Τα Κόκκινα φανάρια …

18 Ιανουαρίου 2012
Γιώργος Φλούδας

Μετά το μελόδραμα του Κίμωνα Κουλούρη και την απίστευτα μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ να τον προσάγει λες και ήταν ο Παλαιοκώστας νομίζω ότι διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε καμήλες.

Λες και έκανε κανένα σοβαρό έγκλημα. Πέρασε τα κόκκινα φανάρια και σαν πρώην βουλευτής θα πρέπει να έχει ασυλία και ατιμωρησία. Συμπεριφορά πολιτικού  υποσαχάριας Αφρικανικής ‘Δημοκρατίας’ και εμείς καθόμαστε και ακούμε κάθε μπαγλαμά που  έχει άποψη.

Ίσως θα έπρεπε να βάλουμε στα σύνορα τα κόκκινα φανάρια ώστε όσοι εισέρχονται να μπαίνουν αμέσως στο πνεύμα…

Θα κινδυνεύαμε να μας κάνουν μήνυση οι οίκοι ανοχής για δυσφήμιση και που να βρεις πόρους για αποζημιώσεις.

Πέρασαν οι γιορτές και οι έξοδοι μειώθηκαν αισθητά. Κοινώς τα κεφάλια μέσα μέχρι νεοτέρας. Δοκίμασα το Viognier του Domaine Lazaridis 2009 περασμένο από βαρέλι. Κρασί φαγητού που ο χρόνος το έχει βελτιώσει αισθητά. Μπορεί να έχει εξασθενήσει το φρούτο αλλά είναι σε σωστή ισορροπία με το ξύλο και πολύ πιο ώριμο χαρακτήρα. Στρογγυλό στο στόμα με οξύτητα που δεν ενοχλεί αλλά υποστηρίζει τον υψηλό αλκοολικό βαθμό. Από τους λίγους που έχουν τολμήσει να ασχοληθούν με την ποικιλία Viognier. Θα ήταν ατυχές να συγκριθεί μα τα αντίστοιχα του Ροδανού αφού το μεσογειακό κλίμα και το έδαφος δεν είναι ευνοϊκό. Το  αποτέλεσμα πάντως έιναι ένα ενδιαφέρον κρασί φαγητού.

Το να δοκιμάσεις ένα Griotte – Chambertin Grand Cru αποτελεί από μόνο του μια ιδιαίτερη στιγμή για όποιον ασχολείται με το κρασί. Ένα από τα μικρότερα αμπελοτόπια στην Βουργουνδία με λιγότερα από 30 στρέμματα έκταση και ετήσια παραγωγή 15,000 φιάλες για όλο τον κόσμο. Μόλις έξι παραγωγοί μοιράζονται τα 27 στρέμματα και το να βρεις Griotte – Chambertin Grand Cru έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας. Είχα την τύχη με άλλους τρεις φίλους να δοκιμάσουμε τρία διαφορετικά, από τρεις διαφορετικούς παραγωγούς , τρία διαφορετικά στυλ σε τρεις διαφορετικές χρονιές. Πραγματικό μάθημα στο ποτήρι  που σε κανένα βιβλίο δεν μπορείς να το νοιώσεις. Η μαγεία του κρασιού σε όλο του το μεγαλείο. Η φιάλη , η στιγμή , το φαγητό, η παρέα και ο κοινώς ενθουσιασμός.

Δοκιμάσαμε αρχικά το Griotte – Chambertin του Domaine des Chezeaux ενός σχετικά άγνωστου παραγωγού που μολονότι κατέχει σχεδόν τα μισά αμπέλια στο Griotte μέχρι πρότινος έδινε τα αμπέλια τους προς εκμετάλλευση σε άλλους παραγωγούς όπως ο Leclerc και  ο  Ponsot. Από την χρονιά του 1998 δοκιμάσαμε την δική του προσπάθεια η οποία είχε γήινο χαρακτήρα, με έλλειψη φρεσκάδας και φρούτου αλλά με μια γοητεία λες και έπινες Βουργουνδία της δεκαετίας του ’60. Το μόνο μειονέκτημα, στο ποτήρι μέσα σε είκοσι λεπτά είχε χάσει την γοητεία του. Στην συνέχεια δοκιμάσαμε από την χρονιά του 2000 του Domaine Fourrier Vieilles Vignes. Πληθωρικό με εναλλαγή αρωμάτων φρούτου και μανιταριών, ένταση και διάρκεια που όσο παρέμενε στο ποτήρι με την βοήθεια του οξυγόνου μεταμορφωνόταν, σχεδόν ‘χόρευε’ ξεδιπλώνοντας τα ταλέντα ενός Pinot Noir  υψηλής ποιότητας. Στην συνέχεια δοκιμάσαμε το Griotte – Chambertin του Claude Dugat του 2001. Σχεδόν με μια φωνή με το που το βάλαμε στα ποτήρια συμφωνήσαμε ότι είναι υπερβολικά αρωματικό για την κλάση του και την ποιότητα του. Μια φρουτοβόμβα που πιο πολύ ακλουθεί τις επιταγές της αγοράς για ευχάριστα και ηδονιστικά κρασιά παρά την τυπική αποτύπωση του αμπελώνα στο ποτήρι. Ένα εντυπωσιακό Pinot Noir που θα μπορούσε να ήταν από παντού. Είχε την ατυχία να δοκιμαστεί όμως δίπλα  σε δύο άλλα Griotte – Chambertin και μοιραία αποκαλύφθηκε το μακιγιάζ σε ένα πολύ όμορφο πρόσωπο που θέλει να  υπερβάλει.

Μια μοναδική εμπειρία που μένει σαν στιγμή και σαν γνώση.

Μετά από τα Griotte – Chambertin δοκιμάσαμε ένα σπάνιο κρασί καθυστερημένου τρύγου από την Ιταλία και πιο συγκεκριμένα από την περιοχή Valdadige Veronese  και τις ποικιλίες Pinot Grigio, Sauvignon Blanc, Chardonnay & Gewurztraminer. To κρασί ονομάζεται Cristina,ο παραγωγός είναι η Α.Α. Roeno και έχει Tre BICCHIERI στον έγκριτο οδηγό GAMBERO Rosso. Πυκνό, με αρώματα πορτοκαλιού και βερίκοκου χωρίς να είναι λιγωτικό, λιπαρό με μακρύ τελείωμα. Ότι καλύτερο για να τελειώσεις ένα σπουδαίο γεύμα και πριν περάσουμε στον επίλογο.

Για το τέλος θα μπορούσαμε να έχουμε πολλές επιλογές αλλά το Port Ellen Islay Single Cask malt παλιωμένο για 31 χρόνια. Αποστάχθηκε το 1979, εμφιαλώθηκε το 2011 και μπήκε στα ποτήρια μας αρχές του 2012. Αν κάποιος είναι λάτρεις των Islay Whiskey με την χαρακτηριστική φαρμακευτική, καπνιστή έντονη μυρωδιά και το γοητευτικό κάψιμο και μούδιασμα ενός  cask straight whisky στο Port Ellen θα έβρισκε την γιατρειά του.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση