Μου εξηγούσε λοιπόν ότι ο έλληνας καταναλωτης δεν είναι κρασάκιας. Δεν απολαμβάνει το κρασί, απλά το καταναλώνει σαν ένα επώνυμο προιόν που τον καταξιώνει. Το ότι δεν το απολάμβάνει σημαίνει ότι δεν μπαίνει στην διαδικασία να το ψάξει, να το ανακαλύψει και τελικά συνειδητά να το απολαύσει. Σε αντίθεση με τους μπυράκιδες που είναι φανατικοί και συνειδητοί καταναλωτές της μπύρας. Ξέρουν την κατηγορία που τους αρέσει, το είδος,την χώρα προέλευσης και διαφορές που εκπλήσσουν ακόμα και τον πιο μυημένο κρασά. Η μπύρα έχει πολύ πιο ειδικό κοινό και πολύ πιο ανήσυχο. Για αυτό άλλωστε οι ενημερωμένες, σε μπύρες, κάβες είναι πραγματικά ενημέρωμένες, δεν είναι τάχα μου δήθεν. Σε αντίθεση με τους εξειδικευμένους χώρους πώλησης κρασιού (πλην εξαιρέσεων) όπου η κατάσταση είναι ως αδιάφορη. Κινούνται σε ετικέτες του συρμού, που ζητάει ο κόσμος ενώ στην καλύτερη περίπτωση θα αναζητήσουν ένα κρασί αν το γράψει ‘κανα περιοδικό οίνου. Αν δε, πας να τους μιλήσεις για νέες κυκλοφορίες και νέες χρονιές σε κοιτάνε σαν λες και τους αναφέρεσαι στην αρχή Le Chatelier-Van’t Hoff.
Και επί της αρχής δεν φταίνε οι καβίστες που δεν είναι ενημερωμένοι. Άσε που όσοι είναι λίγο ενημερωμένοι και εξυπηρετικοί κάνουν την διαφορά να φαίνεται υπερμεγέθης ενώ δεν είναι. Την μεγάλη διαφορά την κάνει ο κόσμος, κοινώς η πελατεία. Αν έχει ανάγκες που πρέπει να καλύψεις τότε θα πρέπει να εξελιχθείς για να επιβιώσεις. Και επειδή το κρασί, έναντι της μπύρας, είναι πιο δεδομένο δεν του δίνουμε την δέουσα προσοχή.
Αν θες να απευθύνεσαι σε μπυράκιδες θα πρέπει να το πιάσεις από την αρχή. Νερό, κριθάρι, λυκίσκος, μαγιά και πάει λέγοντας. Έτσι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά και χτίζεις γνώση, έχεις εμπειρίες και διαμορφώνεις μια άποψη που μπορεί να βρει κοινό.
Με το κρασί το σκηνικό πάει ανάποδα. Και είναι ανάποδο όλο το μόρφωμα. Πίνω το τάδε κρασί γιατί το είχαν τα μπατζανάκια στον γάμο τους πρόπερσι. Αυτός είναι ένας καλός λόγος να επιλέγει κάποιος κρασί. Και μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο. Μέχρι να βρεθεί ένα αντίστοιχο δυνατό επιχείρημα που θα μετακινήσει την ζήτηση στο κρασί δείνα. Δεν υπάρχει γνώση και κατ’ επέκταση αγάπη για το προϊόν, αλλά και για την ανακάλυψη της απόλαυσης
Το μάτι του κρασάκια δεν γυαλίζει σαν του μπυράκια και όσο η κατάσταση παραμένει έτσι δεν θα υπάρχει καμία βελτίωση και θα κάνουμε τον σταυρό μας να μας ανακαλύψουν μετά τους Κινέζους και οι Ινδοί.
Τώρα που μπαίνει η Άνοιξη και βγάζει η γης χορτάρι είναι η κατάλληλη περίοδος να ανακαλύψουμε ομορφιές και να ξεδώσουμε με απλά πράγματα. Ένα αφρώδες Αμυνταίου, ένα Prosecco ή μια Champagne με μια κουβέρτα και βουρ για τα βασιλικά Κτήματα στο Τατόι.
Το ότι δυσκόλεψαν οι καταστάσεις σημαινεί ότι θα πρέπει να κάνουμε λιγότερα αλλά πιο ουσιαστικά πραγματα για εμάς. Και ότι σημαινει αυτό για τον καθένα.
Για τον κρασάκια, το κρασί του μπατζανάκη και για τον μπυράκια μια Westvleteren trappist....
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Καταρχάς σας ευχαριστω για τα σχολια σας. Ως προς τον κο Βαγιανό θα ήθελα να απαντήσω ότι υπαρχουν εξαιρετικά κρασιά σε πεδίο τιμης 3-5 ευρώ. Κάντε ένα πείραμα, πηγαίνετε σε μια καβα και ζητήστε να σας προτεινουν κρασιά κάτω από 5 ευρώ.Το σίγουρο είναι ότι δεν θα σας αφήσουν να φύγετε με άδεια χέρια. Στα Μαρκετ θα βρείτε ετικέτες εισαγόμενα (και ελληνικά πλέον) εν αφθονία. Το θέμα μου είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος για να (εκ)παιδευτεί η γεύση.Σίγουρα υπάρχουν τα κρασια από ονομασίες προέλευσης και που το χωράφι είναι εξέχουσας (μοναδικής κάποιες φορές) σημασίας αλλά υπάρχουν και τα καθημερινά κρασιά που δίνουν απόλαυση σε λογικές τιμές. Αλλά κακομάθαμε μόνο στα επώνυμα. Οι οινοκριτικοί,κάνουν την δουλεια τους και καλύπτουν την ανάγκη για ενημέρωση με ένα κώδικα που είναι συγκεκριμένος, κάποιες φορές γραφικός αλλά ποτε αποτρεπτικός για να δοκιμάσει κάποιος κρασί.
Μήπως όμως γι αυτό φταίνε και οι οινο-κριτικοί και οι ψαγμένοι οινόφιλοι; Όταν δηλαδή μιλάμε για μελάνι και αρώματα σε ορυκτό φόντο ή καλοδομημένο σώμα φαινόμαστε στα μάτια των "κοινών θνητών" σαν "τρελοί" και ελιτίστες. Μήπως αυτός ο περφεξιονισμός που ακολουθεί το κρασί είναι η ευχή του και η κατάρα του που τραβάει τους πραγματικούς εραστές του κρασιού αλλά διώχνει τους καθημερινούς πότες (με την καλή έννοια); Μήπως αυτός ο παροξυσμός και η λεπτομέρεια του προσανατολισμού των αμπελιών, της αποστάγγισης του εδάφους και της σύστασής του και του ξύλου και του καψίματος του λεπτόκοκκου βαρελιού ακούγονται στα αυτιά κάποιου μη μυημένου σαν χαζές και ανούσιες λεπτομέρειες κάποιων ψωνισμένων; Ακόμα θυμάμαι την έκφραση στα μάτια φίλων όταν μετά από πολύ προσπάθεια τους έπεισα να δοκιμάσουμε ένα νοτιο-αφρικάνικο Μερλό και όταν τους μιλούσα για αρώματα στόματος και για ένα ανεπαίσθητο άρωμα χοιρινού στο φρούρνο με φύλλα τομάτας κοιτούσαν με μισό μάτι. Δηλαδή, όντως, το κρασί φτιάχνεται αρχικά στο χωράφι, κάτι που πολύ δεν το συνειδητοποιούν και τρομάζουν από τον πακτωλό των λεπτομερειών που μπορεί να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα και πρέπει να έχουν υπόψιν όταν αγοράζουν μια φιάλη, αλλά από την άλλη, μήπως και εμείς (μιλάω σαν οινόφιλος) είμαστε κακοί κοινωνοί της αγάπης μας για το κρασί; Μήπως με τον τρόπο μας τους κρατάμε μακρυά;
Ανοίγετε μεγάλη συζήτηση τώρα. Κατά ένα μέρος σίγουρα είναι έτσι, οι πολύ εξεζητημένες πληροφορίες και περιγραφές σίγουρα απομακρύνουν το κρασί από την σφαίρα του "καθημερινού", άρα και από τον "απλό" καταναλωτή. Από την άλλη μεριά, οι λάτρεις του μοιραία το προσεγγίζουν με λεπτομέρεια γιατί όσο περισσότερο ανακαλύπτεις ένα προϊόν, συνειδητοποιείς τις ποιοτικές παραμέτρους του κλπ τόσο περισσότερο τελικά το απολαμβάνεις. Από εκεί και πέρα βέβαια χρειάζεται μέτρο και σίγουρα δεν έχει νόημα να μιλάμε με εξεζητμένο τρόπο για καθημερινά κρασιά!
Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το γεγονός, ότι η μπύρα είναι πολύ πιο προσιτό προϊόν στον καταναλωτή και λόγω της τιμής της. Όταν ένα μπουκάλι μπύρας παίζει το πολύ γύρω στα 5 ευρώ, με το μέσο όρο γύρω στα 2,50 , και όταν π.χ. η Estrella Damm Inedit έχει περίπου 6 ευρώ.... μπορεί κι ένας μέσος καταναλωτής να την πιει και να την ξαναπιεί μέσα στο μήνα. Με το κρασί δεν είναι καθόλου το ίδιο. Όταν κάθε μπουκάλι ξεκινάει από τα 5-7 ευρώ και για κρασί αξιώσεων θα πρέπει ν' ανέβεις συνήθως γύρω στα 10 ή και πολύ πάνω απ' αυτά (όταν κάνω την μηνιαία μου προμήθεια, πάντα θα υπάρχουν και 1-2 μπουκαλάκια γύρω στα 15-20 ευρώ) είναι εύκολο να εκτροχιάσεις τον προϋπολογισμό σου.
Επίσης η μπύρα, αν και δεν είμαι και ειδικός, είναι και πολύ απλούστερη ως προϊόν από άποψη πρώτης ύλης. Ο κανόνας ότι το κρασί γίνεται στο χωράφι, έχω την εντύπωση ότι δεν ισχύει και για τη μπύρα, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Ή τουλάχιστον κανένας μέχρι σήμερα που μου έχει πουλήσει μπύρα δεν μου την έχει παρουσιάσει έτσι...
Σίγουρα η μπύρα είναι απλούστερο προϊόν και για χίλιους δυο λόγους φτηνότερο...
...και μάλλον υπερεκτιμάς τον μπυράκια. Αναφέρεσαι από την μια στον μέσο καταναλωτή κρασιού και από την άλλη στον παθιασμένο με την μπύρα. Νομίζω όμως ότι η κουλτούρα του κρασιού έχει προχωρήσει αρκετά βήματα πιο πέρα από αυτή της μπύρας. Ασφαλώς υπάρχουν καταναλωτές-γνώστες που ασχολούνται συστηματικά με την μπύρα, αμφιβάλλω όμως αν είναι περισσότεροι από τους αντίστοιχους του κρασιού.