Το μεγάλο στοίχημα του (ελληνικού) κρασιού

05 Νοεμβρίου 2014
Γιώργος Φλούδας
Σκέψεις και σχόλια, για το ελληνικό κρασί, από τον Γιώργο Φλούδα με αφορμή δύο εμβληματικά wine bar του Λονδίνου αλλά και δύο πρωτοποριακές κινήσεις στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος.


Το κρασί αποτελούσε πάντα μέσο κοινωνικοποίησης και σημαντικό κομμάτι της διατροφής μας. Με την επανάσταση της ελληνικής οινοποιίας και την παραγωγή διεθνούς επιπέδου κρασιών αρχίζουμε σιγά-σιγά να ξεφεύγουμε από το κακό στερεότυπο του αγνού κρασιού του παππού από το χωριό που θα έπρεπε να μπαίνει στις φακές αντί για τα ποτήρια.

Οι καταναλωτές εκπαιδεύονται (ευτυχώς) και ενημερώνονται πλέον τακτικά τόσο με τις εκθέσεις όσο και με τις θεματικές γευσιγνωσίες που διοργανώνονται από κάβες, wine bar, τις εταιρίες αλλά και από τους ίδιους τους οινοπαραγωγούς.

Χαρακτηριστικό είναι ότι από τα τέλη του Σεπτεμβρίου κάθε εβδομάδα υπάρχει μέχρι και τέλος του έτους από μια γευσιγνωσία.

Τα wine bar από την άλλη, το κάθε ένα με το δικό του στίγμα, συνεισφέρει στην ανάδειξη του κρασιού ως μέσο απόλαυσης χωρίς θολοκουλτούρες και τεχνικές λεπτομέρειες που αποτρέπουν τον μέσο καταναλωτή να πίει με την παρέα του ένα «καλό κρασί» και να πάει με χαμόγελο στο σπίτι του.

Νέοι παραγωγοί (σε ηλικία) κάνουν την δυναμική τους εμφάνιση και βάζουν στον χάρτη νέες περιοχές, εκτός Σαντορίνης, με ενδιαφέρουσες προτάσεις και διευρύνουν την δυνατότητα της επιλογής.

Τα εστιατόρια έχουν ήδη αρχίσει και εξορθολογίζουν τις τιμές τους αφού το ζητούμενο είναι ,δυστυχώς ακόμα, η «φτηνή έξοδος» και όχι η ποιοτική.

Το επάγγελμα του οινοχόου από την άλλη ακόμα έχει πολύ δρόμο για να διαδραματίσει το ρόλο του και αυτό οφείλεται κυρίως σε ατολμία των επιχειρηματιών να διαθέσουν αυτού του είδους το service χωρίς να προσμετρούν τα θετικά που θα τους αποφέρει σε βάθος χρόνου ένα εξειδικευμένο service/διαχείριση στο κρασί.

Το κρασί δείχνει να περνά μια εξαιρετικά δυναμική φάση που θα δημιουργήσει μια νέα γενιά καταναλωτών με άποψη και κρίση που θα βοηθήσει στην περαιτέρω ποιοτική αναβάθμιση.

Ένα μεγάλο ερωτηματικό είναι το κρασί σε σχέση με τον τουρισμό. Η κακή εικόνα του ελληνικού κρασιού και η –συνήθως- άθλια παρουσία του στην τουριστική μάζα των εκατομμυρίων επισκεπτών.

Η εικόνα (πλην εξαιρέσεων που είναι ελάχιστες σε σχέση με την συνολική κατάσταση) είναι δραματική και την ευθύνη την έχουν κυρίως οι Έλληνες παραγωγοί.

Την διάσταση της κατάστασης την εισπράττει κάποιος που θα ταξιδεύσει στο εξωτερικό ή θα μιλήσει με οινόφιλο της αλλοδαπής που θα αφηγηθεί μια ιστορία από τα φοιτητικά του χρόνια στα Μάταλα ή στην Ίο και τα αξέχαστα μεθύσια του με ρετσίνα.

Το ελληνικό κρασί δεν έχει σχεδόν καμία αναγνωρισημότητα. Μεμονωμένοι εισαγωγείς σε διάφορες χώρες και μεμονωμένοι παραγωγοί που καταφέρνουν με μεγάλο αγώνα να διεισδύσουν σε ώριμες αγορές και να έχουν αξιοπρεπή παρουσία με αρκετά αργό ρυθμό ανάπτυξης.

Προσωπικά πιστεύω ότι θα πρέπει να γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια για την ενίσχυση του προφίλ του ελληνικού κρασιού σε όλες τις βασικές τουριστικές περιοχές και στις κυριότερες πύλες εισόδου της χώρας.


Επιτέλους στο Ελ. Βενιζέλος από το απόλυτο τίποτα υπάρχουν δύο προτάσεις/χώροι  για τον επισκέπτη. Η πρώτη μια προσπάθεια της Τσάνταλης Οινοποιία (φωτό επάνω) και η δεύτερη το Wine Bar που δημιουργεί το Κτήμα Κυρ-Γιάννη (φωτό στην αρχή του άρθρου). Ελπίζω σύντομα να δώσουν στίγμα και σοβαρή ενημέρωση για τα κρασιά.

Βρέθηκα στο Λονδίνο και επισκέφτηκα το Vagabond (φωτό παρουσίασης άρθρου) και το Terroirs (φωτό κάτω), τα οποία θεωρούνται παράδεισος για όποιον θέλει να δοκιμάσει, στο μεν Vagabond κρασιά από όλο τον κόσμο και στο Terroirs κρασιά με την ελάχιστη παρέμβαση, φυσικά κρασιά. Και στις δυο περιπτώσεις δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΦΙΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ. Το service τους φιλικό, με tablets και i-pads σου εξηγούσαν και σου έδειχναν λεπτομέρειες για την προέλευση του κρασιού και τις ιδιαιτερότητες του με χάρτες με γευσιγνωστικές σημειώσεις. Και όλα αυτά για να σου πουλήσουν ένα ποτήρι κρασί με 5 λίρες (7,5ευρώ).Κρασιά από την Έτνα της Σικελίας, από το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, την Στύρια στην Αυστρία, το Κολάρες της Πορτογαλίας ακόμα και το Ιμαρέτι της Γεωργίας. Και από την Ελλάδα ούτε τάπα. Αυτή είναι η κατάσταση στην παγκόσμια εμπορική πρωτεύουσα κρασιού. Και κατά τα άλλα βαράμε παλαμάκια για τα 24 εκατ. τουρίστες που ήρθαν.


Παρεμπιπτόντως δοκίμασα ένα αφρώδες Saten Brut Franciacorta στο σωστό ποτήρι και στην σωστή θερμοκρασία, ένα ιδιαίτερο Beujolais Brouilly του Descombes από τα οποία τιποτα δεν είχαν  να ζηλέψουν τα αντίστοιχα ελληνικά. Ένα σωστά παγωμένο αφρώδες Moschofilero και ένα φρέσκο Agiorgitiko ακούγονται πιο πιασάρικα

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

KOSMAS ALEXANDRIDIS - 06 Νοεμβρίου 2014

5 λιρες ειναι 6.4 ευρω πολυ κοντα στη τιμη που πουλανε και εδς το ποτηρι