Μίνα Μπαγιώτα

14 Μαρτίου 2018
Μικαέλα Θεοφίλου
Ο ιθύνων νους πίσω από το Minaluxuryhotels.com, σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας και δημοσιογράφος έχει άποψη για τη γαστρονομία και τις γεύσεις και μας την αποκαλύπτει.
  • ΜΙΝΑ ΜΠΑΓΙΩΤΑ | Η Μέρα μου στο Πιάτο

Εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες εργάζεται ως δημοσιογράφος και παράλληλα ως σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας, ενώ τα α τελευταία 2 χρόνια, έχοντας δημιουργήσει την πλατφόρμα www.minaluxuryhotels.com ασχολείται  πιο ενεργά με τον τουρισμό και ειδικότερα με το brand και τη digital εικόνα των ελληνικών ξενοδοχείων. Έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα και τον κόσμο, έχει  δοκιμάσει γεύσεις και πιάτα υψηλής γαστρονομίας και έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα γαστριμαργική καθημερινότητα.

"Ξυπνάω γύρω στις 7:30-8:00 αν και το τελευταίο διάστημα πιέζω τον εαυτό μου για ακόμη πιο πρωινό ξύπνημα γύρω στις 6:00, ώστε να μπορώ να γράφω με την ησυχία μου έως τις 10:00, πριν ξεκινήσουν τα τηλέφωνα και τα πρωινά ραντεβού. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τσεκάρω από το κρεβάτι μου ακόμη τα social media και το mail μου. Στη συνέχεια ανοίγω την καφετιέρα, το laptop και μπαίνω στο ντουζ. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι καθόλου του καφέ. Τη μηχανή Nespresso τη χρησιμοποιεί μόνο ο καλός μου. Εγώ πίνω έναν σκέτο γαλλικό, αραιωμένο με νερό. Αυτό που αγαπώ είναι το πράσινο τσάι και τη λουίζα, χειμώνα-καλοκαίρι.

Το πρωινό μου όταν είμαι στο σπίτι είναι πολύ απλό. Περιλαμβάνει συνήθως χυμό από πορτοκάλι, λεμόνι και γκρέιπφρουτ, δύο αυγά βραστά ή ποσέ και ψωμί ζέας ή δύο φρυγανιές με becel και βραστή γαλοπούλα. Δυστυχώς, οι παραπάνω ισορροπημένες συνήθειες καταρρίπονται όταν επισκέπτομαι κάποιο ξενοδοχείο στο πλαίσιο της δουλειάς μου, όπου αναμφίβολα θα παρασυρθώ και θα βάλω στο πιάτο μου, όλο και κάποιο κρουασάν βουτύρου ή 2-3 μπουκίτσες σπανακόπιτας. Για καλή μου τύχη, το τελευταίο διάστημα έχω βγάλει εντελώς από τη διατροφή μου τα γαλακτοκομικά, οπότε δεν μπαίνω πλέον στον πειρασμό να δοκιμάσω τα θεσπέρια ελληνικά τυριά.

Παρόλο που έχω μετακομίσει στη Γλυφάδα από το 2010, παραμένω παιδί του κέντρου και συγκεκριμένα του Κολωνακίου. Οπότε όλα μου τα στέκια είναι εκεί. Εκεί κάνω επαγγελματικά ραντεβού, εκεί συναντώ φίλους, εκεί βγαίνω για φαγητό. Το αγαπημένο μου στέκι, για πολλά χρόνια τώρα, είναι το Alfiere caffe. Πέρα από το γεγονός ότι γνωρίζω τους ανθρώπους του και εκείνοι εμένα και τις συνήθειές μου, η ποιότητα του φαγητού του είναι αξεπέραστη. Παρόλο που έχει ιταλικό χαρακτήρα –βρίσκεις ακόμη και προιόντα του Cova από το Μιλάνο-, αγαπημένο μου πιάτο είναι οι μπουκίτσες καπνιστού σολομού σε μαύρο ψωμί με μπόλικο λεμόνι και κάπαρη, το οποίο συνοδεύω με ένα ποτήρι κρασί από τις 42 ετικέτες –ελληνικού, ιταλικού και γαλλικού αμπελώνα- που διαθέτει.

Το brunch, ομολογώ ότι δεν είναι μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Τις Κυριακές μου αρέσει να μένω στο σπίτι, να μαγειρεύω και να χαλαρώνω και να φορτίζω τις μπαταρίες μου για την εβδομάδα που έρχεται. Βέβαια αν ξυπνήσω με διάθεση για έξοδο θα προτιμήσω να απολαύσω το πρωινό μου στο Winter Garden του Hotel Grande Bretagne και όχι να επιλέξω κάποιο στέκι για brunch. Εκεί κάνω και πολλά επαγγελματικά ραντεβού. Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είναι από τα πολύ αγαπημένα μου σην Αθήνα, με το Alexander’s Bar να παίρνει 10 με τόνο!

Από φαγητά του δρόμου το αγαπημένο μου είναι μακράν το σουβλάκι. Ξέρω θα γίνω κουραστική, αλλά ακόμη και για σουβλάκι το Κολωνάκι θα επιλέξω. Νούμερο ένα για μένα είναι το Καλαμάκι Κολωνάκι, ειδικά τα απογεύματα του καλοκαιριού. Για τυλιχτό σουβλάκι κατευθύνομαι στο Ντερλικατέσεν, στην Τσακάλωφ. Μου το φτιάχνουν όπως ακριβώς το θέλω: Καλαμάκι κοτόπουλο, χωρίς ρίγανη και αλάτι με φρεσκοκομμένη ντομάτα σε ξεροψημένη πίτα. Βρώμικο έχω να φάω 2-3 χρόνια, από την πλατεία Μαβίλη κλασικά! Εξαιρετικό βρώμικο έχω φάει και σε μία από τις Χριστουγεννιάτικες αγορές της Βιέννης. Οσο για τις κρέπες δεν μου αρέσουν καθόλου. Νομίζω πρέπει να έχω φάει συνολικά 1-2 φορές στη ζωή μου, πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμη ήμουν φοιτήτρια.

Συνήθως δεν τρώω μεσημεριανό στο σπίτι, αλλά βραδυνό. Αν και μαγειρεύω από παιδί περίκλοκα και δύσκολα φαγητά τα τελευταία χρόνια περιορίζομαι σε πολύ απλές συνταγές. Σίγουρα άλλαξαν οι διατροφικές μου συνήθειες, όμως τώρα που το σκέφτομαι σταμάτησα να μαγειρεύω δύσκολα φαγητά και να κάνω τραπέζια σε φίλους όταν γνώρισα τον πρώην άνδρα μου, ο οποίος δεν ήθελε να με βλέπει στην κουζίνα και βγαίναμε κάθε βράδυ έξω για φαγητό. Από τότε περιορίζομαι σε απλά πράγματα. Φτιάχνω κυρίως ψητό κοτόπουλο και ψάρι, πράσινες σαλάτες, απλά ριζότα, σούπες, τραχανά και πίτσες με λαχανικά. Αγαπημένη μου συνταγή είναι τα μακαρόνια χωρίς γλουτένη με τόνο. Στο σύντροφό μου αρέσουν με κόκκινη σάλτσα, εγώ τα προτιμώ πιο απλά με λάδι, κρεμύδι και ξύσμα λεμονιού.

Κυρίως ψωνίζω το Σάββατο από το Βασιλόπουλο και το Delicatessen Μπαλάσκα στη Γλυφάδα. Για πιο απλά πράγματα, όταν δεν έχω χρόνο, επισκέφτομαι τον Γαλαξία, που είναι δίπλα στο σπίτι μου. Ενώ πολλές φορές τις καθημερινές που μου λείπουν 3-4 βασικά πράγματα θα πάω στον Κρητικό στο Κολωνάκι. Κάποια πρωινά που δεν έχω ραντεβού μπορεί να πάω στη λαϊκή κάτω από το σπίτι μου για φρέσκα λουλούδια, λαχανικά και ψάρι. Το ψάρι είναι βασικό στοιχείο της διατροφής μου, οπότε μία αγαπημένη μου συνήθεια από τότε που μετακόμισα στη Γλυφάδα είναι τα πρωινά της Κυριακής, να επισκέπομαι την 3η Μαρίνα, όπου στις 8:00 καταφθάνουν τα καίκια με φρέσκα ψάρια. 

Το ψυγείο μου λοιπόν περιέχει  συνήθως πράσινες σαλάτες, άνηθο και μαϊντανό, φρούτα, πολλά λεμόνια, καλαμπόκι από το χωριό, αυγά, σολομό και κοτόπουλο. Όσο για το ντουλάπι με τα τρόφιμα; Καταρχάς, δεκάδες γυάλινα βαζάκια με κόκκινη σάλτσα, που φτιάχνει η μαμά μου, κάθε καλοκαίρι, από φρέσκες ντομάτες που έχουμε στο κτήμα μας. Έχουν μόνο μία κουταλιά λάδι και τίποτα άλλο. Αρνούμαι να αγοράσω οποιαδήποτε σάλτσα από το εμπόριο. Δίνω μεγάλη βαρύτητα στην πρώτη ύλη, οπότε τα περισσότερα προϊόντα (όσπρια, τραχανάς, ελαιόλαδο, θυμάρι, μαϊντανός, δυόσμος και μέντα αποξηραμένα, τσάι του βουνού, χαμομήλι κλπ) είναι από το κτήμα των γονιών μου. Από κει έπειτα σε μόνιμη βάση υπάρχουν φρυγανιές, τόνος σε νερό, γκουρμέ ξίδια, λάδι τρούφας, βιολογικό μέλι, διάφορα είδη ρυζιών, ζυμαρικά χωρίς γλουτένη, πολλά πιπέρια και δεκάδες κρασιά. 

Αγαπημένες μου κουζίνες είναι η Ιαπωνική, η Ελληνική και η Ιταλική. Τη Ιαπωνική την αγαπώ γιατί λατρεύω το ωμό ψάρι και τα ελαφρώς μαγειρεμένα φαγητά. Θα μπορούσα να ζήσω μόνο με ψάρι. Την Ελληνική γιατί μεγάλωσα με αυτή και μου είναι πολύ οικεία -ποτέ δεν θα σταματήσω να λατρεύω τις παραδοσιακές πίτες της μαμάς μου. Την Ιταλική γιατί έχει τις καλύτερες πάστες και το πιο comfortfood στον πλανήτη και τη θεωρω άκρως ερωτική!

Από αντίστοιχες κουζίνες είναι και τα αγαπημένα εστιατόρια που επισκέπτομαι όποτε βρίσκω χρόνο. Ξεκινάω με τον Παπαδάκη. Βρίσκεται σε ένα απόμερο σημείο του Κολωνακίου, σερβίρει καταπληκτικά πιάτα με ψάρι και έχει εκπληκτικό σέρβις. Απολαμβάνω το ριζότο langoustines, τα ορεκτικά του με το χταπόδι, το φρέσκο ψωμί ζέας και το σουφλέ πορτοκάλι. Το L’ Abreuvoir για τον εκπληκτικό του κήπο και το entrecote με τις τηγανιτές πατάτες, που μου θυμίζει το Παρίσι.Το Freud Oriental για το ωραίο σούσι και την ερωτική ατμόσφαιρα. Το εστιατόριο του Φιλίππου για τα σπιτικά του φαγητά (ρύζι με κοτόπουλο, μακαρόνια με κιμά, ψητό σολομό).Το Βαρούλκο, στο οποίο ψηφίζω κριθαράκι με καραβίδα και ταραμοσαλάτα.Το Food Mafia για το ανεπανάληπτο μπέργκερ του Ηλία Σκουλά, το πιο hot της πόλης!Το Kastri Bistro του ξενοδοχείου Domotel. Εχει την πιο ζεστή ατμόσφαιρα και ένα εκπληκτικό vitello tonatto (τόνος Αλοννήσου σε φοκάτσια). Ωστόσο αναμένω με αγωνία το νέο του μενού γιατί έχει αλλάξει σεφ.  Το AlexanderBarστο ξενοδοχείο Grande Bretagne για το μπέργκερ αστακού. Αυτό που θέλω να επισκεφτώ είναι το Sushimou, έχω ακούσει τα καλύτερα για το σούσι του.

Μου αρέσουν τα μικρά έως πολύ μικρά εστιατόρια. Ενώ δίνω μεγάλη βαρύτητα στην ατμόσφαιρα και στο σέρβις, το οποίο θέλω να έχει χαμόγελο, φυσικότητα και να μην είναι θορυβώδες.

Εκνευρίζομαι όταν δυσκολεύονται να κάνουν μία απλή προσαρμογή σε μία συνταγή. Για παράδειγμα, εγώ που είμαι αλλεργική στους ξηρούς καρπούς, ορισμένες φορές ζητάω να μην γαρνίρουν ένα γλυκό με ξηρούς καρπούς, και δυσανασχετούν. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό είναι πάντα πολύ εύελικτοι, αντικαθιστούν τους ξηρούς καρπούς με τριμμένη σοκολάτα, άνθη κλπ και δεν δημιουργείται ποτέ πρόβλημα. Επίσης, θεωρώ αδιανόητο να επιτρέπεται το τσιγάρο στα εστιατόρια ή ακόμη και να υπάρχουν χώροι για καπνίζοντες.

Λατρεύω τις καθαρές γεύσεις, την υψηλή ποιότητα των πρώτων υλών -αν η πρώτη ύλη δεν είναι καλή είναι βέβαιο ότι το στομάχι μου θα με ενοχλήσει αμέσως- και θέλω το φαγητό να είναι σερβιρισμένο σε ωραία πιάτα. Εχω εμμονή με τα πιάτα, αγοράζω συνέχεια. Από την άλλη δεν θέλω καμία σως στις σαλάτες μου, εκτός από ελαιόλαδο, αλάτι, ξύδι και λεμόνι.Μαγιονέζες, κέτσαπ κλπ. είναι εντελώς απαγορευμένα από πάντα. Ακόμη και όταν ήμουν φοιτήτρια είχα απαγορεύσει στη συγκάτοικό μου να έχει κέτσαπ στο ψυγείο. Αυτό το λες εμμονή…Επίσης, τα τηγανητά απαγορεύονται στο σπίτι, δεν αντέχω τις έντονες μυρωδιές και είναι πολύ βαριά για μένα. Εννοείται ότι σιχαίνομαι τους μπουφέδες και το μέτριο κρασί στα events.

Κεφάλαιο delivery. Λοιπόν αν είμαι στο κέντρο θα επισκεφτώ το εστιατόριο Φιλίππου –έχει το καλύτερο μαγειρευτό στην Αθήνα- και θα πάρω πακέτο από κει για το σπίτι. Αν είμαι στη Γλυφάδα θα παραγγείλω κάποια σούπα από τις Προκομένες ή μπιφτέκια γαλοπούλας από τον Τρελό Γάιδαρο.

Είμαι λάτρης του κρασιού. Δεν πίνω τίποτα άλλο, ούτε καν κοκτέιλ στις διακοπές. Εχω μεγάλη αδυναμία στο Μαυροτράγανο του Σιγάλα, από τότε που το ανακάλυψα στο κτήμα του στη Σαντορινή. Αντίστοιχη κορυφαία γευστική εμπειρία στο αγαπημένο κυκλαδίτικο νησί, έζησα και στο κτήμα Αργυρου με το δημοφιλές Vinsanto και τη συνοδεία της χειροποίητης σοκολάτας Vinsanto -ένα γευστικότατο «πάντρεμα» βελγικής σοκολάτας και παλαιωμένου Σαντορινιού κρασιού- που ξεπερνάει κάθε φαντασία. Με νοσταλγία θυμάμαι και την επίσκεψή μου στο κτήμα Χατζηβαρύτη στη Γουμένισσα, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα με χωριάτικά λουκάνικα –την τοπική σπεσιαλιτέ- να ψήνονται στο τζάκι, ένα πρόχειρο τραπέζι να στήνεται, οι εξαιρετικές ετικέτες του οινοποιείου να σερβίρονται στα κατάλληλα ποτήρια και το ζεύγος Χατζηβαρύτη να διηγείται ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν τρώγαμε γλυκά, παρά μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Η μαμά μου ούτε καν μαρμελάδες δεν μας άφηνε να φάμε, για να προστατέψουμε τα δόντια μας. Η αλήθεια είναι ότι πέτυχε το σκοπό της. Ο αδερφός μου σπανίως θα φάει γλυκό. Εγώ πάλι, περασα ένα διάστημα όπου υιοθετησα αρκετές κακές συνήθειες και τα έβαλα στη διατροφή μου. Τον τελευταίο χρόνο όμως ο οργανισμός μου αντιδρά στη σοκολάτα, οπότε τρώω μόνο λευκά γλυκά και όχι πολύ συχνά. Αλλά ακόμη και από τα λευκά γλυκά προτιμώ τα γαλλικού τύπου, που είναι κάπως άγλυκα, οπότε κατευθύνομαι στο GB Corner του Hotel Grande Bretagne, όπου βρίσκω το καλύτερο κέικ λεμόνι και εκπληκτικές τάρτες του Γάλλου pastry σεφ Arnaud Larher. Άλλη εναλλακτική είναι ο φούρνος Paul, για τους λευκούς κορμούς και το μιλφέιγ του.


Αγαπημένη μου παιδική γευστική ανάμνηση είναι αναμφίβολα, το πιο γκουρμέ dinnerπου έχω φάει ποτέ από τα χέρια της μαμάς μου κάποια καλοκαιρινά βράδια: φρέσκα τηγανητά αυγά, χωριάτικη σαλάτα με υλικά από τον κήπο μας και κατακόκκινες ντομάτες με έντονη μυρωδιά και δικό της ζυμωτό ψωμί. Αλλά και οι καραβίδες που ψαρεύαμε με τον πατέρα μου στο Κεφαλόβρυσο, έξω από την Ελασσόνα και μετά τις ψήναμε στα κάρβουνα. Φυσικά και οι ανεπανάληπτες πίτες της μητέρας μου (χορτόπιτα, τυρόπιτα, πρασόπιτα, κολοκυθόπιτα και γαλατόπιτα), που έφτιαχνε μία φορά την εβδομάδα, όταν ήμουν παιδί. Αυτές οι γεύσεις, οι μυρωδιές και η ποιότητα των υλικών παραμένουν αξεπέραστες, για μένα.  

Το καλοκαίρι λόγω του Minaluxuryhotels επισκέφτηκα αρκετά ξενοδοχεία σε διάφορα νησιά και περιοχές της Ελλάδας, Μύκονο, Μήλο, Νίσυρο, Σίφνο, Νάξο, Κρήτη και Χαλκιδική. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από την πολύ υψηλή ποιότητα των πρώτων υλών στα εστιατόρια του Sani Resort και από τα μίνιμαλ αλλά γευστικά πιάτα του νεαρού σεφ Νίκου Κουτσούκου στο ξενοδοχείο  Andronikos της Μυκόνου.

Γενικότερα θα έλεγα ότι έχω μεγάλη αδυναμία στο Ω3 στη Σίφνο, στο Αλλού Γυαλού στη Σύρο και στο Θαλασσάκι στην Τήνο για τα ασύλληπτα πιάτα τους με τα θαλασσινά και τη λιτή αισθητική τους. Νομίζω εκφράζουν απόλυτα το ελληνικό καλοκαίρι και θα ήθελα σε όλα τα νησιά να υπάρχουν τέτοια εστιατόρια.

Αγαπημένος προορισμός εξωτερικού για μένα είναι η Ιταλία φυσικά! Εχω ξεναγηθεί από έναν φίλο μου Ιταλό sommelier σε ενδιαφέροντα εστιατόρια της Ρώμης και έχω γευτεί τα πιο απίστευτα πιάτα. Ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια στην Ιταλική πρωτεύουσα είναι το κομψό Dal Bolognese, που σερβίρει υψηλής ποιότητας ιταλική κουζίνα και περνάει όλη η high society από κει.

Επίσης, το Κάπρι είναι ένας πολύ αγαπημένος προορισμός για μένα. Λατρεύω τα φινετσάτα εστιατόριά του. Ξεχωρίζω ωστόσο το Il Riccios, που ανήκει στο ξενοδοχείο Capri Palace, με ένα απίστευτο σκηνικό σε μπλε και λευκό, πάνω στη θάλασσα και καταπληκτικά πιάτα ζωγραφισμένα στο χέρι. Το ταρτάρ τόνου και το καρπάτσιο λαμβάκι είναι θεσπέσια, ενώ το δωμάτιο με τα γλυκά είναι απλά συγκλονιστικό!

Εξίσου λατρεμένος προορισμός είναι και το Παρίσι. Όταν βρίσκομαι εκεί απολαμβάνω πάντα ένα lunch στο glamorous εστιατόριο LAvenue. Αγαπημένα πιάτα ο αστακός με τις τηγανητές πατάτες και το λευκό τσιζκέικ. Ενώ επισκέπτομαι πάντα και το Hanawa. Εχει το καλύτερο σούσι, που έχω δοκιμάσει ποτέ. Μου αρέσουν όμως και πιο κλασικές επιλογές, όπως η Brasserie Lipp για Γαλλική κουζίνα.

Από το εξωτερικό «επιστρέφω» στην Ελλάδα. Hελληνική εστιατορική σκηνήείναι ενδιαφέρουσα με πολλές επιλογές, όμως το σέρβις και η ατμόσφαιρα χρειάζεται ακόμη δουλειά. Νομίζω οι έλληνες σεφ κάνουν σοβαρή δουλειά, έχουν παγιδευτεί όμως στη δημοσιότητα και δεν έχουν ξεκάθαρη ταυτότητα, όπως έχουν ο Λαζάρου με το ψάρι και ο Σκουλάς με το street food.

Να σας αποκαλύψω κάτι τώρα; Θα ήθελα να έχω κάποια στιγμή για συνδαιτυμόνες  επιτυχημένους επενδυτές. Με ιντριγκάρουν αυτοί οι τύποι που κλείνουν μεγάλες δουλειές σε ένα επαγγελματικό γεύμα. Γνωρίζω ότι όλα είναι μελετημένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Η επιλογή του εστιατορίου, τα πιάτα, το κρασί κλπ. Θα ήθελα να μάθω τα μυστικά τους. Όμως αν ήταν η τελευταία μου μέρα επάνω στη γη, θα ήθελα να την περάσω στην Ιταλία και συγκεκριμένα στους αμπελώνες της Τοσκάνης με τον έρωτα της ζωής μου, τρώγοντας μπρουσκέτες με ελαιόλαδο, ντομάτα και βασιλικό και χειροποίητα ζυμαρικά και πίνοντας άφθονο ιταλικό κρασί."

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση