Σάντυ Τσαντάκη

Αυτόν τον καιρό έχει αναλάβει την αρχισυνταξία σε ένα φιλόδοξο πρότζεκτ, την καταγραφή της ιστορίας και εξέλιξης της ελληνικής μόδας, σε 12 εκπομπές, (από Εμπριμέ μέχρι Μαύρη, Έθνικ και Φουτουριστική), ντοκιμαντέρ με τους πρωταγωνιστές της μόδας made in Greece να αφηγούνται «Ιστορίες Μόδας», οι οποίες, θα προβληθούν στην ΕΡΤ την άνοιξη. Παράλληλα, γράφει στα Ιστορικά Λευκώματα που κυκλοφορούν με την εφημερίδα Καθημερινή και υπογράφει τη στήλη για τη μόδα, την ομορφιά και το σπίτι, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, στο [email protected] της Ναυτεμπορικής. Στον χρόνο που απομένει, ανεβάζει προσωπικά κείμενα στο blog και site Sandy Times και απολαμβάνει να παρατηρεί τα κορίτσια της, την 11χρονη Ιώ, και την 14χρονη Πελούσα, να ανθίζουν και όπως λέει «να της αποκαλύπτουν αποχρώσεις που δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν». Εμάς πάντως μας αποκάλυψε και μας διαφώτισε για τις αγαπημένες της γεύσεις οι οποίες είναι πολλές και ιδιαίτερες.

"Η μέρα μου συνήθως ξεκινάει στις 7.05 το πρωί, για να γλιτώσουμε ένα πεντάλεπτο ύπνου. Δεν πίνω καφέ, δεν έπινα ποτέ, ούτε πρωινό τρώω, μου έχει μείνει από το σχολείο που έμπαινα στο σχολικό με στομάχι-κόμπο. Ξυπνάω με τη δυνατή μουσική των κοριτσιών που ακούγεται παράλληλα στο σπίτι και τη γειτονιά. Πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο στις 8 και σαν καλό ρομπότ, ελέγχω Instagram, ειδήσεις από το κινητό, και emails, στο φανάρι.

Πρώτη γαστριμαργική συνήθεια μόλις σηκωθώ; Συνήθως πηγαίνω για γυμναστική, για Crossfit νωρίς το πρωί και μόλις επιστρέψω σπίτι για ένα γρήγορο ντους, τρώω για πρωινό ό,τι έχει περισσέψει από το προηγούμενο βράδυ. Μακαρόνια με κιμά; Λαζάνια; Πατάτες γιαχνί; Κανένα πρόβλημα. Δεν τα ζεσταίνω καν από τη λαιμαργία μου να τα φάω γρήγορα. Δουλεύω στο κομπιούτερ και τρώω, παλιότερα τραγουδούσα παράλληλα, μουρμούριζα μασουλώντας κάποια μελωδία, ευτυχώς (για τους άλλους) με κλειστό στόμα.

Όταν δεν έχω γύρισμα για την εκπομπή και συνέντευξη, ή κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, το «γραφείο» μου είναι το Starbucks της γειτονιάς. Παίρνω πάντα το ίδιο ακριβώς ρόφημα, αφού δεν πίνω καφέ, μεγάλη κούπα με πράσινο τσάι, για την ακρίβεια γιασεμί με χαμομήλι. Και ανανεώνω τακτικά το φλιτζάνι μου με καυτό νερό. Το αστείο είναι ότι έρχονται και φίλες και δουλεύουμε μαζί, ακούμε μουσική στα ακουστικά για να μην αποσπάται η προσοχή μας από τον θόρυβο και στα διαλείμματα, μαθητές ή φοιτητές με ρωτούν αν έχω blanco ή φορτιστή.

Όταν δεν είμαι αγκαλιά με το laptop, πηγαίνω αλλού. Μου αρέσει το Βαζάκι στο Χαλάνδρι για σφιχτό, ζυμωτό ψωμί με φέτα, αβοκάντο και μέλι και σούπα ημέρας, όπως κολοκυθόσουπα, παξιμάδια και αμύγδαλα. Αυτά συνοδεύουν το μπολ όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο. Μου αρέσει και το A Different Beast στην Κηφισιά για το avocado toast με τραγανό μπέικον και έξτρα αβγό, και λίγη μαγική κόκκινη καυτερή σος, για να ξυπνήσουν όλες οι αισθήσεις. Ίσως το ωραιότερο όμως πρωινό να είναι στον Βάρσο στην Κηφισιά: αβγά μάτια, λουκάνικα στο σαγανάκι, τυρόπιτα ταψιού και φρέσκος χυμός πορτοκάλι, για να ακολουθήσει ρυζόγαλο ή κρέμα. Ή μήπως μπριος με κρυσταλλωμένη ζάχαρη που δημιουργεί πυροτεχνήματα στον ουρανίσκο;

Χαίρομαι που η Αθήνα έχει αποκτήσει, από τα χρόνια της κρίσης και μετά, τόσες προτάσεις για φαγητό στο δρόμο. Τρώω κρέπες, στο Moto Crepes στην Πανόρμου, λεπτές και τραγανές με όση σοκολάτα αντέχουν να σηκώσουν, κολομβιανικό τραγανό γουρουνόπουλο με γκουακαμόλε στο Los Loros στο Σύνταγμα, χαβανέζικο σούσι σε μπολ, λίγο πιο κάτω, στο Poke Hawaiian Sushi, καλαμάκι κοτόπουλο στο kalamaki μου στην Πλατεία Μαβίλη και στον Καυτερό, δηλαδή, τον Ιορδάνη χρόνια τώρα, στο Χαλάνδρι, με τη μυστική συνταγή για έξτρα καυτερή σάλτσα στο κατσαρολάκι. Και φυσικά χοτ-ντογκ με μαγιονέζα, κέτσαπ και μουστάρδα, πατάτες τηγανητές και βραστό λουκάνικο, στην καντίνα στην πλατεία Μαβίλη.

Τρώω μεσημεριανό και πρωινό και βραδινό και απογευματινό, όπου κι αν είμαι, αποκλείεται να ξεχάσω να φάω, είναι κάτι που πραγματικά δεν μου συμβαίνει ποτέ. Και σκέφτομαι πάντα και το μετά, ποιο θα είναι το γλυκό που θα μου φτιάξει ακόμη περισσότερο τη μέρα. Δεν μαγειρεύω, δεν έχω ταλέντο, μαγειρεύουν υπέροχα η αδερφή μου και η μαμά μου. Η μοναδική συνταγή που ξέρω κι έχει πάντα επιτυχία; Κέικ με καρότα της Πελούσας.

ΥΛΙΚΑ

• ·1 φλυτζάνι αραβοσιτέλαιο
• ·2 φλυτζάνια ζάχαρη
• ·4 αβγά
• ·1 βανίλια
• ·1 κουταλάκι baking powder
• ·2 κουταλάκια κανέλα
• ·2 και 1/4 φλυτζάνια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• ·2 φλυτζάνια καρότα

·ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

·Δεν χρειάζεται μίξερ.

·Ψήσιμο ανάλογα με τη φόρμα και τον φούρνο.

·Από 35 λεπτά μέχρι 1 ώρα. Τσεκάρεις με την οδοντογλυφίδα.

Αν θέλεις, προσθέτεις λιωμένη κουβερτούρα ή ζάχαρη άχνη για επικάλυψη στο έτοιμο κέικ. Καλή επιτυχία.

Ψωνίζω από τον Βασιλόπουλο, πηγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ, προτού κλείσει, γιατί σίγουρα κάτι μας λείπει. Μίνι σοκολατένια γαλατάκια Εβολ, παιδική γεύση με το καλαμάκι. Μίνι καροτάκια ο Φρεσκούλης για άμεση κατανάλωση στο αυτοκίνητο. Πίτσα μαργαρίτα με σαλάμι, μοτσαρέλα, πέστο και πίτσα με τυριά και μανιτάρια Dr Oetker. Πηγαίνω στη βιολογική λαϊκή αγορά στο Παλαιό Ψυχικό κάθε Τρίτη μετά τις 2. Για αβγά, με λευκό κέλυφος, κάστανα, σταφίδες, αβοκάντο, μανταρίνια, πορτοκάλια, μπρόκολο, τραγανά, κόκκινα μήλα με ατέλειες στην όψη, όχι όμως και στη γεύση.

Αγαπημένα εστιατόρια; Έχουμε και λέμε: Kίτσουλας στο Χαλάνδρι, Σάββατο μεσημέρι, για ρεβυθάδα, σαλιγκάρια (όταν έχει), λαχανοντολμάδες, αρνί κατσαρόλας λεμονάτο με πατάτες τηγανητές και έξτρα σάλτσα, κεφτέδες τραγανούς απέξω και μαλακούς μέσα, πίτα με κολοκύθι, ψωμί «δικό τους». Ancho Μexican Grill για ψητή πατάτα, η τελευταία μου ανακάλυψη στο μεξικάνικο, με κοτόπουλο, sour cream, καλαμπόκι, βούτυρο και λιωμένο τυρί, μαζί με αραβική πίτα. Πατάτες twister και fajitas με πουρέ στο TGIFridays. Στον Παναθηναϊκάκια ή το μαγέρικο χωρίς όνομα (στο πλάι του γηπέδου) πάνω από την Αλεξάνδρας νωρίς το βράδυ, για λαχανοντολμάδες, στρογγυλές χειροποίητες πατάτες τηγανητές, συκωτάκια, κεφτέδες, μπακαλιάρο σκορδαλιά. Ράτκα για αβοκάντο με μπρι και σούσι. It στη Σκουφά για συκώτι με καραμελωμένα κρεμμύδια. Laika στον Βοτανικό για τίμια πιάτα σε φύλλο κανταΐφι. Ιταλικό στο Aglio, Olio & Peperoncino με την προϋπόθεση ότι έχω φάει κάτι από πριν για να αντέξω την αναμονή. Η ωραιότερη λευκή μακαρονάδα με κιμά και λίγο κάψιμο στο στόμα. Wagamama για chicken katsu curry, edamame με αλάτι και πάπια με πιτούλες, ακροβασία δαχτύλων με ξυλάκια. Μαργαρώ στον Πειραιά για γαρίδες και μπαρμπούνια με φρεσκοκομμένη χωριάτικη σαλάτα. Τony Bonanno στην Καστέλλα, στο Μικρολίμανο, για την ατμόσφαιρα και την ουσία.

Κεφάλαιο γλυκά: Αγαπημένο γλυκό και ζαχαροπλαστείο… Δεν είναι ένα. Καμέλια για Πάστα Φλώρα και τρουφάκια. Κυβέλη για τραγανό, θρυμματισμένο μπισκότο σε συμπαγή κρέμα, η απόλυτη εφεύρεση. Ζεστή μηλόπιτα με παγωτό βανίλια στο πλάι, στη Λίμνη της Βουλιαγμένης, ιδανικά μόλις έχεις κολυμπήσει. Avocado στο Σύνταγμα για ένα κομμάτι τάρτας σοκολάτας με λιωμένο αβοκάντο και κακάο. Λατρεύω τη σοκολάτα, bitter και γάλακτος, εθιστική, βαριά, καθαρή, χωρίς πορτοκάλι, μέντα, ποτό. Η σοκολάτα δεν θέλει τίποτα να την μπασταρδεύει. Σουφλέ σοκολάτα, σαν αυτό που φτιάχνουν οι Γάλλοι, gateau au chocolat, στον φούρνο, το οποίο, όταν βγαίνει, βάζεις το κουτάλι σου, τραυματίζεις την κρούστα και περιχύνεται όλη η σοκολατένια λάβα. Αυτό, το ψάχνω ακόμη.

Αυτό που έχω βρει είναι οι γεύσεις μου για τα ιδανικά comfort foods. Τραχανάς της μαμάς, κόκκινος με φέτα και δικό της ψωμί που έχει βγει μόλις από τον φούρνο. Το ίδιο και με βελουτέ σούπα λαχανικών, και γιαούρτι ή φέτα μέσα. Χαλβάς σιμιγδαλένιος στο τηγάνι, πάλι από τα χεράκια της μαμάς, σαν την απόλυτη παιδική γευστική ανάμνηση. Και μαύρη σοκολάτα Παυλίδη που λιώνει στο στόμα, ή κουβερτούρα σε καφέ χαρτί. 

Η ωραιότερη γαστρονομική ανάμνηση του κόσμου ήταν το ωμό ψάρι στο Τόκιο. Είχαμε πάει στη δημοπρασία τόνου στην ψαραγορά στις 5 το πρωί και μετά το κινηματογραφικό υπερθέαμα που είχαμε παρακολουθήσει με λευκό φόντο, βρεθήκαμε σε ξύλινους πάγκους, μέσα στην ψαραγορά στο Τόκιο, να τρώμε το πιο φρέσκο σούσι, με σολωμό, μαγιάτικο, χέλι, γαρίδα με διπλή ουρά, ακόμη και ομελέτα, σε μια επίδειξη λιτότητας και ισορροπίας, σε συσκευασία nigiri, maki ή temaki. Τι κι αν ήμουνα πέντε μηνών έγκυος και ο γιατρός μου είχε πει να τρώω μόνο σολομό; Όταν είσαι στην Ιαπωνία, ξέρεις ότι οφείλεις να μιλήσεις, να φας και να νιώσεις την γιαπωνέζικη κουλτούρα.

Για μένα η ελληνική εστιατορική σκηνή είναι συνήθως υπερτιμημένη, με καινούργιους χώρους, ανέμπνευστα μενού και εξωπραγματικές τιμές. Το σέρβις συνήθως δεν βοηθάει, η μαγειρική έχει γίνει της μόδας και όλοι υποδύονται τους σεφ. Οπότε είναι προτιμότερο να έχεις κάποιες σταθερές αξίες και να μην πειραματίζεσαι, γιατί όταν πηγαίνεις κάπου να φας με μεγάλες προσδοκίες και απογοητεύεσαι, γιατί το έχεις ακριβοπληρώσει επιπλέον, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση σου από το ταμείο.

Η τελευταία μου μέρα επάνω στη γη, θα ήθελα να συνοδεύεται από pancakes που έχουν φτιάξει οι κόρες μου με Nutella, ένα βουνό από ζεστά pancakes, τυλιγμένα με τα χέρια, λεπτά, στρουμπουλά, αφράτα, σχεδόν ωμά, ή ελαφρώς αρπαγμένα στην φωτιά. Με όλους τους αγαπημένους μου, αγκαλιά, στη θάλασσα, στον ήλιο."