Θεωρητικά έχεις δύο τρόπους να καταφέρεις το γνωστό Island να μοιάζει με το Royal Albert Hall.
Ο πρώτος είναι να έχεις διαβατήριο από από την Σαουδική Αραβία, να έχεις κάνα δύο ακούραστες πετρελαιοπηγές που κόβουν βαρέλια και να την έχεις ψωνίσει με το Royal Albert Hall και απλά να στήσεις ένα πανομοιότυπο στην Βουλιαγμένη.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να σε λένε Αλβέρτο και απλά να αποφασίσεις, επειδή γουστάρεις, να στήσεις ένα παιδικό πάρτι να φωνάξεις τους φίλους σου και να περάσεις καλά. Ο δεύτερος τρόπος ακούγεται μάλλον τραβηγμένος, ιδιαίτερα στις μέρες μας αλλά απλά this is the case.
Το Σάββατο λοιπόν που μας πέρασε ο Αλβέρτος μετέτρεψε το Island σε ένα παιχνίδι αναμνήσεων, για όσους κινούνται στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, με πακοτίνια, πιτσίνια, κριτσίνια και δρακουλίνια, σε ένα ανοιχτό φωτογραφικό album με σουβενίρ από όλες τις δεκαετίες, με τις Μέλισσες να ιδρώνουν και να ξεϊδρώνουν ακατάπαυστα και με καμιά 600 φίλους που τον τίμησαν με την παρουσία τους για να του πουν Χρόνια Πολλά.
Σε μια περίοδο μάλλον κατηφή, κάποιος επιλέγει, με έναν γενναιόδωρο τρόπο, να μοιραστεί την τύχη του να είναι υγιής και χαρούμενος. He did it his way και καλά έκανε. Ήταν μετά βεβαιότητας το ευρύτερο κλειστό πάρτι γενεθλίων που έχω παραβρεθεί. Η ουρά του παρκινγκ έφτανε στα λιμανάκια και διαπίστωσα ότι ο Αλβέρτος έχει πολλούς καλούς φίλους και ειδικότερα φίλες. Όλοι διασκέδασαν το γενέθλιο πάρτι και φεύγοντας λάβαμε μια αναμνηστική τσάντα με Pez, Serenata, το Χρυσό Derby της ΙΟΝ και Smarties. Ομολογώ ότι το μόνο που έλειπε ήταν ένα Bounty αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν οργανωμένα τέλεια. Και του χρόνου λοιπόν με υγεία και με την ίδια παιδική διάθεση και γενναιοδωρία να είμαστε παρόντες σε κάτι ανάλογης διάθεσης.
Μετά το πάρτι, στο δρόμο της επιστροφής πέρασα από το νέο hot spot της Αθήνας την οδό Λαοδίκης στην Γλυφάδα.
Κατά τις 3:οο λοιπόν τα ξημερώματα γινόταν δεκαπενταύγουστος. Το νέο all day café-restaurant Solento γεμάτο, το ...«Μικρό»(στη φωτό) στο μάτι μεγάλο στο ποτάκι θύμιζε Εθνική Τράπεζα πρωτομηνιά που αντί για συνταξιούχους είχε πιπίνους και πιπίνια και γενικότερα όλη η περιοχή έσφυζε από κόσμο. Και επειδή οι καταστάσεις έχουν στενέψει για να μαζεύεται τόσο πολύ κόσμος μάλλον κάτι καλό συμβαίνει. Σύντομα θα επανέλθω με αυτοψία.
Όσο για τα των κρασιών δοκίμασα ξανά το Αηδάνι του Κτήματος Αργυρού 2011 και διαπιστώνω ότι η ηφαίστεια γη της Σαντορίνης δίνει μοναδικά στοιχεία στην προσωπικότητα των κρασιών της. Το Αηδάνι μοιάζει πολύ με Riesling από την Clare Valley της South Australia και καταφέρνει να έχει τόσο τα ορυκτά στοιχεία, την διακριτή οξύτητα και το μεσαίο σώμα δίνοντας ένα καρσί με προσωπικότητα που δεν περνά απαρατήρητο και ξεφεύγει από την σκιά του Ασύρτικου.
Όταν έχεις καλούς φίλους ψαράδες η βδομάδα βαίνει καλώς. Ο Γιώργος, ο ψαράς, μιλάει με τα ψάρια. Για την ακρίβεια έχει εκπαιδεύσει τον Τσακ Νόρις στην συρτή όποτε τα τρία μελανούρια και η μια στείρα ήταν ο καλύτερος συνδυασμός για ένα Chablis 1er Cru Vaillons 2009 La Chablisienne. Ο συνεταιρισμός του Chablis αποτελεί σημείο αναφοράς σε όλη την Γαλλία για την απαράμιλλη ποιότητα του και τα εκφραστικά κρασιά. Διακριτικό στην μύτη, ‘ατσάλινη’ οξύτητα και νεύρο και φινετσάτο τελείωμα διαρκείας.
Άντε και καλές ψαριές
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση