2 Μαζί, στον κήπο με πιο γκουρμέ διάθεση

Παρότι τον τελευταίο καιρό έτυχε, επιστρέφοντας σε κάποια εστιατόρια, να με διαψεύδει απελπιστικά «η δεύτερη φορά» τους, δεν το βάζω κάτω. Καθώς μια κριτική αποτυπώνει αποκλειστικά ένα «εδώ και τώρα», μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή του εστιατορίου, όπως έχουμε γράψει όλοι μας κατ’ επανάληψη, αντίθετα με τα βραβεία που αφορούν τη συνολική εικόνα των εστιατορίων, θα καταθέσω και πάλι την άποψη μου για όσα δοκίμασα, στο 2Μαζί από το μενού του νεοαφιχθέντος σεφ, Κίμωνα Λίγδα, το οποίο εναρμονίζεται με την υπέροχη αυλή του Ηλία Γώγου.

Και θα αρχίσω από την παντζαροσαλάτα του, με τα διαφόρων ειδών παντζάρια, το καρότο, τις «σφήνες» πορτοκαλιού και το πέστο καρυδιού που ήρθε στολισμένη με λουλούδια καπουτσίνου. Σίγουρα δεν ήταν ο συνδυασμός των υλικών της, ούτε η όμορφη εμφάνιση του πιάτου που τράβηξαν την προσοχή μου. Νομίζω πως με κέρδισε περισσότερο αυτή η αίσθηση ισορροπίας μεταξύ γλυκού, αλμυρού και ξινού, που είχε επιτύχει ο σεφ σε μια μάλλον κοινότοπη σύνθεση. Την καλή πρώτη εντύπωση, διαδέχτηκε μια δεύτερη από ένα ωραία μελωμένο χταπόδι braise, πάνω σε μια φάβα με μικρές «πινελιές» κόκκινης πιπεριάς, φύλλα και ανθάκια μποράγκο. Επειδή δεν αγαπώ τα επαναλαμβανόμενα υλικά, δεν κρατήθηκα και μουρμούρισα. «Κι άλλος ανθόκηπος;»

Πήγα, όμως, πολύ γρήγορα παρακάτω γιατί τα σκιουφιχτά μακαρόνια με το ραγκού θαλασσινών που ακολούθησαν είχαν εκείνη τη μεστή γεύση που έχει μάθει να περιμένει κανείς από αυτά τα κρητικά ζυμαρικά, έστω κι αν αντί για κόκορες και προβατίνες ο ζωμός που έβρασαν ήταν θαλασσινός. Εδώ ο σεφ είχε ανέβει επίπεδο. Η ελαφρά πιπεράτη γεύση του κόκκινου βασιλικού και τα τραγανούτσικα πλακαμάκια που στόλιζαν το πιάτο μου, με έκαναν να δω την κουζίνα του με άλλο μάτι. Σε μεγαλύτερη εγρήγορση πια, δοκιμάζω το φαγκρί όπου έχει συνδυάσει με ένα μαύρο πουρέ από φακές beluga και μελάνι σουπιάς, κονφί σκόρδου, λαχανικά εποχής, φύλλα σαλάτας και τρίμμα αβγοτάραχου. Το σωστά ψημένο ψάρι και οι άρτιες τεχνικές μπορεί να κέρδισαν τις εντυπώσεις, αλλά αν δεν είχα φτάσει στην εξαιρετική, τραγανή εξωτερικά παντσέτα του, με τις πατάτες rösti και τη σάλτσα b.b.q. καρπούζι δεν θα έγραφα ούτε τα μισά από όσα έχω γράψει μέχρι στιγμής. Αυτό ήταν πολύ καλοδουλεμένο «βρόμικο» πιάτο, που σου έρχεται να το φας με τα χέρια, για να βουτάς καλύτερα τα κομμάτια της παντσέτας και το «ψαθάκι της πατάτας» (το paillasson, όπως το λένε οι Γάλλοι) στην ελαφρά πικάντικη b.b.q. -καρπούζι. Ευτυχώς που είχαν προηγηθεί όλα τα άλλα και φέρθηκα κόσμια.

Τις εντυπώσεις μου από το ρυζόγαλο με τα φύλλα της σοκολάτας, τον αφρό από πράσινο τσάι και τις βιολέτες, θα σας τις μεταφέρω δανειζόμενη τη φράση του Τάσου Μητσελή: «Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ρυζόγαλο», με την οποία συνόψισε τα επιφωνήματα των συνδαιτυμόνων μας.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα πως ο σεφ πατάει σταθερά στο βαθμό που του βάζω και ενδεχομένως να είναι και λίγο πιο ψηλά, αλλά αυτό, το πιο ψηλά, το κρατώ για τη φορά που τα «ίσως» και τα «ενδεχομένως», δεν θα έχουν πια θέση στις φράσεις μου.