Στο Concours Mondial du Bruxelles συμμετέχουν 7.350 κρασιά, κρίνονται από πενήντα επιτροπές των 5 κριτών που είναι ένα μίγμα δημοσιογράφων, sommelier και οινολόγων από 40 χώρες. Και μόνο να καταφέρεις να σερβίρεις τα σωστά 50 κρασιά σε 50 επιτροπές για 3 ημέρες θέλει να έχεις αναπτύξει έναν αξιόλογο λειτουργικό μηχανισμό. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Στο διαγωνιστικό μέρος, στο οποίο συμμετέχουν και αρκετοί Έλληνες παραγωγοί, τα κρασιά κρίνονται τυφλά σε ομοειδής ομάδες και βαθμολογούνται με μια 100βάθμη κλίμακα που αντιστοιχεί για βαθμολογίες πάνω από τα 85 με αργυρό, χρυσό και μεγάλο χρυσό. Μετά τον διαγωνισμό τα διακριθέντα κρασιά λαμβάνουν ένα sticker με την αντίστοιχη διάκριση που κοσμεί τις φιάλες (συνήθως πάνω δεξιά) στις προθήκες.
Ο διαγωνισμός μετράει ήδη 18 χρόνια, δημιουργήθηκε το 1994 και μέχρι το 2003 γινόταν στην πόλη των Βρυξελλών στο Βέλγιο. Από το 2004 οι διοργανωτές είχαν την εξαιρετική ιδέα να γίνεται κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους κριτές αλλά και σε ανερχόμενες οινικές περιοχές να γνωρίζονται μεταξύ τους. Προσωπικά συμμετέχω στον διαγωνισμό οκτώ χρόνια και πέραν της πολύ σημαντικής εμπειρίας της γευσιγνωσίας είχα την δυνατότητα να γνωρίσω τους αμπελώνες του Alentejo στην Πορτογαλία, του Bordeaux, της Valencia στην Ισπανία με τα εξαιρετικά ερυθρά από Monastrell, του Maastricht στην Ολλανδία με τα Riesling, της Σικελίας με τα κρασιά του καπνισμένου ηφαιστείου της Αίτνα και φέτος του Λουξεμβούργου.
Κρασί από το Λουξεμβούργο; Είναι σαν να λέμε ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία. Και όμως με μια καλύτερη ματιά τα πάντα εξηγούνται. Το Λουξεμβούργο βρίσκεται περιτριγυρισμένο από το Βέλγιο, την Γαλλία και την Γερμανία και έχει 450.000 πολύ πλούσιους κάτοικους. Τα πάντα στο Λουξεμβούργο είναι εκνευριστικά πολιτισμένα (για τα ελληνικά μεγέθη) και τακτοποιημένα. Με ανησύχησε δε, το γεγονός ότι έχουν πολύ υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών. Ατραξιόν της πόλης του Λουξεμβούργου, εκτός από την Μεσαιωνική παλιά πόλη και η γέφυρα από όπου φουντάρουν οι υπέρ πολιτισμένοι αλλά απελπισμένοι κάτοικοι του Μεγάλου Δουκάτου.Το φυσικό σύνορο με την Γερμανία είναι ο ποταμός Μοζέλας. Μια επίσκεψη στους παραποτάμιους αμπελώνες είναι ίσως από τις πιο όμορφες εμπειρίες που μπορεί να έχουν οι φίλοι του κρασιού.
Οδικώς ή με ποταμόπλοιο από το Remich μέχρι το πολύ γνωστό χωριό Schengen, που υπάρχει σε όλα τα αεροδρόμια σαν εκτός και εντός Schengen (το 1984 πέντε μέλη της Ευρώπης υπέγραψαν την γνωστή συνθήκη τις διακίνησης χωρίς συνοριακές διαδικασίες που αργότερα διευρύνθηκε) είχαμε την ευκαιρία με ένα ποτήρι Cremant de Luxembourg, το αφρώδες του, να απολαύσουμε σε ένα ηλιόλουστο απόγευμα, που θα το ζήλευε και η Σαντορίνη, τις πλαγιές με τους γραμμικούς αμπελώνες.
Είχε προηγηθεί γεύμα σε εστιατόρια- οινοποιεία της περιοχής και πιο συγκεκριμένα στο Caves de St Martin με γευστική δοκιμή πολλών κρασιών μεταξύ των οποίων Rieslings, Auxerrois, Elbling τα οποία είχαν κυρίως εκπαιδευτικό και ακαδημαϊκό χαρακτήρα. www.luxembourg.co.uk/stmartin.html
Το ότι ήμασταν τόσο κοντά στο Γερμανικό Μοζέλα ήταν πραγματικά πρόκληση. Μια επίσκεψη στο Nahe, στο Weingut Donnhoff να δοκιμάσουμε την χρονιά του 2010, μας πήρε δυόμισι ώρες και μια κλίση για υπέρβαση ταχύτητας αλλά άξιζε τον κόπο. Η υπέρβαση ταχύτητας αφορούσε σε διέλευση από κατοικημένη περιοχή (ένα χωρίο βόρεια του πουθενά) με σήμανση 50Klm/h και... έτρεχα με 60klm/h. Ο ευγενέστατος τροχονόμος μου πήρε 20 ευρώ και μου έδειξε τον δρόμο.
Συμβουλή της εβδομάδας: Μην διανοηθείτε να κυκλοφορήσετε στην κεντρική Ευρώπη χωρίς GPS. Είναι σαν να ψάχνεις το σκουλαρίκι σου σε συναυλία των U2.
Μετά από ένα σχεδόν κυνήγι θησαυρού φτάσαμε στο Oberhauser am Nahe και στο οινοποιείο και δοκιμάσαμε 16 εξαιρετικά κρασιά. Το Hermannshohle και το Leistenberg είναι από τα QmP του 2010 τα καλύτερα με διαφορά ενώ το Tonschiefer και το Dellchen από το QbA ξηρά αποτελούν έξυπνες καλοκαιρινές επιλογές. Για το τέλος μας έβγαλε το Eiswein Oberhauser Brucke Riesling 2009, 375ml που ακόμα τριγυρνάει και σφυρίζει στο μυαλό μου μια εβδομάδα μετά.
Στην επιστροφή, εξίσου περιπετειώδης, επισκεφτήκαμε μια φίλη. Το γεγονός που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι για να μας υποδεχτεί και να μας φιλέψει κάτι σχεδόν στο πόδι μας προσέφερε μια DOM Ruinart Blanc des Blancs τόσο αυθόρμητα και αυτονόητα που διαπίστωσα για άλλη μια φορά την χαοτική αντίληψη που έχουμε στην Ελλάδα για την Champagne (κυρίως) και για τα κρασιά γενικότερα σε σχέση με τους κεντρευρωπαίους.
Η μέρα έκλεισε με ένα ωραίο dinner στην Vinoteca (www.vinoteca.lu/) πίνοντας Leon Barral Cuvee Jadis 2006 από το Faugeres και Crozes Hermitage του Domaine Belle 2005 με πιάτα αλλαντικών και τυριών σε ένα ωραίο terrace πάνω από την παλιά πόλη έξι άτομα με μόλις 165€. Στο Λουξεμβούργο αν πάτε μην κάνετε υπολογισμούς. Το εισόδημα είναι διπλάσιο και το κόστος ζωής σχεδόν το μισό από την Ελλάδα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση