Ιλιάδα- Ευαγγελία Κοθρά

06 Απριλίου 2016
Μικαέλα Θεοφίλου
Αεικίνητη, δημιουργική και δραστήρια είναι ο ιθύνων νους πίσω από την αισθητικά άψογη διαδικτυακή πλατφόρμα living-postcards.com που αναδεικνύει το πιο όμορφο πρόσωπο της Ελλάδας.

Το γαστρονομικό της ημερολόγιο έχει άρωμα Ελλάδας, γεύση από τα πιο αγαπημένα πιάτα της χώρας μας, νόστιμες αποκαλύψεις και γλυκόπικρες αλήθειες.


`H μέρα μου ξεκινά αυστηρά στις 7 το πρωί σε μια προσπάθεια να προλάβω να φέρω είς πέρας όλα αυτά που καθημερινά κάνω. Θα τολμήσω να πω την φράση -κλισέ ``μακάρι να είχε 30 ώρες τι 24ωρο`` όπου για μένα , όπως και για πολλούς άλλους ισχύει 100%. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου, θέλω οπωσδήποτε καφέ, χυμό και σοκολάτα με ξηρούς καρπούς- προμηθεύομαι πάντα τις αγαπημένες μου και χειροποίητες σοκολάτες ``Alexandros``, που απο τότε που τις δοκίμασα, γίνανε ``κολλητές`` μου, αν και τελευταία μου εμμονή είναι αυτή με τις φράουλες και το ρόζ πιπέρι. Γενικά χρειάζομαι ζάχαρη για να βάλω μπρός τον εγκέφαλο, κάτι που δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα και κάνει τον γιατρό μου να μου φωνάζει... Θα επισκεφτώ τον υπολογιστή, θα τσεκάρω τα mails και θα απαντήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ, ρίχνοντας μια ματιά στο συνήθως φουσκωμένο απο καθημερινές εκκρεμότητες ημερολόγιο και ..έξω από την πόρτα! 

Συνήθως θα κάνω μια στάση στο Paul για μια λιχουδιά- αγαπώ πολύ τις τάρτες του με τα φρούτα - και θα ανηφορίσω προς Κολωνάκι.

Αγαπώ πολύ το street food και ακόμα και αν θέλω να κάνω ένα διάλειμμα απο την πίεση του γραφείου, θα καταλήξω στο Falafel House της οδού Αθηνάς 23- για falafel  με πικάντικη σάλτσα, χρωματιστες πιπεριές, και κομμάτια αραβικής πίττας ή θα καταλήξω  στο Mirch, χαμηλά στην Ερμού 109, για  ινδικό σουβλάκι με γέμιση λαχανικών και κομμάτια κοτόπουλου Tikka. Γενικά επειδή ταξιδεύω συχνά και ποτέ μου δεν είμαι σταθερά κάπου, αγαπώ τις περίεργες κουζίνες και έχω σκοπό να δοκιμάσω ακόμα και τις πιο εκκεντρικές και τι ``μη συμβιβασμένες με τον Δυτικό τρόπο τροφής`` και να ανοίξω τους ``διατροφικούς μου ορίζοντες``  όσο γίνεται. Απο street food όμως λατρέυω το hot dog  κι το αγοράζω η απο πλατεία Μαβίλη η απο το μαγαζί έξω απο το Πάντειο Πανεπιστήμιο-εγγύηση η ποιότητα του.

Σε κάθε πόλη ή χώρα που θα πάω θέλω πρώτα να μάθω τα τοπικά τους προϊόντα, και να επισκεφτώ τα τυροκομεία και τα delicatessen τους. Απεχθάνομαι όμως τα μαγαζιά με τους τεράστιους καταλόγους και την ατέλειωτη ποικιλία -τι δουλειά μπορεί να έχει το σούσι μαζί με τον μουσακά σε ένα  trendy μεζεδοπωλείο για παράδειγμα?- όπως απεχθάνομαι και τα πρωινά των συμβατικών ξενοδοχείων, αυτά τα μαζικοποιημένα τραπέζια με τα lurpac και τα la vache qui rit και τους άγευστους κίτρινους χυμούς που καλούν ``πορτοκαλάδες``. Το καλύτερο πρωινό πάντως το εχω φάει στον Ξενώνα Βατερή στην Λίμνη Ευβοίας, ενα τραπέζι στρωμένο με  παραδοσιακά προϊόντα και μπόλικη ``αγάπη``.

Τα ψώνια -πάντα σε Ελληνικά σουπερ μάρκετ- είναι η top χαλαρωτική στιγμή για μένα. Ούτε εγώ το είχα συνειδητοποιήσει αλλά μάλλον έγινε αυτόματα. Μάλλον επειδή όταν βγαίνω για ψώνια, δεν κρατάω ποτέ κινητό και ατζέντα. Το αποφεύγω ασυνείδητα. Φεύγω απο το σπίτι με μια τεράστια shopping bag και ενα post it fluo χαρτάκι με όλα αυτά που θα χρειαστώ. Οι διάδρομοι με τις σάλτσες, τα ζυμαρικά, και τα ethnic ράφια , τα αγαπημένα μου. Εκεί μπορεί να κολλήσω σοβαρά και να μείνω να σκέφτομαι αν πρέπει να πάρω την σάλτσα με τον βασιλικό η αυτήν με το pesto. Σοβαρά ερωτήματα , όχι αστεία. (!) Με τον καιρό κατάλαβα ότι όλο αυτό το  food shopping therapy project ήταν η δική μου άμυνα στην τρέλα των προσωπικών μου deadlines. Είναι παράδοξο γιατί δεν αγαπώ ιδιαίτερα την μαγειρική , δεν είμαι από αυτές που θα κάτσουν με τις ώρες να μαγειρέψουν 3-4 πιάτα αλλά θα δω μετά μανίας τις εκπομπές του Jamie Oliver κι αυτό γιατί μαγειρεύει ``αντρικά``, δηλαδή γρήγορα, εύκολα και με φαντασία. (Αγαπώ πολύ τους άντρες -σεφ γενικά.) 

Αλλά διαβάζω και την Madame ginger πάντα, γιατί ξεφεύγει απο τα κλασσικά food blogs, είναι εξαιρετικά αξιόπιστο και με μια δυνατή ομάδα από πίσω του που υποστηρίζει τις τοπικές γεύσεις και παραδόσεις. Το ίδιο κάνει -αλλά σε εστιατόριο- το  Μάνας κουζίνα. Αγαπώ την εμμονή τους στα ``χαμένα`` ελληνικά προϊόντα και τον σεβασμό που δείχνουν σε αυτά.

Το ψυγείο μου τρελαίνομαι αν δεν έχει τυριά , ειδικά ανθότυρο και παρμεζάνα, και σάλτσες διάφορες. Τα ράφια πρέπει να έχουν πολλά είδη πάστας με έμφαση στο μακαρόνι το χοντρό τύπου ``παστίτσιο``.

Η διατροφική μου εμμονή είναι πατάτες με αυγά και κέτσαπ. Μακαρόνια με κέτσαπ. Σάντουιτς με κέτσαπ. Γενικά δεν θα έλεγα ότι κάνω και την καλύτερη διατροφή του κόσμου λόγω περίεργων ωραρίων η επειδή είναι ένα βολικό άλλοθι όλο αυτό. Μισώ το συκώτι το αρνί, το χοιρινό και το μόνο μέρος που θα φάω με εμπιστοσύνη κοτόπουλο, είναι το κοτοπουλάδικο του Βαλσαμάκη στην Πλατεία Κολωνακίου, ένα μαγαζί στέκι για τους Κολωνακιώτες-και όχι μόνο- απο το 1963. Μου υπενθυμίζει την αστική καταγωγή της περιοχής και τώρα με τον σεφ Γιάννη Γκιώνη, το μαγαζί περνά στην φάση με τα λίγα αλλά καλομαγειρεμένα πιάτα ημέρας που χορταίνουν τους περαστικούς αλλά κι τις υπέροχες κυρίες που κάνουν στάση μετά τα ψώνια τους. Το ετερόκλητο πλήθος ενός μαγαζιού είναι και αυτό που το κάνει να μετρά λίγο παραπάνω για εμένα.  Στα μαγαζιά με delivery έχουν καρφιτσωμένη την φωτογραφία μου -ελπίζω μόνο σαν μιας καλής πελάτισσας και ουχί ωσάν άχρηστης- καθώς συχνά παραγγέλνω και ετσι με ξέρουν όλοι με το μικρό μου όνομα . Κυρίως η pizza από το L’Artigiano είναι η πρώτη μου επιλογή.

Το φαγητό το απολαμβάνω μόνη, σπάνια με παρέα. Οταν βγαίνω έξω θέλω να μιλάω , μιλάω συνεχώς και καταλήγω να διασκεδάζω τους άλλους με αστεία και δεν τρώω. Εκείνοι τρώνε. Άδικο. Οπότε σπάνια θα βγω για φαγητο με παρέα, είμαι ``μονοφαγού`` και εγωίστρια στις μερίδες. Τις θέλω δικές μου. δεν πίνω ποτέ και τίποτα εκτός το λευκό Σαββατιανό κρασί από το Κτήμα Κοκοτού. Κάθε μήνα θα επισκεφτώ ένα μαγαζί με fish food και θα βαρυστομαχιάσω με καλαμαράκια, χταπόδι, γαρίδες και τα σχετικά η απόλυτα ενοχη αμαρτωλή στιγμή μου-ναι, ντρέπομαι-είναι τα σαρακοστιανά γεύματα από το Mac Donalds, και τα περιμένω κάθε χρόνο σαν παιδάκι.  #aisxos

Τα γλυκά τα σοροπιαστά δεν τα αντέχω και απεχθάνομαι τα μακαρόν, τα cupcakes και τις βάφλες. Αγαπώ τα ζαχαροπλαστεία του ’60 και τα ψάχνω σε μέρη όπως Αχαρνών, Πατησίων και πέριξ. Νομίζω θα πεταχτεί από κάπου η Μαίρη Αρώνη που ήρθε να φάει πάστα αμυγδάλου με την φίλη της, πίνοντας σουμάδα.. Αγαπημένο μου μαγαζί η ``Χαρά``

Το  comfort food μου είναι το φρεσκοψημένο ψωμί που πάνω του λιάζεται Μερέντα , συνοδεία chips. Με συνοδεύει σε περιόδους προσωπικής αμφισβήτησης και ανασφαλειών και φροντίζω να κάνω σωστά την παρασπονδία αυτή, meaning, να είναι πολύ μεγάλες οι φέτες του ψωμιού. Η το κάνουμε η δεν το κάνουμε το αισχρό  therapy.

Η απόλυτα παιδική μου ανάμνηση έχει να κάνει με την μακαρονάδα με κιμά της γιαγιάς μου στην Άνδρο και το γλυκό του κουταλιού που την συνόδευε για το τέλος, κυρίως νεραντζάκι αλλά και η κουζίνα της μητέρας μου, ειδικά η ανδριώτικη φουρτάλια οι πατατοκεφτέδες και οι κολοκυθοκεφτέδες. Τα καλοκαίρια λοιπόν με βρίσκουν στο νησί, να τρώω από τον Νόνα στην Χώρα και σε ένα υπέροχο μεζεδοπωλείο στα Αποίκια που δεν θυμάμαι ποτέ το όνομα του-είναι πάνω στην πλατεία και έχει χαμογελαστούς ανθρώπους. Όσον  αφορά το εξωτερικό πάντα κόλλαγα στην περιοχή του Marais στο Παρίσι λογω των ethnic μικρών μαγαζιών που κάλυπταν την ταξιδιωτική μου πείνα.

Χαίρομαι πολύ που οι Έλληνες ξανα-αποκαλύπτουμε γεύσεις όπως ο τραχανάς, η φάβα, τα άγρια κρεμμύδια και δεν σνομπάρουμε μυρωδιές και αρώματα αιώνων. Χαίρομαι που αρχίζουμε και σεβόμαστε τις ρίζες μας, είναι οι δικές μας ρίζες. Και οφείλουμε να το διαφυλάξουμε. Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχουν πια πολλά εστιατόρια που σέβονται και υποστηρίζουν αυτόν τον θησαυρό τον γαστρονομικό που διαθέτουμε.

Αν έκανα ένα τραπέζι με ``διάσημους`` θα ήθελα να ταΐσω τον  Αl Capone, την Marylin Monroe, τον Fredie Mercury, την  Μadonna,  την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Ωνάση. Noμίζω θα ήτο ένα αρκετά σουρέαλ τραπέζι.

Αν ήταν πάλι να «φύγω»  αύριο θα ήθελα να φάω μακαρόνια με κιμά στην αυλή του σπιτιού μου στην Άνδρο, με θέα το πέλαγος και τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτή για μένα είναι η απόλυτη ευτυχία.``

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση