογα επανδρωμένης ομάδας κουζίνας, σάλας και μπαρ, παράμετροι που εξηγούν γιατί το όλον σύστημα λειτουργεί ήδη, χωρίς τις γνωστές «αμηχανίες» της απειρίας.

Αναφέρθηκα στο μεράκι των ιδιοκτητών γιατί είναι παντού εμφανές. Η Μαριαλένα Μηλιαρά και ο Σπύρος Συμεωνίδης, επιδεικνύουν απίστευτο πάθος, το οποίο μου επιβεβαιώνει πως ακόμα και η επιλογή ονόματος «Aficionados»,* έγινε με σκοπό να τονίσει την πρόθεση τους να δημιουργήσουν έναν πολυχώρο υψηλών προδιαγραφών αποκλειστικά για όσους πιστεύουν, όπως κι οι ίδιοι, πως η μεν πολυτέλεια δεν είναι αυτοσκοπός, η δε γνώση, αντίθετα, είναι προϋπόθεση για όλες τις μορφές της απόλαυσης.

matching comfort φαγητού και street food, με έμφαση σε άριστης ποιότητας προϊόντα delicatessen

Από που να αρχίσω; Από το ίδιο το κτίριο; Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως η αναπαλαίωση που έκανε ο αρχιτέκτονας- διακοσμητής Δημήτρης Δήμου, δεν περιορίστηκε απλώς σε ένα στείρο σεβασμό της ιστορίας της τριώροφης έπαυλης του καπνέμπορου Αχιλλέα Βαρσαμή, ενός οικήματος των αρχών της δεκαετίας του΄30, στην Αρετσού Καλαμαριάς. Ο στόχος του ήταν να δώσει ξανά στο όμορφο οίκημα την παλιά του αίγλη κι αρχοντιά, ώστε να αποτελέσει το ιδεώδες σκηνικό για να λειτουργήσει το concept του Aficionados- The Art of Dining.

Μπορεί να ακουστεί αφελές, αλλά από τη στιγμή που διάβηκα το κατώφλι της φωτισμένης έπαυλης είχα την αίσθηση πως χρειαζόταν να αφεθώ, με τη δέουσα ελαφρότητα -εδώ δεν μου ταιριάζει το χαλαρότητα-σε εκείνο το διακριτικό, γαστρονομικό pampering, που διαποτιζόταν από ένα «πνεύμα» αισιοδοξίας και ευμάρειας τύπου Μεσοπολέμου -όπως το αντιλαμβανόμαστε, βέβαια, σήμερα μέσα από τα βιβλία ή τις ταινίες.

Αλλά ας έρθω, επιτέλους, στο δια ταύτα του φαγητού, το οποίο, όπως θα έχετε ήδη υποψιαστεί, συνδέεται απολύτως με την ατμόσφαιρα του χώρου. Θα το χαρακτηρίσω «απενοχοποιημένα πολυτελές», χωρίς το παραμικρό αρνητικό πρόσημο στο χαρακτηρισμό μου. Το μενού στο μπιστρό στηρίζεται σ’ ένα matching comfort φαγητού και street food, με έμφαση σε άριστης ποιότητας προϊόντα delicatessen, ενίοτε όχι και τόσο καθημερινά. Υπάρχει, μάλιστα, κι ένας χωριστός κατάλογος με σολομό και χαβιάρι (Beluga κι oscietra Κασπίας και σιβηριανό (baerii), από τη Βαϊκάλη).

Από τα πρώτα του δοκίμασα βρήκα άψογη τη σαλάτα, με φυλλαράκια παντζαριού, διαλεγμένα ένα-ένα, κατσικίσιο τυρί, cranberries και ξίδι από σμέουρα. Εκτίμησα το ζουμερό mini Wagyu burger, σε γαλλικό μπριοσάκι με συκώτι πάπιας και μαγιονέζα τρούφα, αλλά πιο yummy ήταν αναμφισβήτητα το Chinese style hot dog, με το πολύ νόστιμο, χειροποίητο λουκάνικο από χοιρινό iberico και coleslaw με κινέζικο λάχανο, παρότι το ψωμάκι του τύπου bao παραήταν στεγνό-για ψωμάκι ατμού.

Για μένα, το κορυφαίο πιάτο, αυτό που θα θυμάμαι και πρότεινα οπωσδήποτε είναι το Mediterranean style tuna tartar, με κυανόπτερο τόνο -που έρχεται καθημερινά φρέσκος από τη Σικελία κι είναι ότι πιο γευστικό και ποιοτικό μπορεί να δοκιμάσει κανείς σε τόνο στη Μεσόγειο- δουλεμένος με φιστικοβούτυρο και στημένος σε μια όμορφη ροζέτα με πάντζάρι και kohlrabi.**

Το άψογα ψημένο φιλέτο Black Angus, με πουρέ πατάτας α λα Joel Robuchon (ξέρετε, εκείνον τον βελούδινο…) και διαφόρων χρωμάτων καρότα, μαγειρεμένα στο χυμό τους με vinsanto Σαντορίνης, αν και κοινότοπο, υπήρξε σαφής απόδειξη της ικανότητας της κουζίνας να αποδώσει στο βέλτιστο του κάτι τόσο απλό. Βρήκα το επιδόρπιο Pina colada με παρφέ καρύδας, μπισκότο χαρούπι, σορμπέ ανανά και παλαιωμένο ρούμι πολύ καλοφτιαγμένο κι, επιτέλους, ταιριαστό ως φινάλε αυτού του δείπνου.

Nota bene: Αν και υπάρχει dj οφείλω να επισημάνω πως η κα. Μαριαλένα Μηλιαρά έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξαιρετικές μουσικές επιλογές, που σε «ταξιδεύουν».

*Aficionado: Θυμίζω πως η λέξη είναι ισπανική aficionar λατινικό affectio = τρυφερότητα/ συναίσθημα/ προσήλωση/ αγάπη) και χρησιμοποιείται, διεθνώς, σε διάφορους τομείς της τέχνης και της ευζωίας, για να περιγράψει τον λάτρη, τον εραστή, και μάλιστα τον αφοσιωμένο εραστή, που είναι συγχρόνως και γνώστης, ειδήμονας, cognoscente (connoisseur) της ζωγραφικής, του καλού φαγητού, των πούρων ή του fine drinking.

** kohlrabi= ραφανίδα/γογγύλι/ ράπα