Λήδα Ματσάγγου

Την γνωρίσαμε μέσα από πολλούς θεατρικούς, τηλεοπτικούς και κινηματογραφικούς ρόλους, όμως ο πιο σημαντικός και ο πιο πραγματικός ρόλος της ζωής της είναι σίγουρα αυτός της μητέρας τον οποίο υπηρετεί εδώ και 5 χρόνια με τρυφερότητα και αγάπη.  Το Σεπτέμβριο θα πάει στη Θεσσαλονίκη για μερικές παραστάσεις της θεατρικής επιτυχίας «Καλωσήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρό» και εμείς βρήκαμε στο εντωμεταξύ την ευκαιρία να διαβάσουμε το… γαστρονομικό της ημερολόγιο.

"Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις σηκωθώ είναι να φτιάξω έναν καφέ… έναν καπουτσίνο στην Nespresso. Ο καφές μου είναι απαραίτητος. Αν δεν πιω καφέ νιώθω ότι υπολειτουργώ. Πρωινό τρώω αφού πάω το γιο μου τον Νικόλα στον παιδικό. Συνήθως ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης από ένα φούρνο στην Παλαμηδίου στην Ακαδημία Πλάτωνος – όχι από το δρόμο, είτε από εκεί κοντά που πάω για stretching, αφού αφήσω τον γιο μου.

Αν βρίσκομαι στο δρόμο και πεινάω μπορεί να υποκύψω σε ένα καλαμάκι σουβλάκι από το Μy Plate στο Γκάζι περνώντας από την Περσεφόνης. Παλιά όταν έμενα στα Εξάρχεια έπαιρνα αλμυρές κρέπες από μία κρεπερί στην πλατεία.

Μεσημεριανό τρώω πάντα στο σπίτι από αυτό που θα μαγειρέψω για την οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που έκανα οικογένεια άρχισα να μαγειρεύω πιο μαμαδίστικα… Παλιότερα έφτιαχνα κινέζικο, σαλάτες με κρέας και πιο γκουρμέ κουζίνα και όχι κάθε μέρα. Πλέον μαγειρεύω καθημερινά…  Αυτό που μου ζητάνε σε εβδομαδιαία βάση οι άντρες του σπιτιού είναι η σπανακόπιτα μου… Η διαφοροποίηση με την κλασική συνταγή της σπανακόπιτας είναι ότι εγώ φτιάχνω ρολό σπανακόπιτα, το οποίο είναι νόστιμο και πολύ light γι’ αυτό έχει και πολύ ζήτηση.  

Αφού πλύνω καλά 1 κιλό σπανάκι και κόψω το πράσινο το κρεμμυδάκι και τον άνηθο τα κάνω όλα αυτά μαζί μασάζ μαζί με μισό κιλό φέτα. Μην φανταστείτε ότι το τυρί είναι πολύ γιατί ανακατεύεται με όλο το μείγμα. Μετά λαδώνω το φύλλο με πινελάκι με ελάχιστο λάδι, και κατά μήκος του φύλλου (από αυτά του εμπορίου που παίρνω π.χ. Χρυσή Ζύμη ή αυτό με το ελαιόλαδο για πίτα) ρίχνω το μείγμα και το ρολάρω…  

Από του χρόνου πια βέβαια το σπανάκι… γιατί δεν είναι της εποχής… Γενικά προσπαθώ ψάχνω στη λαϊκή τα εποχιακά και τα φρέσκα…  Όσο  για τα λαδερά μου επειδή με ενοχλεί το πολύ λάδι που έχει μαγειρευτεί, γιατί κάνει βαρύ το φαγητό, προσπαθώ να ρίχνω ωμό ελαιόλαδο στο τέλος του μαγειρέματος.

Επίσης φτιάχνω χειροποίητα lightτ σιπς. Κόβω τις πατάτες σε πολύ λεπτές ροδέλες, τις τοποθετώ σε ένα ταψί, τις αλείφω με λίγο λάδι, ρίχνω λίγο νερό και αλάτι, και τις ψήνω στους 250°C μέχρι να ροδίσουν. Είναι νόστιμα και υγιεινά! Δοκιμάστε τα!

Δεν αγαπώ να πηγαίνω στα σούπερ μάρκετ ιδιαίτερα αν πρόκειται για τα πολύ μεγάλα όπου έχω τάσεις φυγής. Επομένως είμαι ο άνθρωπος της λίστας όταν ψωνίζω για να φύγω όσο το δυνατό πιο γρήγορα γιατί μπορεί να χαθώ. Ειδικά μετά την απόκτηση του γιού μου η λίστα είναι απαραίτητη γιατί έχω τόσα πολλά μέσα στην ημέρα μου που αν δεν έχω λίστα μπορεί να τα ξεχάσω όσο σημαντικά και αν είναι. Γενικά δεν μ’ αρέσει να τρώω χρόνο στο σούπερ μάρκετ και γι’ αυτό για μένα είναι μια γρήγορη διαδικασία. Αυτό που δε θέλω είναι να παίρνω πράγματα που αναγκάζομαι να τα πετάξω γιατί καμιά φορά ιδιαίτερα με τα φρούτα και τα λαχανικά με πιάνει το καταναλωτικό μου.  Έτσι το ψυγείο μου έχει συνήθως τα βασικά:  φρούτα, λαχανικά, τυριά -κυρίως φέτα, κασέρι, γραβιέρα τυρί του τοστ και κάποιες φορές παρμεζάνα-,  γάλα, αυγά και κρασί. Έτσι συμβαίνει και σ το ντουλάπι με τα τρόφιμα… μακαρόνια, όσπρια όλων των ειδών, ποπ κορν, ρύζι, κάψουλες καφέ για τη Nespresso και ανάλατα αμύγδαλα.

Έχω έμμονή με τα ανάλατα αμύγδαλα. Μ’ αρέσουν να τα τρώω μέσα στην ημέρα σα σνακ ή συνοδεία ενός ποτού, συνήθως με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που τ’ αγαπώ. Αγαπημένες μου ετικέτες το Κτήμα Αποστολάκη, το Κτήμα Άλφα, το Θέμα του Παυλίδη, το Γιαννακοχώρι του κυρ Γιάννη και η Βιβλία Χώρα. Τα βράδια όταν έχουμε χρόνο και διάθεση μπορεί να πιούμε με την παρέα ένα από αυτά τα κρασιά ή ένα άλλο ποτό σε ένα αγαπημένο στέκι, στο Σκουφάκι στη Σκουφά.

Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει το πολύ και το καλό φαγητό. Κλασικά αγαπημένες κουζίνες δεν έχω… Μου αρέσει όμως πάντα το κινέζικο γιατί δεν είναι βαριά μαγειρεμένο. Αγαπώ τις πικάντικες γεύσεις της Άπω Ανατολής, εκτιμώ πολύ την γαλλική κουζίνα όπως και την μίνιμαλ γευστική αισθητική του σούσι που παλιότερα έτρωγα σε πιο καθημερινή βάση. Όμως τα φαγητά… της καρδιάς μου  παραμένουν η σπαλομπριζόλα αν είναι μαλακιά και οι ψητές  ή βραστές καραβίδες με λαδολέμονο. Επίσης μ’ αρέσει πολύ η πάπια Πεκίνου με τις πιτούλες. Κάποια στιγμή είχα κολλήσει άσχημα…  

Η έξοδος μας σε κάποιο εστιατόριο έχει αλλάξει πια σα συχνότητα και σαν είδος: πρώτον γιατί ο γιος μου θέλει να τρώει από τα χεράκια της μαμάς το φαγητό, και δεύτερον γιατί οι γεύσεις μας έγιναν πιο μαμαδίστικες πια. Πηγαίνουμε στο Γιασεμί στην Πλάκα για τις πίτες του, στην Κανέλα για το κοκκινιστό που αρέσει στο γιο μου, στο Mama Roux για τις quesadillas με το κοτόπουλο και το τυρί και στα Πρόσωπα για την παρέα και τους μεζέδες…

Αν πρέπει να μιλήσω γενικά για τα εστιατόρια, μαγειρεύοντας σε καθημερινή βάση και γνωρίζοντας το κόστος των υλικών, αυτό που με ενοχλεί στα εστιατόρια είναι όταν το φαγητό είναι αδίκως υπερτιμημένο. Αυτό νιώθω ότι με προσβάλει! Επίσης με ενοχλεί πολύ όταν βλέπω μια μικρή μερίδα… εγώ θέλω να βλέπω ποσότητα, εκτός και αν μιλάμε για Nouvelle Cuisine.

Αναπολώ  τα φαγητά που γεύτηκα στα ταξίδια μου… Θυμάμαι στο Άμστερνταμ που είχα φάει σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο φραγκόκοτα… Ήταν τόσο ωραία που όταν γύρισα στην Αθήνα έκανα πειραματισμούς για να μάθω να την μαγειρεύω όπως  σ’ αυτό το εστιατόριο.  Εκείνο που επίσης μου έχει μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη μου είναι οι τσουρασκαρίες στην Βραζιλία. Είναι εστιατόρια όπου πληρώνεις στην είσοδο, σου δίνουν ένα καρτελάκι το οποίο από τη μια μεριά είναι πράσινο και από την άλλη κόκκινο. Κάθεσαι στο τραπέζι και περνάνε δίσκοι με όλων των ειδών τα κρέατα και όταν το καρτελάκι σου είναι πράσινο δίνεις την άδεια να σου σερβίρουν ό,τι και όσο θέλεις. Όταν το γυρίσεις στο κόκκινο σημαίνει ότι δεν θέλεις  να φας άλλο. Υπάρχει μπουφές με σαλάτα και πατάτες και μπορείς να φας μέχρι να σκάσεις.  Για να επιστρέψω όμως  μέσα από τις γευστικές μου αναμνήσεις στην Ελλάδα, δεν ξεχνώ ποτέ σε ένα χωριό στη Σέριφο, ένα ταβερνάκι που έσκαγε μπροστά το κύμα! Εκεί  ρωτούσαμε απλατον ψαρά, «τι ψάρεψες σήμερα;» και  μας το έφτιαχνε… Εκεί λοιπόν είχα φάει μια συγκλονιστική αξέχαστη ψαρόσουπα….

Αναπολώ όμως και τις παιδικές μου γεύσεις. Δεν ξεχνώ ποτέ τα γεμιστά της μαμάς μου, τα κανονικά με κιμά, όχι τα ορφανά. Έτσι τα φτιάχνω και τώρα…  Ευτυχώς που έκανα οικογένεια για να μοιράζομαι το ταψί με τα γεμιστά μαζί τους γιατί όσο ήμουν εργένισσα ήμουν ικανή να φάω ένα ολόκληρο ταψί μόνη μου. Θυμάμαι επίσης  τη μηλόπιτα της μαμάς  μου. Κοιμόμουν το μεσημέρι και τη μύριζα στον αέρα. Και αυτή η μυρωδιά είχε πάντα μια θαλπωρή στο πέρασμα των χρόνων, όπως επίσης τα παιδικά μου χρόνια στο Βόλο,  τα έχω συνδυάσει με την εικόνα να πίνω την πορτοκαλάδα Έψα τότε που ήταν μόνον προϊόν τοπικής παραγωγής.

Δεν με λέει κάποιος γλυκατζού, αλλά αν πρέπει να μιλήσω για τα αγαπημένα μου γλυκά μάλλον θα σας εκπλήξω. Δεν είμαι πολύ της σοκολάτας. Με λιγώνει. Προτιμώ τα λευκά γλυκά όπως το μιλφέιγ, crème brulee και τις γλυκόξινες πίτες όπως μηλόπιτα και lemon pie… Aν όμως πρόκειται για το κλασικό προφιτερόλ στο Παρίσι, με τη λιωμένη ζεστή σοκολάτα και τα σου που είναι γεμιστά με παγωτό, ε, τότε θα κάνω μια εξαίρεση.

Επειδή μου αρέσουν γενικά οι… μπουφέδες με τα φαγητά, γιατί με διευκολύνουν στις μεγάλες ποσότητες, αυτό θα ήθελα να έχω και την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη… ένα μπουφέ με τα αγαπημένα μου φαγητά κάπου στην Αργεντινή…