Κολυμπώντας στα κρασιά του Αιγαίου

Η προσέλευση των οινόφιλων ήταν εντυπωσιακή όπως εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η συμμετοχή 26 οινοποιείων κάποια εξ αυτών τελείως άγνωστα.

Η έκθεση που τελούσε υπό την χρηματοδότηση των Περιφερειών Νοτίου & Βορείου Αιγαίου και την διοργάνωση της Vinetum κέρδισε τις εντυπώσεις και έδωσε τόσο στους παραγωγούς να δείξουν τις προσπάθειες τους όσο και την ευκαιρία σε επαγγελματίες και ιδιώτες να γνωρίσουν τους παραγωγούς και τις δημιουργίες τους,

Τα κρασιά του Αιγαίου ευτυχώς ή δυστυχώς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες τα κρασιά της Σαντορίνης και τα υπόλοιπα. Ο διαχωρισμός αφενός αποτυπώνεται της τουριστικής δημοφιλίας του νησιού αλλά και της ποιότητας των κρασιών της. Όχι μόνο εννέα από τους είκοσι έξι εκθέτες ήταν από την Σαντορίνη αλλά έχουν και μεγαλύτερη εμπειρία στα αλώνια και στα σαλόνια. Γενικότερα όμως η συνύπαρξη των δυο ταχυτήτων είναι ευνοϊκή. Δημιουργεί μια  κρίσιμη μάζα οινοποιείων που δικαιολογεί τις επενδύσεις των δύο Περιφερειών και δίνει κα ένα ενδιαφέροντα πλουραλισμό  κρασιών για τους επισκέπτες.

Μεγάλο ενδιαφέρον αποκτά η Σάμος που φαίνεται ότι παρά τα όποια διαδικαστικά και νομοθετικά θέματα (περί αποκλειστικότητας παραγωγής κρασιών από τον συνεταιρισμό Σάμου) το Οινοποιείο Βακάκη και η Νόπερα Οινοποιητική προχωρούν δυναμικά και προάγουν τις δυνατότητες του Μοσχάτου και του περιώνυμου Σαμιώτικου Οίνου που άνετα μπορεί και πρέπει να σταθεί δίπλα στο Ασύρτικο της Σαντορίνης. Παρεμπιπτόντως το  Άσπρο Βότσαλο του Συνεταιρισμού της Σάμου ήταν από τις καλύτερες παρουσίες στην έκθεση και διεκδικεί επάξια τον τίτλο του απόλυτου καλοκαιρινού κρασιού.

Ο εξ Λέσβου ορμώμενος Γιάννης Λάμπρου όχι μόνο εμμένει στην ανάδειξη της ποικιλίας Χυδηριώτικο  από το ομώνυμο χωριό  αλλά προχωράει και ένα βήμα παρακάτω δίνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα orange οινοποιητική  διάσταση  δίπλα στο food friendly λευκό και στο ερυθρό.

Η Λήμνος δείχνει την  δυναμική της. Ο Πέτρος Χατζηγεωργίου με την αντιπρόταση στο Moscato d’ Asti, το Moscato d’ Ifestia κερδίσει συνεχώς θιασώτες και εξοικειώνει τους καταναλωτές με το Μοσχάτο Αλεξανδρειας.

Για άλλη μια φορά διαπιστώνω μετά λύπης ότι τα εξαιρετικά γλυκά κρασιά που παράγουμε είναι βαθιά θαμμένα και αν δεν μας τα κεράσουν σε εστιατόρια που κάνουν γκάφες ή φέρνουν φουσκωμένους λογαριασμούς δεν έχουν καμία τα απολύτως τύχη. Vinsanto, Βουδόματο λιαστό, Μοσχάτο Λήμνου & Σάμου είναι παγκοσμίου κλάσης με τιμές εκνευριστικά χαμηλές για την ποιότητα τους

Την επίσημη πρώτη έκανε το Σαντορίνη Vassaltis των Αμπελώνων Βαλαμπούς κερδίζοντας πολύ θετικά σχόλια. Το αφρώδες της  Santo δείχνει ότι έχει βρει το δρόμο του και εμπορικά και κέρδισε το στοίχημα σε αντίθεση με το Grande Reserve που το βαρέλι αυτή την φορά παρά ήταν επιθετικό κάνοντας το αποτέλεσμα μονολιθικό χωρίς την ισορροπία και την φινέτσα που το  διέκρινε.

Η Καλλίστη Reserve είναι σταθερά το καλύτερο κρασί του Μπουτάρη και όποιος μπορεί να περιμένει 5-10 χρόνια θα αποζημιωθεί. Θυμάμαι ακόμα τα 1989  που δοκιμάζαμε το 2002-2005 και μέναμε εκστασιασμένοι με το δυναμικό παλαίωσης που έχει το συγκεκριμένο κρασί .

Ο Γαβάλας είναι η ήπια δύναμη τόσο με τα εναλλακτικά Κατσανό και Γηγενείς Ζύμες όσο και με το Νυχτέρι.

Και μέσα σε όλα τα κρασιά το απόσταγμα από Φραγκόσυκο του Σιγάλα έδωσε την διαφορετική νότα και την ευρηματικότητα του κοσμοπολίτη παραγωγού.

Μια έκθεση κρασιών που αποτέλεσε μια καλή αφορμή για να ξεχάσουμε την παράνοια των ήμερων και να κολυμπήσουμε νοερά στο Αιγαίο με τα κρασιά του.