Τελικά κάποιοι έχουν πραγματικά την τρέλα που τους οδηγεί. Ορισμένες φορές στον μέσο όρο η εμμονή με κάτι φαντάζει γραφικότητα αλλά αν δεν παθιαστείς με κάτι ώστε να γίνει εμμονή πολύ δύσκολα ξεχωρίζεις. Αφορμή των παραπάνω ένα κάλεσμα που δέχθηκα σε ένα workshop που αφορούσε στην επιλογή του κατάλληλου ποτηριού για την ελληνική ποικιλία Μαλαγουζιά. Υποκινητής και ιθύνων νους του εγχειρήματος ο άνθρωπος που αν άλλαζε επώνυμο δεν θα δυσκολευόταν να βρει με τι θα αντικαθιστούσε το Γεροβασιλείου. Θα λεγόταν Βαγγέλης Μαλαγουζιάς. Και όχι άδικα. Έχει ασχοληθεί με την μαλαγουζιά περισσότερο από όλα του τα κρασιά και ο αγώνας του για την προώθηση και την ανάδειξη της προσωπικότητας αυτής της ελληνικής ποικιλίας αποτελεί κάτι σαν έργο ζωής.
Ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου κατάφερε και έπεισε μια από τις πιο σημαίνουσες προσωπικότητες στον χώρο του κρασιού τον πολύ γνωστό Georg Riedel, ιδιοκτήτη της ομώνυμης υαλουργίας και βιομηχανίας ποτηριών υψηλής ποιότητας, να έρθει στην Ελλάδα και με μια ομάδα έμπειρων δοκιμαστών να προσπαθήσουν να εντοπίσουν πιο ποτήρι είναι το καταλληλότερο για την μαλαγουζιά. Η υαλουργία Riedel εξειδικεύεται ακριβώς σε αυτό. Δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά κάθε ποικιλίας και κάθε κρασιού που προκύπτει από αυτή να σχεδιάσει μια φόρμα ποτηριού που θα κάνει το κρασί πιο απολαυστικό. Τα σεμινάρια του Riedel με το ίδιο κρασί σε διαφορετικά ποτήρια είναι χαρακτηριστικά για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο για τις διαφορές που προκύπτουν για το ίδιο κρασί αν αλλάξουμε το ποτήρι. Ακούγεται λίγο περίεργο αλλά είναι εντυπωσιακά αποτελεσματικό για όποιον το παρακολουθήσει έστω και μια φορά.
Απλά έχει εξελίξει τον περίεκτη που λέγεται ποτήρι σε μια ακόμα, εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια, που επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα.
Η δοκιμασία βασίστηκε στην διαδικασία της απόρριψης των λιγότερο αποτελεσματικών ως προς το αποτέλεσμα ποτηριών και από σύνολο δεκαεννέα διαφορετικά ποτηριών και με την βοήθεια από κρασιά τριών παραγωγών και τεσσάρων χρονιών καταλήξαμε στο πιο έξυπνο ποτήρι του: το ταπεινό και φτηνό ποτήρι που χρησιμοποιείται για το sauvignon blanc (489/01). «Το ποτήρι της κρίσης», όπως και ο ίδιος αναφώνησε στο τέλος της δοκιμασίας. Ακολούθησε δείπνο στο κατάμεστο «Milos» στο Hilton. Πραγματικά μπέρδεψα τις μέρες. Ήταν Δευτέρα και νόμιζα ότι ήταν Παρασκευή ή Σάββατο και προ κρίσης. Μάλλον δεν πρέπει να ξανανοίξω τηλεόραση. Στο δείπνο απολαύσαμε το Chardonnay του Κτήματος Γεροβασιλείου 2009 καθώς και εξαιρετικό ΑΒΑΤΟΝ ενώ το γεύμα ολοκληρώθηκε με μια παλαιωμένη γλυκιά Μαλαγουζιά όπως ταίριαζε στην περίσταση αφού είχε και την τιμητική της.
Την επομένη βρέθηκα στο όμορφο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στην οδό Σαλαμίνας στον Κεραμικό πλησίον του Δημόσιου Σήματος και στο ατμοσφαιρικό Funky Gourmet. Άσχετα με το αποτέλεσμα, αν αρέσει ή όχι σε κάποιον, το Funky Gourmet αποτελεί μια μοναδική πρόταση για την γαστρονομική Αθήνα. Προσεγμένο, στυλάτο, σε ένα σταυροδρόμι με εξαιρετικά νεοκλασικά οικήματα και με ένα είδος κουζίνας που ξεφεύγει από την τετριμμένη έννοια του «τρώω για να χορτάσω». Είναι εμπειρία πολιτισμού. Και αυτό ασφυκτικά γεμάτο, παρ` ότι καθημερινή. Η αλήθεια είναι ότι με ικανοποίηση διαπίστωσα ότι η προσπάθεια αυτή στηρίζεται από τους Αθηναίους γιατί πραγματικά στις μέρες μας τέτοια εγχειρήματα και ακριβές υπερπαραγωγές είναι ολίγον παρακινδυνευμένα. Εντύπωση επίσης μου έκανε πως κανένα τραπέζι δεν έπινε ελληνικό κρασί. Προσωπικά δοκίμασα ένα Cervaro della Sala του Antinori από την περιοχή της Umbria το οποίο είναι πάντα εξαιρετικό Chardonnay (με λίγο Grechetto). Η τιμή του αρκετά «τσιμπημένη», στα €60. Παρόλα αυτά μια εξαιρετική εμπειρία και μια πολύ ωραία βραδιά.
Την επομένη έπρεπε να συντονίσω μια γευσιγνωσία με κάτι φίλους sommelier που θα έπρεπε να δοκιμάσουν τυφλά ενδιαφέροντα κρασιά. Κάποια από αυτά πραγματικά αποκαλυπτικά. Δοκιμάσαμε δεκατέσσερα διαφορετικά κρασιά αλλά την μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε μια artisanal οινοποίηση μιας άγνωστης ποικιλίας που ονομάζεται «Παύλος» (ω, ναι σαν το όνομα!) από την Ζάκυνθο. Παραγωγός ο ρέκτης κος Λορέντζο Μερκάτης από το Γαϊτάνι Ζακύνθου που οινοποιεί μόλις 744 φιάλες αριθμημένες από την χρονιά του 2007 και μόλις 947 από την αντίστοιχη χρονιά του 2004. Και βέβαια όχι με εμπορικό σκοπό και ούτε κάποια σχετική δραστηριότητα. Γνωριστήκαμε τυχαία σε μια κάβα και με μεγάλη θέρμη που προσέφερε τρεις φιάλες να τις δοκιμάσω και να του πω ειλικρινά- όπως μου ζήτησε επιμόνως- την γνώμη μου.
Το κρασί, με το όνομα Paolo Mercati 2007, ήταν συγκλονιστικό. Πολύπλοκο, με ένα εξαιρετικό αρωματικό δυναμικό που θύμιζε Vin Jaune και στο στόμα ελαιώδες και λιπαρό με γεμάτο στόμα και δροσερή οξύτητα. Πραγματικά ένα σπουδαίο κρασί. Μια σταχτοπούτα που θα την ζήλευαν πολλά πρωτοκλασάτα οινοποιεία. Γιατί κάποιες φορές δεν θέλει κόπο, αλλά τον σωστό τρόπο. Κύριε Μερκάτη, σας ευχαριστώ για το γευστικό ταξίδι. Nice flight...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση