Μαριλού Ρεπαπή

Κοφτερό μυαλό, έξυπνο χιούμορ, ωραίο κορίτσι (ναι, Μαριλού κορίτσι!), κομψή παρουσία αυτή την περίοδο εκείνη και όλα τα ταλέντα της βρίσκονται στο Star, «Στη Φωλιά των Κούκου»  κάθε μέρα 09:00-12:00 και όπως αποκαλύπτει «περνάμε πάρα μα πάρα πολύ ωραία». Επίσης η Μαριλού ξέρει να τρώει καλά και «βρώμικα»  και καθαρά. Και αυτή είναι η γαστρονομική της καθημερινότητα…

"Η μέρα μου ξεκινά στις 5 το πρωί, που χτυπάει το ξυπνητήρι και εντάξει με πιάνει μια στιγμιαία κατάθλιψη, μετά κάνω ένα μπάνιο και συνέρχομαι. Στις 07:00 το πρωί είμαι ήδη στο στούντιο και ξεκινά το μακιγιάζ και τα μαλλιά. To πρωινό για αρχή είναι μόνο ο καφές μου, σκέτος γαλλικός με παγάκια, τον οποίο βάζω σε πλαστικό ποτηράκι και παίρνω μαζί στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα κατά τις 07:30 τρώω ένα τοστ.

Όταν μπορώ όμως, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, το πρωινό μου γίνεται brunch και μάλιστα αυτό που λατρεύω περισσότερο: το brunch του Noel, παίρνω αυγά benedict και οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε Bloody Mary. Θεωρώ ότι φτιάχνει το καλύτερο Bloody Mary της Αθήνας.

Στο φαγητό του δρόμου, το επονομαζόμενο και «βρώμικό» δεν θέλω να κάνω διακρίσεις, τρώω τα πάντα αρκεί να είναι καλά, αλλά αν πρέπει οπωσδήποτε να πω, θα διαλέξω το χοτ ντογκ του Τζόνι στην Πάντειο. Με βραστό λουκάνικο, λιωμένο τσένταρ και πιπεριές χαλαπένιο.

 Δεν τρώω μεσημεριανό στο σπίτι αλλά μαγειρεύω γιατί παίρνει μαζί του το παιδί μου στο σχολείο. Φτιάχνω τα κλασσικά πράγματα όσον αφορά αυτό: παστίτσιο, κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, κοκκινιστό κρέας, μακαρόνια με κιμά, φακές, αρακά με πατάτες, οπότε οι συνταγές είναι λίγο πολύ γνωστές. Από εκεί και πέρα, σε ειδικές βραδιές ή μέρες, φτιάχνω από fried chicken μέχρι γουρουνόπουλα, αρνιά, γεμιστά φούρνου αλλά και κατσαρόλας ή και πιο παιδικά πίτσες, σουβλάκια, ό, τι μπορείτε να φανταστείτε. Μόνο μπέργκερ δεν ξέρω να φτιάχνω, γενικά το μπιφτέκι δεν το έχω σε καμία μορφή. Α, και δεν ξέρω να φτιάχνω κανένα γλυκό.

Ψωνίζω από σούπερ μάρκετ τα μεγάλα ψώνια της εβδομάδας, ψωνίζω κάποια λαχανικά κυρίως για την ποικιλία από τη λαϊκή, χόρτα και πρασινάδες συνήθως ή τομάτες πομοντόρι που δεν βρίσκω στο σούπερ μάρκετ. Το ψυγείο μου περιέχει τα απολύτως απαραίτητα, τοστ, αυγά, λαχανικά, φρούτα, τυρί, ψωμί τοστ, πάρα πολλές σάλτσες από μπάρμπεκιου μέχρι ουασάμπι, κρασιά και 1-2 μαγειρεμένα φαγητά σε τάπερ. Ψωνίζω την ημέρα που θα μαγειρέψω τα υλικά, δεν χαζεύω το ψυγείο να δω τι έχουμε. Στο ντουλάπι με τα τρόφιμα θα βρείτε επίσης τα προφανή, μακαρόνια, ρύζι, τομάτα πελτέ, παξιμάδια, δημητριακά.

Μου αρέσει πολύ να γυρίζω στην Αθήνα και να δοκιμάζω πράγματα, έχει τόσα να κάνεις οπότε δεν θέλω να πηγαίνω συνεχώς στα ίδια μέρη να τρώω. Έχω φάει καταπληκτικό ceviche φρικασέ από δράκαινα στο Nolan, ένα μοσχαρίσιο διάφραγμα πραγματικό όνειρο στην Coocoovaya, ένα από τα καλύτερα μπέργκερ της ζωής μου στο Drakoulis Meat στη Βούλα, πάντα λατρεύω την πίτσα του Noel όταν είμαι κέντρο και του Palma όταν είμαι στη Βουλιαγμένη, δεν θα πω όμως ποτέ όχι σε ένα medium rare Τ-bone στο George’s στη Γλυφάδα γιατί είναι το t-bone με το οποίο μεγάλωσα και αυτό το κάνει ακόμα πιο καταπληκτικό.

Είμαι από τους ανθρώπους που σέβονται τους σερβιτόρους και γενικά, είμαι ευγενική με ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά τους και με ανθρώπους που δεν ξέρω. Εκνευρίζομαι απίστευτα με τους αγενείς σερβιτόρους. Σε έναν ευγενικό σερβιτόρο μπορώ να συγχωρήσω και το κακό σέρβις ή το αν άργησε το φαγητό μου. Βέβαια, σπάνια βρίσκεις πια αγενείς σερβιτόρους, παλιά ήταν πιο συχνό φαινόμενο, τα πράγματα έφτιαξαν και λόγω κρίσης αλλά και γιατί αναπτύχθηκε καλύτερα η εστίαση.

 Λατρεύω το σούσι. Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτό. Τρώω από το φθηνό του σούπερ μάρκετ ή από τις γνωστές αλυσίδες τύπου ΚΟΙ μέχρι Matsuhisha, κάθε ένα στη στιγμή του και στο μπάτζετ του μήνα. Όταν κάνω δίαιτα, ο όρος στην διατροφολόγο είναι μια φορά την εβδομάδα να έχω σούσι. Ταυτόχρονα δεν έχω δοκιμάσει και δεν μπορώ να δοκιμάσω, ποτέ χέλι. Επίσης δεν τρώω κανένα ινδικό φαγητό και δεν μπορώ ούτε να μυρίσω το κάρι, άρα δεν μπορώ ούτε να πάω σε εστιατόριο.

Το  KFC είναι η καλύτερη (και χειρότερη) γουρουνιά που κάνω. Λατρεύω τον κουβά με τα Hot Legs που είναι 8 και αν με αφήσω ελεύθερη τα καταφέρνω όλα. Δεν το κάνω συχνά. Συνήθως τρώω νωρίς το βράδυ, το βραδινό μου είναι ελαφρύ, σαλάτα με κρέας ή λίγο σούσι αν είμαι έξω πριν πάω για ποτό.  Γενικώς, δεν πίνω κοκτέιλ, με κουράζουν μετά από λίγο. Πίνω κόκκινο κρασί, Prosecco, Σαμπάνια, Gin & Tonic και (αν μπορεί να θεωρηθεί κοκτέιλ είναι η μόνη εξαίρεση) Bloody Mary. Σε αυτά όμως είμαι δύσκολη και συγκεκριμένη.

Και όταν λέω δύσκολη  εννοώ ότι το κοκτέιλ μου θα το πιω στο IPITOU the bar. Είναι μακράν, με διαφορά από τα άλλα, το αγαπημένο μου. Θα με βρείτε δύο φορές την εβδομάδα – τόσες βγαίνω – εκεί, ακόμα κι αν έχω πάει και αλλού πριν, θα περάσω μια βόλτα για ένα ποτό. Κάνει το αγαπημένο μου τζιν τόνικ άλλωστε, με εσπεριδοειδή και αρωματικά μέσα. Επίσης από όλα τα μπαρ στην Αθήνα, έχει την καλύτερη μουσική.

 Η αγαπημένη μου κουζίνα, εκτός από τη γιαπωνέζικη, είναι η αιγυπτιακή. Η οικογένειά μου είναι από το Κάϊρο, οπότε τα παραδοσιακά φαγητά για εμένα δεν είναι τα κλασσικά λαδερά, είναι τα φούλια και το ταχίνι και τα φαλάφελ και οι πίτες μπάλαντι και η σαλάτα τάμπουλα (έτσι λένε την ταμπουλέ στην Αίγυπτο). Αν και δεν τρώω κεμπάμπ, κατά τα άλλα λατρεύω ό, τι έχει σχέση με φαγώσιμα από εκεί, από κόκκινους (φρέσκους ) χουρμάδες, μέχρι μάνγκο και γκουάβες, αλλά και τα μικρά αιγυπτιακά λεμονάκια που μοσχοβολάνε όπως κανένα κλασσικό λεμόνι. Πολλά μπορείτε να τα βρείτε σε αιγυπτιακά μάρκετ στην Αθήνα, ειδικά τα λεμονάκια πάρτε τα και θα με θυμηθείτε.

Κεφάλαιο γλυκά:  Λατρεύω ό, τι έχει σοκολάτα και πεθαίνω, λιώνω, χάνομαι για προφιτερόλ. Το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο όλο είναι το Pallet στο Καλαμάκι. Το προφιτερόλ του, το οποίο έχει και με λευκή σοκολάτα που πεθαίνω επίσης, τα εκλέρ του, ακόμα και τα μπατόν σαλέ του είναι τα καλύτερα που έχω φάει. Μου είναι αδύνατο να αντισταθώ σε οτιδήποτε από εκεί, ακόμα κι αν έχω πει όχι σε ένα σκασμό πειρασμούς.

Kαι φυσικά η σοκολάτα είναι το comfort food μου. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι όλα με παρηγορούν όταν είμαι στεναχωρημένη. Εντάξει λίγο παραπάνω η Nutella; Ή το παγωτό μηχανής;  Ή τα Ben & Jerry’s; Ή μία Hawaiian Pizza Philadelphia crust από το Pizza Hut; Η κρέπα Nutella-μπανάνα; Ή σουβλάκια; Ή μακαρόνια με κιμά; Όλα αυτά μαζί γίνεται; Φοβάμαι μήπως έχω ξεχάσει κάτι. 

 Δεν ξεχνώ ποτέ όμως τον αγαπημένο μου προορισμό  με τις πιο όμορφες γαστρονομικές εμπειρίες, δηλαδή Μανχάταν. Ψάχνομαι όποτε πάω. Συμβουλεύομαι την ετήσια λίστα του περιοδικού New York με τα καλύτερα εστιατόρια και πάω από μικρή όσο πιο συχνά μπορώ άρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε όσο έχουμε μιλήσει τόση ώρα μόνο για τη ΝΥ και ακόμα περισσότερο. Οπότε θα πω επιγραμματικά: Αγαπημένο μου μπέργκερ στον κόσμο όλο στο JG Melon στο Upper East Side. Είναι μικρούλι, χρειάζεσαι δύο, αλλά έχει το πιο σωστό μπιφτέκι που θα φας στη ζωή σου. Επίσης Broome Street Burger στον ομώνυμο δρόμο στο Soho, τυλιγμένο σε τορτίγια. Αν πας νωρίς, μέχρι τη 13:00, σερβίρουν μπολ τσίλι που σκοτώνει.  T-bone από αυτά που βλέπεις στα βίντεο στο Facebook που έχουν πάχος βιβλίου του Dan Brown και είναι ξεροψημένα έξω και κατακόκκινα μέσα, στο Sparks αδιαμφισβήτητα. Καταπληκτική πίτσα τηγανητή για κάποια δευτερόλεπτα και βραβευμένη, στο Midtown Manhattan, Montanara και όποιος πάει πρέπει να την δοκιμάσει και το εστιατόριο San Antonio by Starrita (είδα τον Matt Dilon εκεί μια μέρα). Bond St. έχει παραδοσιακά το αγαπημένο μου σούσι, σε έναν ψαγμένο χώρο που μοιάζει με διαμέρισμα, στο Soho κι αυτό. Δεν είναι το πιο fancy πράγμα που θα κάνεις, αλλά θα το θυμάσαι σίγουρα.

Για να έρθω πάντως στα καθ’ ημάς, νομίζω ότι καλυτερεύει πολύ η ελληνική εστίαση. Έχει πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις και να φας, η καλή εποχή εκπαίδευσε τους πελάτες ενώ ταυτόχρονα η κρίση καθάρισε το τοπίο. Παραδόξως, έχουμε πολύ καλύτερα εστιατόρια από ό, τι είχαμε όταν το χρήμα έρεε άφθονο. Προφανώς το ότι πια ο πελάτης σκέφτεται καλύτερα πού θα ξοδέψει, ανάγκασε και τους ιδιοκτήτες να σκέφτονται διπλά τι θα του σερβίρουν. Ίσως να βοήθησαν και όλα τα σόου μαγειρικής, να έμαθαν στον κόσμο κάποιους σεφ που διαφορετικά δεν θα ήξερε και να τους οδήγησε στο να ανοίξουν λίγο τους ορίζοντές τους.

 Εμένα πάλι μου αρέσει να ψάχνω και να δοκιμάζω χωρίς να είμαι περίεργη. Εκτιμώ τις καλές πρώτες ύλες και τις αναγνωρίζω, όπως καταλαβαίνω και όταν αυτό που μου σερβίρουν δεν είναι καλό. Γενικά το φαγητό δεν το δοκιμάζω σαν “γνώστης” αλλά σαν άνθρωπος που το αγαπά και το απολαμβάνει αλλά και μπορεί και μαγειρεύει ο ίδιος. Θα ευχαριστηθώ το ίδιο το Black Cod Miso στο Matsuhisha ή μια Pizza από το Palma, αναλόγως με τη στιγμή τους. Δεν σνομπάρω τίποτα, αρκεί να είναι αυτό που υπόσχεται. Bέβαια την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη θα έχω κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις.  Θα ήθελα να φάω πατάτες τηγανίτες που έχω φτιάξει εγώ, ένα βουνό, κατσικάκι σούβλας που μόλις έχει βγει και τζατζίκι. Κανένας σεφ, εγώ και οι φίλοι μου και τα παιδιά μας, σε κήπο με λιακάδα, μετά από μπάνιο στη θάλασσα, Μάιο μήνα να μην κάνει πολλή ζέστη. Και στο τέλος, κεράσια παγωμένα από το ψυγείο. Μετά μπορώ να αναπαυθώ εν ειρήνη."