Μια φορά κάθε μήνα λοιπόν, από διαστροφή, επιλέγουμε ένα εστιατόριο με φίλους που εργάζονται ως οινοχόοι και δοκιμάζουμε ένα αντιπροσωπευτικό menu που περιλαμβάνει μικρές δόσεις από όλη την κάρτα των εδεσμάτων. Διάφορα κρασιά που είτε είναι νέες κυκλοφορίες ή ιδιαίτερες ετικέτες μικρής παραγωγής ή ενδιαφέροντα κρασιά από τον διεθνή αμπελώνα αποτελούν την αφορμή για αυτήν την μηνιαία συνάθροιση .
Η συνάντηση μας πρακτικά είναι ένα lunch break μόνο για sommelier.
Η παρέα απαρτίζεται από 20 περίπου άτομα κυρίως οινοχόυς, φίλους από εταιρίες εμπορίας κρασιού αλλά και παραγωγούς που έρχονται να δοκιμάσουν τα κρασιά τους με φαγητό και δίπλα σε άλλα κρασιά που κάτι έχουν να πουν. Την τελευταία φορά για το 2012 βρεθήκαμε στο Mono tapas στην πλατεία της Μητρόπολης στην οδό Μπενιζέλου Παλαιολόγου και δοκιμάσαμε όλο το μενού με τα bites που υπήρχε συνοδεύοντας τα με 12 διαφορετικά κρασιά. Ξεκινήσαμε με την Champagne Deutz Brut Classic δίπλα στο Blanc de Gris του Τσέλεπου περιμένοντας να μαζευτούμε και ξεκινήσαμε με την Jacquesson Cuvee 735 που κέρδισε τις εντυπώσεις από την πολυπλοκότητα και την φινέτσα της.
Στην συνέχεια ξεκινήσαμε με δύο ελαφριά σε σώμα και έντονα αρωματικά κρασιά λευκά κρασιά το Τέχνη Οίνου Μαλαγουζιά 2012 και το Sauvignon Blanc 2012 του Χρίστου Αιβαλή από την Νεμέα. Καλοφτιαγμένα, παιχνιδιάρικά με χαρακτηριστική ΄πράσινη΄φυτική μύτη. Η Μαλαγουζιά ήταν σαφέστατα πιο εντυπωσιακή. Δεδομένου ότι και τα δύο αποτελούν νέες κυκλοφορίες περιμένω να δω την εξέλιξη τους στον χρόνο και με τους διαφορετικούς τρύγους. Ένα κρασί από την Νότιο Αφρική στην συνέχεια και για πολλούς ένα από τα γεμάτα, πυκνά και σαφέστατα από τα καλύτερα μονοποικιλιακά Semillon στον κόσμο το Boekenhoutskloof Semillon 2009 από το Franschhoek .
Και κλείσαμε τα λευκά με δύο ελληνικά Chardonnayτου Τσέλεπου το 2009 και το αντίστοιχο του Γεροβασιλείου 2010αλλά από magnum φιάλη.
Παρόν στο τραπέζι, όντας προσκαλεσμένος μας ο Στέλιος Μπουτάρης, που πάντα συνδράμει κάθε νέα προσπάθεια και ιδέα που προκύπτει από τους επαγγελματίες του κρασιού (και τον ευχαριστούμε θερμά), έκανε μια αυθόρμητη τοποθέτηση που προσωπικά με εξέπληξε (θετικά). Ενώ δοκιμάζαμε το chardonnay του Γεροβασιλείου είπε αυτό που σκέφτηκε αφιλτράριστα «το καλύτερο ελληνικό λευκό κρασί από τον καλύτερο Έλληνα παραγωγό». Μια φράση που δείχνει το ήθος, την ευθυκρισία αλλα και την γεναιοδωρία ενός επίσης πολύ σπούδαιου Έλληνα παραγωγού αλλά και ενός ανθρώπου του κρασιού. Chapeau by all means
Στην συνέχεια δοκιμάσαμε την Καλή Ρίζα, το νέο Ξινόμαυρο από το Αμύνταιο του Κυρ Γιάννη, που αποτελεί ενδιαφέρουσα πρόταση για μαγειρευτά κοκκινιστά, το Bordeaux blend le Cupole την δεύτερη ετικέτα του Τοσκανέζικου icon κρασιού του Andrea Franchetti , το Tenuta di Trinoro που θύμιζε την φινέτσα και την αγριάδα του St Emilion.
Το ακριβοθώρητο ‘4’ του Αιβαλή (θα μπορούσε να είναι το αγαπημενο κρασί του Παπακαλιάτη) ακολούθησε. Τόσο η υψηλή τιμή του όσο και η σπανιοτητα των φιαλών πάντα δημιουργούν προσδοκίες. Με την ανάλογη υπομονή (και με την προυπόθεση ότι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στο γαλαξιακό μας συγκρότημα) σε πέντε τουλάχιστον χρόνια θα αρχίζει να δέιχνει τι πραγματικά δημιουργησε ο Χρίστος Αιβαλής από το Αγιωργίτικο.
Το οποίο Αγιωργίτικο, έχει ξεπεράσει για τα καλά τα όριο της Κορινθίας και της Αργολίδας και τα δείγματα που κυκλοφορούν δείχνουν μια εξαιρετική δυναμική και στην Β. Ελλάδα.
Μια πειραματική οινοποίηση της Τέχνης Οίνου από το Μικροχώρι Δράμας σε φιάλη magnum κέρδισε τις εντυπώσεις και ήταν η απόλυτη έκπληξη. Καλοδομημένο,πυκνό με γεμάτο στόμα και βελούδινες τανίνες και μακρύ τελείωμα. Ένα κρασί που αν κυκλοφορήσει εμπορικά θα έχει σίγουρα φανατικούς υποστηρικτές.
Τελευταία δοκιμάσαμε για να αποχαιρετίσουμε το 2012 μια πολύ σπάνια φιάλη (από προσωπική συλλογή) Baroloτου Luigi Pira Marenca 1998. Από σχετικά μικρά αμπέλια, μόλις οκτώ ετών, αλλά με μια μαεστρία και την πληθωρική γήινη διάσταση του Nebbiolo σε όλο του το μεγαλείο.
Για να είμαι ειλικρινής μετά από τόσα καλά και ενδιαφέντα κρασιά ένα τόσο μεγάλο κρασί δεν εισπράτει την προσοχή που του πρέπει χωρίς αυτό να μειώνει επ’ ουδενί την αξία του.
Τέλος το υπέροχο Dark CaveΤσίπουρο 5 ετών ,παλαιωμένο σε βαρέλια Vinsantο, ήταν ο καλύτερος επίλογος για μια χρονιά που τουλάχιστον με τις όσες δυσκολίες καταφέραμε και ήπιαμε καλά με καλή παρέα.
Ελπίζω το 2013 να είναι γευσιγνωστικά το ίδιο και περισσότερο ενδιαφέρον.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση