Ιωάννα Μιχελάκου

23 Νοεμβρίου 2016
Μικαέλα Θεοφίλου
Η γνωστή δημοσιογράφος και editor in chief του jenny.gr μας ξεναγεί στις δικές της αγαπημένες γεύσεις!
  • ΙΩΑΝΝΑ ΜΙΧΕΛΑΚΟΥ | Η Μέρα μου στο Πιάτο

Είναι ροκ, είναι και λάτιν! Είναι από τη λακωνική Μάνη και πάντα πολυγραφότατη και πολυάσχολη! Όλα αυτά μπερδεύονται γλυκά- ή μάλλον αλμυρά και νόστιμα- στην γαστρονομική της καθημερινότητα!

«Κάθε πρωί, αφού πατήσω το snooze, χουζουρεύω λίγο με τις γάτες μου. Τη Ρόξι που με ξυπνάει με το γουργουρητό της, τη Ντίζι που θέλει χάδια μόλις ανοίξω το μάτι, τον Γάτουλα που γκρινιάζει για να φάει και τον Τάιγκερ που τρίβεται στα πόδια μου αμέσως μόλις ανοίξω τον υπολογιστή. Για μια τουλάχιστον ώρα, διαβάζω τα νέα της ημέρας, απαντάω στα μέιλ μου και ασχολούμαι με το περιεχόμενο του site.   

Δεν μιλάω μέχρι να πιω ένα δυνατό καφέ, πάντα κόκκινο Lavazza σε ιταλικό μπρίκι. Είναι το ένα πράγμα που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από το σπίτι, αδιανόητο. Δεν μπορώ να φάω πρωινό για αρκετή ώρα αφότου ξυπνήσω, οπότε θα πάρω το πρωϊνό μου στο δρόμο για το γραφείο, συνήθως ένα σιτσιλιάνικο σάντουιτς ή κρουασάν από το Βενέτη στην Κηφισίας κοντά στην Αβάνα, δίπλα στο γραφείο μου, είναι ο καλύτερος Βενέτης που έχω συναντήσει.

Δεν αγαπάω το βρώμικο ή το fast food φαγητό, ούτε καν μετά από ξενύχτι. Αν είμαι στο κέντρο, θα τιμήσω ένα χάμπουργκερ από το Foodstr. Αλλιώς προτιμώ να φάω όλα τα φιστίκια στο μπαρ.

Σπάνια τρώω μεσημεριανό στο σπίτι, ούτε καν τα σαββατοκύριακα. Θα προτιμήσω μια σαλάτα ή ένα απλό σάντουιτς την ώρα που βλέπω τηλεόραση ή διαβάζω ή δουλεύω. Η μικρή πολυτέλειά μου είναι μεσημεριανό με τις jennettes (έτσι αποκαλούμαστε μεταξύ μας τα κορίτσια που γράφουμε στο jenny.gr) σε κάποιο ωραίο εστιατόριο κοντά στο γραφείο, σπάνια όμως, συνήθως τρώμε όλες μπροστά από την οθόνη δουλεύοντας. 

Είμαι του βραδινού φαγητού. Το βράδυ θέλω να φάω κάτι ωραίο, ή στο σπίτι ή έξω. Θέλω να το απολαύσω με καλή παρέα, τον άντρα μου ή τους φίλους μου. Είναι λίγο ιεροτελεστία το βραδινό μου.

Μαγειρεύω. Μαγειρεύω τα πάντα και μου αρέσει να μαγειρεύω για φίλους. Μου κάνουν παραγγελιές, «πότε θα μας φτιάξεις το τάδε πιάτο», και μου αρέσει αυτό. Τους φτιάχνω αυτό που μου ζήτησαν και πάντα έχω κι ένα πιάτο έκπληξη.  Οπότε την επόμενη φορά μου ζητάνε το νέο πιάτο, και κάπως έτσι πάει.

Το ψυγείο μου είναι γεμάτο με τα μικρά αυτά συστατικά που θα αναδείξουν οποιοδήποτε πιάτο. Καλή κάπαρη, ωραίες μουστάρδες, σπιτικές μαρμελάδες, πετιμέζια, πέστο, σπιτικές σάλτσες και πολλά κρασιά. Ψωνίζω κάθε μέρα αυτά που θα μαγειρέψω το βράδυ, οπότε το ψυγείο μου δεν έχει πολλά πράγματα πέρα από αυτά.

Προτιμώ , τα φρέσκα υλικά και τις ελαφριές γεύσεις, τα γρήγορα πιάτα, αυτά που δεν θέλουν πολύ κόπο ή πολύ μαγείρεμα, και μου αρέσει η διαδικασία του πώς θα συνδυάσω ένα κυρίως με μια σαλάτα, ή πιο κρύο πιάτο ταιριάζει με ένα κρασί. Αυτό που λέμε, να φτιάχνω μενού. Παραδοσιακά ή πιάτα που θέλουν αρκετό χρόνο, τα κάνω τις Κυριακές, παιδικό κατάλοιπο μάλλον που μου άφησαν οι γιαγιάδες. Αξεπέραστες μαγείρισσες και οι δύο.

Κατά καιρούς παθαίνω εμμονές με ένα υλικό και το δουλεύω όλο το χρόνο, πειραματίζομαι με αυτό, προσπαθώ να εξαντλήσω τις δυνατότητές του, βγάζω νέες συνταγές. Ή με συγκεκριμένες κουζίνες. Πάω από την ιταλική στη μανιάτικη ή στην κουβανέζικη. Έχω μαγειρέψει σχεδόν όλες τις κουζίνες, κατέληξα πως αυτές οι τρεις είναι οι αγαπημένες μου και πλέον επικεντρώνω σε αυτές μόνο.

Το τελευταίο δικό μου πιάτο που έφτιαξα και συνδυάζει διάφορες κουζίνες, μπορεί να σερβιριστεί ως πρώτο πιάτα ή σαλάτα. Είναι φασολάκια με σύγκλινο και salsa verde.

Ζεματάω στρογγυλά φασολάκια σε μπόλικο νερό με αλάτι. Τα σωτάρω με λίγο ελαιόλαδο. Αλατίζω με θαλασσινό χοντρό αλάτι. Τα μοιράζω σε πιάτα και προσθέτω ένα αυγό ποσέ, 2-3 λεπτά κομμάτια σύγκλινο ( αληθινό σύγκλινο, αυτό από τη λακωνική Μάνη, που διαφέρει αρκετά  από όλα αυτά τα παστά που ονομάζουν σύγκλινα για λόγους μάρκετινγκ). Και περιχύνω με μια ελαφριά παραλλαγή της salsa verde, δηλαδή ½ ματσάκι δυόσμο, 1 ματσάκι μαϊντανό, 1 σκελίδα σκόρδο , 2-3 φιλέτα αντζούγιας, 1 κ.γλ. κάπαρη, 2 κ.σ. ξύδι λευκό, 6 κ.σ. ελαιόλαδο, λίγο αλάτι, χτυπημένα στο μπλέντερ.

Ψωνίζω συνήθως από τον Βασιλόπουλο, είναι πιο κοντά μου. Αλλά, έχω και συγκεκριμένα σημεία που ψωνίζω συγκεκριμένα πράγματα. Π.χ. Όταν ξεμένω από αλάτι, από τον ανθό που ψωνίζω από μια γιαγιά στην Τραχήλα, ο μόνος που έχω βρει και το φέρνει, είναι ο Μοιρόπουλος, Γραβιάς και Μπενάκη στα Εξάρχεια.  Εκεί βρίσκω καταπληκτική κάπαρη και ξύδι, καθώς το Έγγαλον στο Παλαιό Φάληρο, που έχει το καλύτερο κόκκινο ξύδι, σπιτικό κρητικό, μου πέφτει αρκετά μακριά. Ζυμαρικά Αδαμαντίνα από τα γκουρμέ παντοπωλεία, λακωνικά κι αυτά. Ντομάτες από την Πόπη μόνο, στη λαϊκή στον Παράδεισο Αμαρουσίου, τις φέρνει από τη Γλυκόβρυση της Λακωνίας.

 Κόλλημα με την πατρίδα, το καταλάβατε. Το καλοκαίρι μου συνήθως το περνάω ολόκληρο στη Λακωνία. Ολόκληρος ο νομός είναι γαστρονομικός παράδεισος αν ξέρεις πού να ψάξεις. Δεν θα κατονομάσω κανένα εστιατόριο, δεν θα ήθελα να τα δω να γίνονται σαν μια πρώην αγαπημένη μου ψαροταβέρνα που πήγαινα από παιδί και πλέον από την κοσμοσυρροή άνοιξε δεύτερη αίθουσα. Πιστεύω πως ποσότητα και ποιότητα δεν κάνουν καλή παρέα.

Μοναδική εξαίρεση η πιτσαρία Μonte Carlo στη Ρώμη. Φτιάχνει πάντα την καλύτερη πίτσα του κόσμου, παρότι πρέπει να περιμένεις στην ουρά για να καθήσεις.

Όταν ταξιδεύω, δοκιμάζω. Αυτά τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Όλες οι ταξιδιωτικές αναμνήσεις μου συνοδεύονται από φαγητό. Οι φιέστες στο σπίτι στην Αβάνα με τις ταμάλες του Φράνσις. Η ζέστη της λαπωνικής καλύβας με τον φρεσκοψαρεμμένο σολωμό στους -25 βαθμούς. Το σάντουιτς στο φούρνο απέναντι από το ξενοδοχείο στο Σαν Χουάν, λίγο πριν τη συναυλία. Τα ψητά στην ετρουσκική φιέστα που έκαναν οι γείτονες στη Βολτέρα.

Πιστεύω βαθιά στη φιλοσοφία του Slow Food, οπότε η Ιταλία είναι μακράν ο αγαπημένος μου γαστρονομικός προορισμός. Τοσκάνη, Ρώμη, Μιλάνο, Σικελία, όλες οι κουζίνες της αξεπέραστες. Διαλέγω πόλη ή χωριό ανάλογα με το τι βγάζει η περιοχή.  Τι δεν θα ξεχάσω ποτέ; Τα Valpolicella στο Σαν Τζιμινιάνο στην Τοσκάνη και τα λευκά κρασιά της ποικιλίας Bellone στο Cincinatto στο Λάτσιο,  ένα κρασί κυριολεκτικά πρωτόγονο. αφού κάθε ρώγα του σταφυλιού καλύπτεται από χνούδι και διασώθηκε με πολύ δυσκολία μόνο σε αυτή τη μικρή περιοχή. Το παραδοσιακό αλλαντικό "Prosciutto cotto al Vino Bianco di Cori", μελωδικό σαν την ονομασία του, με λευκό κρασί και μυρωδικά της περιοχής (φασκόμηλο και δενδρολίβανο) στην Αtina. Τις μοτσαρέλες στις φάρμες της Latina που σκάνε στο στόμα.

Ζηλεύω λίγο όταν είμαι στην Ιταλία. Θα ήθελα να είχαμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα αξιοποιήσει το ίδιο καλά τα δικά μας προϊόντα. Είναι το ίδιο καλά ή συχνά καλύτερα. Όταν το καταλάβουμε αυτό, η κουζίνα μας θα απογειωθεί. Γίνονται καλές προσπάθειες, αναμφισβήτητα, και στην παραγωγή των πρώτων υλών και στην αξιοποίησή τους από νέους μάγειρες.

Στην πόλη μου θα δοκιμάσω νέα εστιατόρια μόνο αν μου τα συστήσει κάποιος που εμπιστεύομαι. Με εκνευρίζουν τα στημένα, τα δήθεν μαγαζιά, τα υπερτιμημένα. Αυτά που γίνονται της μόδας και συρρέουν εκεί όλοι οι γνωστοί μεταξύ τους. Προτιμώ τα πιο χαμηλών τόνων εστιατόρια όπου το κυρίως θέμα είναι το φαγητό.

Για μεζέδες με παρέα πηγαίνω στο Κυδαθηναίων Καφενείο, στην Πλάκα. Έχει την καλύτερη σκιά στην πόλη, και προσεγμένα, μερακλίδικα πιάτα με ελληνικά ΠΟΠ προϊόντα. Σιγομαγειρεμένο χοιρινό στο φούρνο, πιατέλα με αλλαντικά σύκα και καρύδια, σουτζούκι με αυγά μάτια, αξεπέραστο τσίπουρο και ψαγμένες ελληνικές μπύρες. Και ωραίες μουσικές ταυτόχρονα.

Για χάμπουργκερ, στην Cinecitta στην Ανω Πεύκη, το ανακάλυψα πρόσφατα, λίγο καφενείο, λίγο μπαρ, λίγο εστιατόριο, τρελό μαγαζί. Συγκεντρώνει όλα όσα μου αρέσουν : καλό σπιτικό φτηνό φαγητό, χαλαρή ατμόσφαιρα, ωραία μουσική, ωραία κοκτέιλς, τη σημαία της Κούβας στον τοίχο και λίγο πιο δίπλα ένα playlist-λάφυρο από την τελευταία συναυλία του Αγγελάκα. Το μαγαζί αυτό έχει το διχασμό που έχω κι εγώ. Είμαι μισή ροκ και μισή λάτιν.

Για ιταλικό στην Osteriada Claudioστο Χαλάνδρι, η πίτσα με προσούτο είναι αυτό που παραγγέλνω πάντα. Μπιφτέκι στον κυρ Μανώλη στον Παράδεισο, φαχίτας και μαργαρίτες στο Dos Hermanosστην Κηφισιά.

Φυσικά έχω εμμονές στο φαγητό. Λατρεύω τη ρόκα και το μοσχάρι. Ειδικά μαζί. Σιχαίνομαι τις μπάμιες και το κοτόπουλο. Μαζί ή χώρια. Με τα γλυκά δεν τα πάω πολύ καλά. Θέλω λίγο και όχι πολύ γλυκό.  Εκτός κι αν είναι δίπλες. Της μαμάς ή της θείας Δώρας. Η μια καλύτερη από την άλλη, μου στέλνουν και οι δύο πιατέλες, να ‘ναι καλά.

Πίνω ό,τι έχει ρούμι. Άρα είμαι του κοκτέιλ κατά μία έννοια (την παλιά όχι την καινούργια). Νταϊκιρί φραπέ, μοχίτο, κούμπα λίμπρε. Ρούμι και λάιμ λοιπόν σε όλες τις παραλλαγές.

Με το φαγητό όπως και με τη μουσική, περνάω περιόδους. Ο παράδεισός μου σήμερα αποτελείται από μια τεράστια σαλάτα ρόκα με λίγη γκράνα και μια καλή μοσχαρίσια σπαλομπριζόλα (με το ribeyeστο κέντρο), ενώ ακούω latin jazz.

Τι θα ήθελα να ξαναδοκιμάσω έστω μια φορά; Το γλυκό του Konstantin Filippou στη Bιέννη που με πήγε στον παράδεισο. Δεν μπορώ καν να το περιγράψω από τη λαχτάρα».

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση