Κάτια Μηλιαράκη

Στο νέο blog της το Katmilamila.gr. δηλώνει *Essayist* Memoirist* Hedonist και με προσωπικό της mantra το #ΕΑΤ- P®AY να μην πιάσουν οι θερμίδες- LOVE ελπίζει πως το 2017 θα βγει επιτέλους ένα app, ένα chipάκι, μία μαγική οδοντόκρεμα -κάτι τέλος πάντων- που αφού τρως ότι θέλεις μετά το ενεργοποιείς και δείχνεις σαν μοντέλο της Victoria Secret. Μέχρι τότε υπάρχει το Photoshop και τα φίλτρα των social media. Οπότε δαγκώστε άφοβα! Γιατί η Κάτια επιμένει: “Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις”.

"Προσπαθώ κάθε μέρα να είναι μία Νέα Μέρα. Γενικά, όμως, η διάθεσή μου επηρεάζει πολύ και τις συνήθειες και το καθημερινό μου πρόγραμμα. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου πιάνω το iphone στα χέρια μου και ταυτόχρονα με το ξεκλείδωμα οθόνης καταπίνω ένα Euthyrox των 112 χάπι για τον θυρεοειδή :) αφού από μόνος του δεν κάνει τίποτα! (Το ιατρικό αυτό handicap αφενός είναι η απόλυτη δικαιολογία για τις διατροφικές ατασθαλίες μου… αφετέρου εξηγεί την προσωπική, αλλά κι επαγγελματική μου εμμονή σύνδεσης της έννοιας της τροφής με την εικόνα σώματος) .

Αν και έχω χτίζει την καριέρα μου σε γυναικεία- κυρίως lifestyle-περιοδικά -δηλαδή αδυνατίζοντας και ωραιοποιώντας ακόμη και τη μύγα που πετάει στις σελίδες ενός περιοδικού-  εντούτοις είμαι το απόλυτο θύμα αυτής της βιομηχανίας super αψεγάδιαστων προτύπων. Που ξέρω πως υπάρχουν, αλλά...

`Ετσι κάθε πρωί -πριν καν σκεφτώ τι πρωινό θα πάρω- σχεδιάζω διαιτητικά πλάνα με λεπτομέρειες που θα ζήλευε και το επιχειρησιακό κομμάτι του Πενταγώνου... Αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις; Κατά την ταπεινή μου άποψη το καλό φαγητό παραμένει μία από τις πιο σημαντικές απολαύσεις στον πλανήτη. Έτσι 97% οι δίαιτες μου αρχίζουν και τελειώνουν την ίδια μέρα! Όμως, εδώ είμαστε για να μιλήσουμε για γεμάτα  πιάτα κι όχι για διατροφικές  διαταραχές.

Coffee addicted

Για περίπου 20 λεπτά χουζουρεύω στο κρεβάτι, ενημερώνομαι, σερφάρω στα social media-τα οποία υπεραγαπώ και ποστάρω ότι ταιριάζει με τη διάθεση της στιγμής. Συντονίζομαι συνήθως στον  Easy 97.2  ή τον Pepper ενώ φτιάχνω τον πρωινό μου καφέ. Έχω κατοχικό σύνδρομο με τον καφέ. Όχι γιατί με ξυπνάει, αλλά γιατί μου αρέσει η γεύση του. Θέλω τουλάχιστον 2 τεράστιες κούπες φρέσκο καυτό καφέ Φίλτρου Jacobs Πράσινο ή Κόκκινο, με μία ζαχαρίνη ή μισή κουταλιά στέβια Sweete. Χωρίς γάλα, το οποίο έχω απαρνηθεί από 5 ετών. (Eξετάσεις οστεοπόρωσης ακόμη Ο.Κ.)
Απαντώ στα μηνύματα του  blog μου, Katmilamila.gr και τσεκάρω την επαγγελματική μου αλληλογραφία. Κι όταν γράφω σχεδόν πάντα δίπλα μου υπάρχει μία κούπα με φρέσκο ζεστό -χειμώνα καλοκαίρι- καφέ.

Αν και η φυσική μου τάση θα ήταν να τσακίσω για πρωινό croissant βουτύρου από το Απολλώνειο ή cake από το λατρεμένο CAKE στην Hροδότου, περιορίζομαι σε ένα ακατάληπτο είδος pancake (θλιβερό κατάλοιπο διαιτητικής περιόδου) φτιαγμένο με βρώμη, γιαούρτι και ασπράδι αυγού και αντιοξειδωτική κανέλα ή μία μπάρα Wholebake Flapjack Dark Chocolate & Ginger!

Πάντως συχνά το πρωινό μου είναι ο σκέτος Καφές! Ο σπιτικός Καφές γιατί το «Πάμε για καφέ» δεν υφίσταται για μένα. Δεν το αντιλαμβάνομαι ως συνήθεια, παρά μόνο στο πλαίσιο ενός επαγγελματικού ραντεβού.

Υπό αυτή την έννοια θα πιω ένα διπλό espresso με ένα δισκίο Νatreen café gourmet που σχεδόν πάντα υπάρχει στην τσάντα μου όπου κλειστεί το ραντεβού. Αν διαρκεί πολύ μπορεί να συνεχίσω με ένα Perrier με πάγο και λεμόνι  κι αν πάει καλά παραγγέλνω κι ένα ποτήρι Μoscato d Asti.Tελευταία αγαπώ το Moscato d` Asti Tenuta del Fant Santo Stefano Belbo 2015.

Για τις χαλαρές μέρες όπως οι Κυριακές που προσπαθώ να κακομάθω λίγο τον εαυτό μου ή όσους αγαπώ- μπορεί  και να ενδώσω σε ένα brunch εντός σπιτιού με φίλους. Όταν όμως βγω θα πάω σχεδόν αποκλειστικά στο πολύ Parisian και ιδιαίτερο Chapeau της αγαπημένης Ντίνας Νικολάου και της Βούλας Ρακοπούλου στο Χαλάνδρι. Εκεί μπορώ να κουλουριάζομαι στην αγαπημένη μου μπερζέρα στο prive, να έχω κοντά μου φορτιστή για το κινητό, να τα λέω ως άλλη Carrie Bradshaw με τις φίλες μου μασουλώντας quiche lorraine, άπαιχτο cake τριαντάφυλλο κι αέρινες charlottes. Αν πάλι αποφασίσω να χουζουρέψω θα πάρω μία ποικιλία από τις κυριακάτικες σπιτικές πίτες, με χειροποίητο ζεστό λαχταριστό φύλλο απο το  Durée du Goût  στο Πάτημα Χαλανδρίου μαζί με  ένα ωραίο κρασί και μία σαλάτα.(Φημίζομαι για τις epicσαλάτες μου). Όπως ίσως έχετε καταλάβει, κάθε στιγμή για μένα είναι καλή αφορμή για γευστικές εμπειρίες. Πριν, μετά κι Ανάμεσα από κάθε τί άλλο.

Μεσημεριανό στο σπίτι; Τι ειναι αυτό;

Εκτός από Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά έννοια άγνωστη. Το μεσημεριανό είναι επίσης ένα γεύμα που επίσης δεν υπάρχει στη ζωή μου. Όταν δουλεύω δεν μπορώ να φάω. Όμως, οι τόοοοσοι διαιτολόγοι που έχω κατά καιρούς επισκεφτεί -αφού απελπισμένοι πρώτα με απέπεμψαν- μου μιλούσαν για τη θεωρία των συχνών μικρών γευμάτων, την οποία έχω φροντίσει να «ενσωματώσω» στη διατροφή μου ως εξής:

Περίοδος «Καλό κορίτσι»: ΒλέπεΤαπεράκι ή delivery :”Σαλάτα + πρωτεΐνη  (συνήθως έτοιμα καταπληκτικά μπιφτέκια κοτόπουλου με πολλές γεύσεις  Chicken’s Farm κι έτοιμες σαλάτες από AB Βασιλόπουλο ή ΑΠΟ ΚΗΠΟ στη λεωφόρο Πεντέλης.

Περίοδος «Κακό κορίτσι» : «Κλέβω» και τσιμπολογάω  περαστική από τα γραφεία των άλλων ό,τι βρίσκω, ενώ κόκκινα και  πράσινα μήλα  πεθαίνουν αργά και βασανιστικά μέσα στην τσαντάρα της δουλειάς, μαρούλια μαραζώνουν, γιαούρτια  λήγουν, cottage cheese επωάζουν νέους μύκητες… Η κατάληξη της δυστυχούς  πρώτης περιόδου συνήθως με βρίσκει αργά στο σπίτι, χύμα στον καναπέ με comfort  food (ζυμαρικά, όπως κι αν είναι... Ακόμη και νερόβραστα. Έτσι από το σουρωτήρι σκέτα. Αλλά πάντα al dente! ) ή deliveryoπου οι επιλογές είναι συνήθως δύο: Σουβλάκι καλαμάκι περασμένο στο χέρι με ξεροψημένο αλάδωτο mini πιτάκι και ψητή ντομάτα με φέτα σε αλουμινόχαρτο (στο τσακίρ κέφι και πατάτες) από το Χειροποίητο στην πλατεία Βριλησσίων ή παλαιού τύπου Canadian Pizza από το Portofino στο Χαλάνδρι. Σε περιπτώσεις πιο...prive κινέζικο από το Golden Phoenix στην Πεντέλης ή sushi από το NAMA στην Αγία Παρασκευή και Ψάρια ψητά και λαχανικά ή σαλάτες από τη Θάλασσα Fish and Grill στη Μεσογείων.

Tα πάντα-όλα μετά τις 8μμ.

Eν αντιθέσει με το σύνολο των neofit Ελλήνων τρώω ΜΟΝΟ βραδινό!  Κι αν τα  μοντέλα και οι μπαλαρίνες ΔΕΝ τρώνε τίποτα μετά τις 8, εγώ απλά αρχίζω να τρώω αποκλειστικά μετά τις 8. Μην σας πω ότι υπάρχουν και φορές που τρώω βραδινό στις 11μμ στις 12μμ… Λογικό ίσως για ένα άνθρωπο που συχνά επιστρέφει εκείνη την ώρα από την εφημερίδα ή το περιοδικό… Το ξέρω η χειρότερη συνήθεια… Αλλά για μένα ένα ωραίο δείπνο παρέα με ένα ποτήρι κρασί λειτουργεί σαν επιβράβευση. Όμως μου αρέσουν πολύ τα δείπνα έξω… Κυρίως λόγω της διαδικασίας, της κοινωνικοποίησης. Αγαπώ τα cozy μικρά resto με χαρακτήρα κι ωραία ατμόσφαιρα. Τα bistro και τις τρατορίες. Εκεί μπορώ  να συγχωρήσω ακόμη και μία μέτρια -αλλά με έντιμα υλικά- παρασκευή. Θεωρώ πως αποδομώντας τα  ύποπτα γαστριμαργικά «οικοδομήματα» της προηγούμενης 10ετίας, οφείλουμε να επιστρέψουμε σε μία τίμια πρώτη ύλη. Θα παρομοίαζα την ελληνική εστιατορική σκηνή κάπως σαν την αφηρημένη Τέχνη με στοιχεία θεάτρου του  Παραλόγου. Όλοι και όλα χωρούν. Χωρίς αφορισμούς, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς πανικό. Αν και μπερδεμένη, υπερτιμημένη, υπεροκοστολογημένη, συχνά ενδιαφέρουσα και με υπερευχάριστες εκπλήξεις.

Υπάρχουν τρία resto όπου δυνητικά θα μπορούσα να καταπιώ ακόμη και όλο τον κατάλογό τους. Το Αleria  Restaurant (Γκίκας Ξενάκης)  στο Μεταξουργείο, το Dalliance House (Πέτρος Δήμας) στην Κηφισιά και Το Θαλασσάκι (Άρης Τάτσης & Αντωνία Ζάρπα  στα Υστέρνια της Τήνου. Αγαπώ τα εστιατόρια με έναν ολιστικό τρόπο! Όπως αγαπώ και τα ξενοδοχεία... Κυρίως για την αίσθηση καλοπέρασης και στιγμιαίας ευδαιμονίας που προσφέρουν. Συχνά όμως μου τη σπάνε πολλά και συνήθως εκτός πιάτου... Με εκνευρίζει η πόζα, το κακό σέρβις, η μεγάλη άνεση διαλόγου και κοινωνικότητα με το προσωπικό, το μη ενημερωμένο προσωπικό, οι άσχημοι παμπάλαιοι κακογραμμένοι κατάλογοι με προσθήκες στο χέρι με στιλό, τα παραμελημένα WC, το να ψάχνω με το μάτι το γκαρσόν ή τον υπεύθυνο. Ο τρόπος που βάζουν την απόδειξη κάτω απ΄το τραπεζομάντηλο κι  ό,τι φθαρμένο και κακοσυντηρημένο (μοκέτα,ταπετσαρία, παράθυρα, καμμένες λάμπες). 

Αντιθέτως πάντα προσέχω και χαίρομαι τα μαχαιροπήρουνα τα ποτήρια και τα πιάτα που λάμπουν, τα καθαρά φρεσκοσιδερωμένα τραπεζομάντηλα, τα φρέσκα λουλούδια και τα κεριά που ανάβουν, την έλλειψη επίδειξης γνώσεων στην παρουσίαση της winelist, την έγκαιρη ανανέωση νερού στα ποτήρια, την όμορφη μυρωδιά του χώρου, την ύπαρξη γκαρνταρόμπας και ομπρελοθήκης -χωρίς extra χρέωση και τέλος -όταν συνοδεύομαι – τη  διακριτικότητα με την οποία θα γίνει η συνεννόηση για την πληρωμή του λογαριασμού από τον κύριο του τραπεζιού.

Στην κουζίνα (μου) ολοταχώς
Ζώντας  περίπου σαν juicy μετεμψύχωση της Carrie Bradshaw-  free as a bird και χωρίς οικογενειακές υπoχρεώσεις- αν ανοίξεις μία τυχαία μέρα το ψυγείο μου συνήθως θα βρεις τυριά και αλλαντικά σχεδόν αποκλειστικά από τον «Εν`deli - τόπων γεύσεις» του Αράμ Μπατανιάν και της Σύλβιας Μπαδελιάν, στο Μαρούσι, φρέσκα αγγουράκια, σακουλάκια με έτοιμες σαλάτες-  βαριέμαι τρελά το πλύσιμο λαχανικών- θυσιάζομαι μόνο για το ραντίτσιο και τη ρόκα, μερικά μπουκάλια Three Cent Pink Grapefruit Soda, κρασιά,«σπιτικό» Ζωμό Λαχανικών της Knorr ,αυγά ως Υπερτροφή τα οποία σχεδόν πάντα λήγουν και πετάω και Κρέμα ματιών γιατί μου αρέσει κρύα (Οκ το ξέρω οτι δεν τρώγεται ).

Πάντα λεμόνια, Pepsi Zero και παγωμένη Μαστίχα SKINOS. Απεχθάνομαι το κατεψυγμένο ξαναζεσταμένο φαγητό- χαρακτηριστικό που φωτογραφίζει και την άποψή μου για τις ερωτικές σχέσεις -οπότε η κατάψυξη μου φιλοξενεί σχεδόν μόνιμα κι αποκλειστικά Absolut vodka παγοκύστες- ατυχηματοθηρία γαρ- και sorbet Λεμόνι Βασιλικό ή Cassis της Kayak. Τρελαίνομαι να μαγειρεύω αλλά ως εξαίρεση στον κανόνα. Πιο πολύ μ αρέσει να μαγειρεύει ο άντρας. Το βρίσκω πολύ σέξι. Eγώ είμαι της γρήγορης κουζίνας, πάντα όμως με ένα άγγιγμα εκκεντρικότητας. Οι συνταγές μου δεν παίρνουν πάνω απο 20`. Believe me. Όταν κάνω κέφι ή όταν θέλω να εντυπωσιάσω, θα φτιάξω Καμαμπέρ μέσα σε σφολιάτα με κούλις απο φρούτα του δάσους. Φιλέτο με πέστο και κουκουνάρι. Φιλετάκια κοτόπουλο με ποικιλία μανιταριών και Μοσχάτο Λήμνου. Μαγειρεύω πολύ με κρασί και  λένε πως πετυχαίνω τις μακαρονάδες με ό,τι υπάρχει στο ψυγείο....Στα γλυκά below zero! Μόνο έτοιμα! Αλλά κι αυτό νομίζω πως έχει εξήγηση. Η απειθαρχία και η ανυπακοή στα πρέπει. Στη μαγειρική υπάρχει ο γενικός κανόνας και συγχωρείται ο αυτοσχεδιασμός, στη ζαχαροπλαστική πάλι όλα είναι χημεία και ακρίβεια. Κι εγώ στη χημεία είχα 12!

Για κουνουπίδια με τα Δωδεκάποντα!

Αυτό που δύσκολα  υποψιάζεται κανείς για μένα είναι πως πάντα ονειρευόμουν πως θα έχω χρόνο κι ένα super designed Chanel καροτσάκι για να πηγαίνω  στη Λαϊκή, στην Κεντρική Αγορά, στα Μπαχαράδικα της Ευριπίδου. Με χαλαρώνουν οι πολύωρες βόλτες για ψώνια. Και δεν εννοώ μόνο για παπούτσια και ρούχα, αλλά και για κρεμμυδάκια... Όμως, η ζωή και το άναρχο επαγγελματικό μου πρόγραμμα- τύπου δεν ξέρω που θα βρίσκομαι- τις επόμενες 5 ώρες της ζωής μου- έχουν φτιάξει ένα μικροσύστημα  Super market, mini market, 24 all day shops ακόμη και περιπτέρων που με σώζουν 24/7. Παρόλα αυτά αγαπώ τις λαϊκές αγορές και στα Βριλήσσια που μένω είμαι super doοper. Μπορείς να βρεις από shiitake mushrooms και καθαρισμένα άγρια χόρτα του βουνού -που τα αγαπώ πολύ- μέχρι και Μaison Lejaby Lingerie σε σπασμένα νούμερα τα οποία επίσης αγαπώ πολύ. Όταν βιάζομαι ή ξεμένω εφοδιάζομαι από ενώ πολλές φορές με έχει σώσει το μαναβικοπαντοπωλείο στη μικρή πλατεία της Παλαιάς Πεντέλης και το υπερπερίπτερο  λίγο μετά την Παλαιά Μονή Πεντέλης στη  οποία όταν έχω χρόνο ανάβω κι ένα κερί μπας και συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου.

Συνήθως, ψωνίζω  απ τον ΑΒ Βασιλόπουλο- ο οποίος όμως έχει σχεδόν πάντα άγουρα αβοκάντο και χάλια ρόκα ενώ αντιθέτως πετάγομαι παραδίπλα στον Σκλαβενίτη για υπέροχα ματσάκια ρόκας και φρέσκων μυρωδικών αλλά κάνω και μία στάση στο Lidl της περιοχής για να διαλέξω κάτι από τις θεματικές εβδομάδες ή από την σειρά Deluxe.Τελικά φεύγω με κάποιο άσχετο gadget κουζίνας. Δια αυτού του τρόπου κινούμαι σε μία fully equipped κουζίνα που διαθέτει από κουπ πατ και τσέρκια σε όλα τα πιθανά σχέδια για όλες τις περιστάσεις από καρδούλες μέχρι ταράνδους και funny boobs παγοθήκες, κι από παρασκευαστή sorbet αλλά και ωμοφαγικών σκευασμάτων μέχρι truffle brush!

Kαι δεν είπα τυχαία για τη βούρτσα τρούφας αφού πρόκειται για το νέο γευστικό κόλλημά μου! Διανύω περίοδο: “Μπορώ να βάζω τρούφα ακόμη και πάνω σε κόλλα Α4. Απλά κοίτα με!” Μάλιστα ένας ultra gourmet φίλος -παραμονές Χριστουγέννων που  ξημερωθήκαμε πάνω σε ένα project κουρασμένοι και πεινασμένοι- που περιέγραψε μία συνταγή που σκέφτομαι να την κάνω πάραυτα. Φτιάχνεις πατάτες τηγανητές χωρίς πολύ λάδι και extracrispy. Ρις «χαϊδεύεις» με μία γενναία δόση purée μαύρης τρούφας και τελειώνεις με άφθονη φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα. Θα συνόδευα με ένα ωραίο medium rare rib eye και στα ποτήρια ένα βελούδικο αλλά ατίθασο ταυτόχρονα Bordeaux. Να μία καλή προσομοίωση του Παραδείσου.

Free spirits and Sweet Dreams

Λατρεύω το κρασί -εκτός από ρετσίνα- και τη βότκα αλλά αντιπαθώ τη βύνη. Δεν αγγίζω μπίρα και ουίσκι αν κι ένα οδοιπορικό γευσιγνωσίας ουίσκι που έκανα στα αποστακτήρια της Σκωτίας ήταν εμπειρία ζωής. Το αγαπημένο μου μπαρ στην πόλη είναι καλοκαιρινό και είναι το Island Athens Riviera, κυρίως για την ασύλληπτη θέση  και τον ωραίο του κόσμο για όταν θέλεις to see and to be seen. Κατά τα άλλα πάω με χαρά όπου με (παρα)σύρει η παρέα... Όπως ας πούμε παρασύρθηκα το 2000 και ήπια την πιο ωραία Frozen Margaritta  στο FAT TUESDAY στο Mexico χορεύοντας- ελαφρά μεθυσμένη αν θυμάμαι καλά- πάνω σε ένα βαρέλι στην άμμο της Cozumel! Ως έρμαιο των υδατανθράκων και της ζάχαρης δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω ενδελεχώς και για τη σχέση μου με τα γλυκά..

Μέχρι και  πριν από 3-4 χρόνια θα μπορούσα να αρχίσω  Παγκόσμιο Πόλεμο για όποιον μου έκλεβε έστω κι ένα κομματάκι σοκολάτας από τα χέρια μου. Στο πλαίσιο  αυτό χρωστάω αρκετά κιλά στα γλυκά του Παρλιάρου, της Νανάς Γιώτη, τα cheese cakes  της Κυβέλης και στα περίπτερα γενικότερα. Αγαπώ ,όμως, και τα γλυκά με φρούτα -όπως την ανάλαφρη λευκή charlotte της μαμάς μου με φρέσκο ανανά- αλλά δεν μπορώ καθόλου το σιρόπι. Ναι στα γλυκά ταψιού αλλά….με σωστό σιρόπιασμα. Όπως ας πούμε η τέλεια πορτοκαλόπιτα  Καππαδοκίας  ή η «Εσμαϊλιέ» -καταίφι γεμιστό με κρέμα κι επάνω φυστίκι Αιγίνης και αρωματικό σιρόπι- του Φύσις και η αμυγδαλόπιτα της  φίλης μου της Vasso`s  στο μοναδικό Φισκάρδο.

Επειδή όμως ου γαρ έρχεται μόνον -το θεωρώ ένδειξη ωρίμανσης και αναβάθμισης- πλέον αγαπώ τα πιο φίνα κι ευαίσθητα άγλυκα γλυκά. ‘Ετσι το Peugeot μου συχνά πυκνά με οδηγεί στο Περιστέρι στη μοναδική Μέλισσα για τούρτα Σαμπάνια και τάρτα Espresso -αν και ακριβά- αλλά και στη Νέα Ερυθραία στο Pavlov’sLab για Éclair & Caramellised Mascarpone, Vanilla Panacota & AlmondSamble και τις ωραιότερες τούρτες ever! Ωστόσο, η νοσταλγία  ή τα νεύρα συχνά με οδηγούν -με συνοπτικές διαδικασίες- η ένα βάζο Merenda ή μία ΙΟΝ Αμυγδάλου...

Love at first bite!

Μου κάνατε δύο ερωτήσεις τις οποίες κράτησα για το τέλος.

Ποιά είναι η πιο αγαπημένη μου κουζίνα... Είναι μόνο από αγαπημένο χέρι. Λίγα χρόνια πριν η 5χρονη τότε ανιψιά μου “μαγείρεψε” και με κέρασε μία φρυγανιά σικάλεως με μπόλικο λεμόνι και  αλάτι. Ο,τι πιο λατρεμένο έχω δοκιμάσει. Στον εγκέφαλό μου -βλέπετε- η γεύση είναι αλληλένδετη με τις αισθήσεις και το συναίσθημα ....Κι επειδή  με ρωτάτε αν σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη με ποιά γεύση, ποιους συνδαιτυμόνες, με ποιο γεύμα  θα ήθελα να  αποχαιρετίσω τον μάταιο τούτο κόσμο θα σας το εξομολογηθώ. Εγώ το Νο1 λιχούδικο και κοιλιόδουλο πλάσμα! Μα δεν θα μπορούσα να φάω τίποτα! Όπως άλλωστε και κάθε φορά που ερωτεύομαι… Θα ήθελα απλά να με έχει στην αγκαλιά του και η τελευταία αίσθηση σε αυτή τη ζωή να είναι το πιο βαθύ φιλί του.

PS. Είμαι μάλλον καλός άνθρωπος. Λογικά θα πήγαινα στον Παράδεισο. Εκεί δηλαδή που οι Θερμίδες και οι Ζυγαριές είναι ονόματα ντόπιων ζουμερών Αμαδρυάδων...Οπότε καταλαβαίνετε  #ΥOLO!"