Στέλιος Σοφιανός

Kαι παραμένει αιωνίως bon viveur!

"Εδω και πολλά χρόνια η μέρα μου ξεκινάει τρώγοντας  σταθερά ένα μπολ με φρέσκα φρούτα εποχής με γιαούρτι total 2% και μέλι, συνήθως από τη Σάμο ή το Μαρμάρι Ευβοίας. Δεν το αλλάζω με τίποτα, χειμώνα-καλοκαίρι. Πριν από αυτό πίνω ένα ποτήρι φρέσκο χυμό πορτοκάλι. Καφέ θα πιω λίγο αργότερα - πάντα εσπρέσο.

Προσπαθώ να αποφεύγω το φαγητό του δρόμου αλλά καμιά φορά αν η ανάγκη ή η παρέα θα μου δώσει την ευχαρίστηση για πίτα-γύρο, "με απ´ όλα" θα υποκύψω.

Εχω την τυχη να μαγειρεύει πολύ πετυχημένα η σύζυγός μου (σ.σ. η δημοσιογράφος Μαρία Ζαφειράτου) και ως εκ τούτου να με εφοδιάζει με "ταπεράκι». Αυτό έχει τα εξής ευεργετικά αποτελέσματα: 1. Τρώω κάθε μεσημέρι εξαιρετικά νόστιμα πιάτα της ελληνικής κουζίνας, συχνά με παραλλαγές από τη Μαρία (θα βρείτε τις συνταγές στο www.mummylovesfoodball.gr), στο υπέροχο εστιατόριο της The Newtons Laboratory. 2. Τρώω ένα πιάτο, χωρίς συνοδευτικά κλπ. 3. Δεν παχαίνω, μάλλον αδυνατίζω θα έλεγα... 4. Κάνω οικονομία...

Πρέπει να σας αποκαλύψω την μία και μοναδική γαστρονομική μου εμμονή: τη νοστιμιά… την οποία ορίζω ως αυτό που σε κάνει να κοιτάξεις μετά την πρώτη μπουκιά το πιάτο, να πεις "μμμμ", ακόμη και αν το έχεις φάει εκατοντάδες φορές και είναι πάντα το ίδιο...

Για παράδειγμα τα ντολμαδάκια με αμπελόφυλλο και αυγολέμονο της μαμάς μου... Νομίζω μπορώ να θυμηθώ την κάθε φορά από τις περίπου 500 που τα έχω φάει...

Και φυσικά αυτή τη νοστιμιά την βρίσκω τόσο στα φαγητά της συζύγου μου όσο και στα αγαπημένα μου εστιατόρια. Σε μια χώρα λοιπόν που η σταθερότητα και η συνέχεια αποτελούν το ζητούμενο (παντού), βάζω ψηλά τη Σπονδή (γλυκάδια και... γλυκά forever), το Βεζενέ (για... όλα και για τις μικρές-μεγάλες εκπλήξεις της ημέρας), τον Βασίλαινα... Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, το ξέρω, άλλωστε -κακά τα ψέματα- δύσκολο να μη φάει καλά σε καλό εστιατόριο μια παρέα δημοσιογράφων. Και γι’ αυτό να προσθέσω ότι εντυπωσιάστηκα πρόσφατα από την πρόοδο του Νούρλογλου και του Abovo, όπου δεν μας ξέρουν, τα πάντα ήταν σε κορυφαίο γευστικό επίπεδο και ο λογαριασμός τέτοιος που δεν σε αποτρέπει από το να ξαναπάς σύντομα...

Μ αρέσει σε ένα εστιατόριο όταν το σέρβις είναι φυσικά ευγενικό και χαμογελαστό... Με εκνευρίζει το τσιγάρο. Το κάπνισμα. Ειδικά όταν ο χώρος είναι κλειστός και κακώς αερισμένος - όπως συμβαίνει κατά κανόνα. Γι’ αυτό και έχω σταματήσει να πηγαίνω σε καλά εστιατόρια που "πνίγονται" στον καπνό... Με ενοχλεί γενικότερα στην Αθήνα το κόστος για να φας καλά, σε ένα καλό περιβάλλον, με καλό σέρβις. Κάτι που έχει πετύχει η Θεσσαλονίκη, η οποία κάθε τόσο έχει κάτι "φρέσκο", αξιόλογο και... προσιτό να μας προτείνει, όπως π.χ. το δικαίως πολυσυζητημένο Meat the ball στη Ζεύξιδος.

Πινω κόκκινο κρασί 8 φορές στις 10... Με ψαρικά λευκό, Ασύρτικο, και παρ’ ότι πια θα βρεις καλές προτάσεις από όλη τη χώρα, συνήθως επιλέγω τοΣαντορίνη... Στα κόκκινα έχω μια προτίμηση στο Αμύνταιο και στις παλαιωμένες Νεμέες. Μ´ αρέσει να δοκιμάζω διαρκώς από μικρούς και μεγαλύτερους παραγωγούς, βοηθάει σ’ αυτό η τάση με τα wine bars... Και παρότι όλοι συμφωνούμε ότι δεν φτιάχνουμε τα καλύτερα κρασιά του κόσμου, συνειδητά μιλάω για ελληνικό αμπελώνα. Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολύ σοβαρές προσπάθειες από παραγωγούς και αν θέλουμε κάποτε, στο μάλλον μακρινό μέλλον, να αναπτύξουμε ως χώρα κουλτούρα οίνου, σε αυτές θα πρέπει να στηριχθούμε και γι’ αυτό σταθερά να τις υποστηρίζουμε...

Δεν έχω στέκι τα τελευταία χρόνια, αλλά μ αρέσει το Σπίτι στο Χαλάνδρι, που συνδυάζει καλά ποτά, μουσική και μπάρα... άκαπνη. Είναι και κοντά στο γραφείο. Σταθερή αξία το Baba au Rum, για τις επιλογές του Θάνου απαρνιέμαι και τα αγαπημένα μου single malts.

Όταν μένουμε σπίτι το βράδυ,  συνδυάζουμε δύο αγαπημένες ελαφρές απολαύσεις  ένα πιάτο με τυριά –χωρίς τα οποία δεν μπορώ να ζήσω-, ψωμί από τα χέρια της Μαρίας και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και καλύτερα έτσι γιατί αν βρεθώ βράδυ σε εστιατόριο θα φάω... μέχρι σκασμού.

Η αλήθεια είναι ότι σπάνια πια καταφεύγω και σε delivery, αλλά θα σας πρότεινα να δοκιμάσετε τις πίτσες και τα κριθαράκια από το Twins Creperie στην πλατεία Δροσιάς...

Αν με ρωτήσετε ποια είναι η αγαπημένη μου κουζίνα, με διαφορά θα σας πω την ιταλική. Απλή σε πρώτες ύλες, υγιεινή, γευστικότατη.Όμως αν στο… πικ απ φτιάξει ατμόσφαιρα το Nostalgia in Times Square του Charles Mingus, στο μυαλό μου και στο πιάτο μου θα έρθειαμέσως ένα ζουμερό steak.

Έχω ταξιδέψει αρκετά και είχα την τύχη να με "καθοδηγούν" φίλοι γευσιγνώστες σε πολλά σημεία του πλανήτη. Εκείνο που ποτέ δεν θα ξεχάσω ήταν το φιλέτο από ένα είδος αντιλόπης, που με φίλεψαν στο Μασάι Μάρα της Κένυας πριν από 5 χρόνια... Νομίζω είναι ό,τι πιο γευστικό έχω δοκιμάσει ποτέ. Ήταν από εκτροφείο, τουλάχιστον έτσι μου είπαν...

Το γλυκό μου πάντως θα  το κυνηγήσω κάπου στο Γαλάτσι και για την ακρίβεια στο Chocolat και θα είναι ένα αυθεντικό προφιτερόλ από τα αγαπημένο αυτό ζαχαροπλαστείο όμως για την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη, θα ξενιτευόμουν. Θα ταξίδευα στη Ρώμη για να βρεθώ στην τρατορία του Emilio, στην piazza Regina Margherita. Με την οικογένειά μου και τους αγαπημένους μου κουμπάρους, σε ένα μεγάλο τραπέζι για να μας χωράει όλους και να κάνουμε φασαρία. Θα έτρωγα με τη σειρά linguine alla pescatore, fetuccine al ragu και οπωσδήποτε τα πιο αφράτα και νόστιμα κεφτεδάκια (polpettine) του κόσμου. Για επιδόρπιο θα έπαιρνα παρά το βάρος που θα έχω πάρει ένα παγωτό από το γειτονικό Bartocci. Σοκολάτα και φυστίκι. Αυτό ναι, θα ήταν μια κάποια απογείωση...