Έλις Κις

08 Φεβρουαρίου 2017
Μικαέλα Θεοφίλου
Η εκλεκτή δημοσιογράφος μόδας μας αποκαλύπτει τις αγαπημένες τις γεύσεις.
  • ΕΛΙΣ  ΚΙΣ | Η Μέρα μου στο Πιάτο

Η Έλις είναι  αυτό το σπάνιο είδος για την Ελλάδα που θα ονομάζαμε αγγλιστί Fashion Journalist με τα όλα της, χωρίς όμως να εξαιρεί από το παλμαρέ την Τέχνη την οποία έχει  σπουδάσει αλλά και τις νέες τάσεις στον τρόπο ζωής.  Μετά από 18 χρόνια στην αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής – από τις αισιόδοξες εποχές των Ολυμπιακών της Αθήνας μέχρι τα βαριά χρόνια της συνεχιζόμενης κρίσης – πήρε πρόσφατα «μεταγραφή» στο «Κ» της Καθημερινής, όπου καλύπτει φυσικά με περισσή κομψότητα θέματα μόδας και πολυτέλειας, μεταξύ άλλων. «Η μόδα δεν είναι μόνο τάσεις, είναι ο τρόπος ζωής μας. Είναι επίσης μια τεράστια βιομηχανία», τονίζει η ίδια. Και η γαστρονομία τι είναι άραγε για εκείνη; Θα το μάθουμε ανοίγοντας το πολύ κομψό γαστρονομικό της ημερολόγιο.

«Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 6.16 (για λόγους οπτικής συμμετρίας) και η μέρα ξεκινά παρέα με την 10χρονη κόρη μου Λεωνή. Το πρωί πίνω δύο-τρεις γουλιές νερό για να «καθαρίσει» το σύστημα και ένα φρέσκο χυμό πορτοκάλι. Μου αρέσουν πολύ τα muffins και τα crumpets – και σε μορφή ολικής – όπως κι τα πολύσπορα κρουασάν του Θανόπουλου. Ξεκίνησα να πίνω καφέ πριν λίγα χρόνια κι αυτό που φτιάχνω το πρωί θα έλεγα ότι είναι μια «διασταύρωση» φραπέ και μίλκσεικ.

Μαγειρεύω ελάχιστα – λόγω έλλειψης υπομονής και ταλέντου, αλλά και γενικότερης «κακομαθησιάς». Σαλάτες, ομελέτες, μακαρόνια, μπιφτέκια, ένα κοτόπουλο στο φούρνο - κάπου εδώ ολοκληρώνεται η γκάμα μου. Όμως λόγω της μητρικής μου ιδιότητας, θέλω, και κυρίως πρέπει, να την επεκτείνω.

Αν στο ψυγείο υπάρχει κάποιο γλυκό, βρίσκω μήνυμα (πάνω στο κουτί) από τη Λεωνή, «μαμά, σε παρακαλώ, μην το φας όλο». Κρύβω σοκολάτες από εκείνη, κι εκείνη από μένα – οι δικές μου είναι με στέβια. Η σοκολάτα μού είναι (ψυχικά) απαραίτητη, αλλά τώρα τελευταία σε πιο υγιεινή, σκούρα μορφή.

Κατά τ’ άλλα το ψυγείο φιλοξενεί τα απολύτως απαραίτητα - γάλα, σαλάτα, ζαμπόν, γαλοπούλα, αυγά, μοτσαρέλα. Θα ήθελα όμως να έχει κι ένα κεσέ Τσαλαφούτι τυρί από τον Κωσταρέλο και μια συλλογή γαλλικών saucissons sec. Στο ντουλάπι βρίσκεις πολτό ντομάτας, μακαρόνια (ολικής και μη), ρύζι, φακές, μπάρες δημητριακών και δημητριακά, μεταξύ άλλων. 

Μένω στην Κηφισιά. Ψωνίζω (τα πολλά) από τον Βασιλόπουλο και (τα λίγα, πιο «κοσμοπολίτικα») από τον Θανόπουλο. Για κρέας – και σνίτσελ - επισκέπτομαι το ELVIT. Όταν ταξιδεύω εκτός συνόρων προσπαθώ πάντα να επισκέπτομαι ένα τοπικό σούπερ μάρκετ για να δω τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει – και μέχρι που φτάνει η παγκοσμιοποίηση. Το μεσημεριανό – είτε στο σπίτι είτε στο γραφείο – είναι συχνά ένα σάντουιτς ή μια σαλάτα με κοτόπουλο.

Υπήρξε μια εποχή που είχα όρεξη για εμπειρίες που παρέπεμπαν στην γαστρονομική άνοδο της Αθήνας – φαγητό στην Σπονδή, στο Βαρούλκο, στο Milos. Άλλωστε δεν έχει λείψει ποτέ το ταλέντο από αυτήν την χώρα. Ύστερα ήρθαν βραδινά ωράρια και μια γενικότερη προσωπική «ύφεση» και κατέληξα να βγαίνω ελάχιστα. Το μότο τώρα είναι σωστή σχέση ποιότητας-τιμής και καλή παρέα. Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη τελευταία είναι η Vinoterra, το εστιατόριο-κάβα στο Νέο Ηράκλειο – δουλεμένες γεύσεις που συνοδεύονται από μπόλικη κουβέντα γύρω από τα προτεινόμενα κρασιά. Έχει την «οσμή» ανθρώπων που αγαπούν το φαγητό και το κρασί. Στον Βάθη, στην Κηφισιά, το «οικογενειακό» στέκι κρατάει ακόμη καλές ελληνικές γεύσεις σε μαγειρευτά και πίτες. Αν προσέχεις, μια πολύχρωμη σαλάτα κι ένα ψαρονέφρι είναι ιδανικά – με την προϋπόθεση ότι θα αντισταθείς στον κερασμένο σιμιγδαλένιο χαλβά και την κρέμα καραμελέ. 

Για λόγους οικογενειακούς ταξιδεύω συχνά στο Παρίσι. Δεν σκέφτομαι πια τις grandes tables (τα μεγάλα εστιατόρια, τύπου Grand Vefour ή Guy Savoy) αλλά μια έξοδο σ’ ένα φασαριόζικο ή πιο ήσυχο μπιστρό. Αγαπώ πάντα το La Tour de Monthlery, γνωστό και ως Chez Denise, στην περιοχή Les Halles, όπου στα μεγάλα «κοινοτικά» τραπέζια γνωρίζεσαι με τους διπλανούς και μπορείς να τρως charcuterie και tete de veau μέχρι τις 5 το πρωί. 

Πριν λίγα χρόνια, σε μια από τις πύλες του κήπου Εμιργκάν στην Κωνσταντινούπολη, μια γιαγιά κι ένας παππούς είχαν απλώσει φύλλα για γκεζλεμέ, σχεδόν πάνω στο πεζοδρόμιο. Οι αρχικοί μου ενδοιασμοί ως προς την τήρηση βασικών υγειονομικών κανόνων γρήγορα αντικαταστάθηκαν από τον πειρασμό των τυριών και των μυρωδικών. Ήταν ένα από τα νοστιμότερα πράγματα που δοκίμασα ποτέ. Το Food Truck,  πάλι, του Γιώργου Γλυνού ήταν από τις καλύτερες ιδέες στην Αθήνα.

Αγαπημένα delivery η απλή Regina Margherita από το Pizza Vai της Νέας Ερυθραίας, το Crispy Chicken από τα Simply Burgers και πιο πρόσφατα φαλάφελ και λαχματζούν από το Falafeladiko της Κηφισιάς.

Είναι δύσκολο να αντισταθώ στην κρέμα - του Βάρσου ή του Μαγγίνα, π.χ. Το ίδιο δύσκολο είναι να αποφύγω μια σωστή σε όψη πάστα φλώρα. Ευτυχώς βρίσκω ότι ελάχιστες έχουν την εμφάνιση που αναζητώ – μου αρέσει εκείνη του Γρηγόρη με γεύση ροδάκινο. Επίσης προσπαθώ να καταλάβω γιατί τρέχω πάντα πίσω από τα βουτήματα. Γιατί λίγη σοκολάτα-τρούφα, μπισκότο και μαρμελάδα παραμένουν τόσο ακαταμάχητα. Το αγαπημένο μου «φρούτο» είναι το Terry’s Chocolate Orange. 

Εχω εναποθέσει αρκετές από τις ελπίδες μου στο κατάστημα Slim Bites που βρίσκεται στα φανάρια της Νέας Ερυθραίας. Χρησιμοποιούν στέβια και πιο «απαλά» υλικά, με αποτέλεσμα οι θερμίδες να μειώνονται στο μισό – δυστυχώς έχουν διακόψει τη συνταγή που προτιμούσα, το εκλέρ σοκολάτας. 

Νομίζω ότι η αγαπημένη μου γαστρονομική ώρα είναι εκείνη του απεριτίφ. Είναι η στιγμή που μπορείς να αφήσεις πίσω το στρες και να φανταστείς τις απολαύσεις που μπορεί να κρύβει η βραδιά. Λατρεύω το πόρτο και την σαμπάνια (και τα κοκτέιλ της), αλλά και το γαλλικό αφρώδες Vouvray. Το καλοκαίρι δύσκολο να αντισταθώ στη γοητεία του Aperol spritz – ειδικά όταν φοράω το πορτοκαλί μου παντελόνι. Εξίσου ευχαριστημένη όμως είμαι μ’ ένα παγωμένο λευκό ή ροζέ ποτήρι κρασί.

Τα τελευταία δύο καλοκαίρια μας φιλοξένησε η Ικαρία. Στον Φάρο, όπου χαλαρώνεις πραγματικά, η γαστρονομική περαντζάδα περιλαμβάνει σαλάτες με «ντόπια» καθούρα και χειροποίητα ζυμαρικά στην Αλμύρα και σοφικό – τηγανιτά λαχανικά – στο Φως Φανάρι. Και λευκό κρασί Μπεγλέρι παντού. Στα Θέρμα πάμε για σπιτικό ρυζόγαλο και μπισκοτογλυκό στου Μπάρμπα-Γιώργη, ενώ στον Άγιο Κήρυκο η βραδιά συνεχίζεται με κόκτειλ στο vintage Φτερό και στην Αμπάριζα (αδελφάκι της αθηναικής), που άνοιξε το περασμένο καλοκαίρι.

Αγαπημένη κουζίνα; Σίγουρα ένα mix & match: Ινδικό ψωμί νααν, γιαπωνέζικα gyoza, σπιτικό φουαγκρά,roast beef, σχεδόν «τραγανιστά» linguine με ντομάτα, βασιλικό και πολύ παρμεζάνα.

Μια ιδανική βραδιά δεν συνοδεύεται από πρωινό ξύπνημα αλλά από τζαζ, κουβέντα και μια τεράστια πιατέλα γαλλικών τυριών, όπως Mont d’Or, Reblochon, Livarot, φρέσκο chevre ή μπρί με τρούφα, μπαγκέτα αλλά και Μοναστηριακό ψωμί κι ένα «δυνατό» κόκκινο Μπορντό Saint-Emilion. Σκέφτομαι ότι το γαστρονομικό μου "πνεύμα" είναι λιγότερο ανήσυχο σήμερα κι ότι σημασία πλέον έχουν οι στιγμές."

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση