Νομίζω η κατάσταση εκφράζει την επιτομή του Έλληνα και την διάθεσή του να φλερτάρει με τον χαβαλέ και το ρίσκο.
Κάτι αντίστοιχο είχε προκύψει και στους κρασάδες όταν πριν τέσσερα-πέντε χρόνια είχε εμφανιστεί η ιδέα να δημιουργηθούν κρασιά τα οποία δεν θα είναι κάποιου συγκεκριμένου παραγωγού, αλλά θα ήταν συνδημιουργήματα παραγωγών μιας ζώνης παραγωγής κρασιών ποιότητας. Δηλαδή όλοι οι παραγωγοί της Σαντορίνης, όποτε θα χρειαζόταν να παρουσιάσουν τα κρασιά τους, θα εμφάνιζαν ένα ασύρτικο που θα είχε την έγκριση όλων των παραγωγών του νησιού. Θα ήταν κατά κάποιο τρόπο το κρασί πρεσβευτής της περιοχής. Αυτό προϋπέθετε εκτός από την σύμπνοια των παραγωγών και μια ομοιογενή εμφάνιση με όλα τα υπόλοιπα κρασιά – πρεσβευτές και μια κοινή γραμμή στην προώθηση και το μάρκετινγκ. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά και δεικτικά ένας παραγωγός τότε, «αυτό ισοδυναμεί με μαοποίηση των ελληνικών κρασιών». Και όπως ήταν βέβαια απολύτως φυσιολογικό δεν έγινε καμία αντίστοιχη κινηση ποτέ.
Η ισχύς εν τη διαίρεση. Το Σαββατοκύριακο έπεσαν όλα τα μεγαλά γεγονότα μαζί. Και η γιορτή της Μητέρας, και η νίκη του Ολυμπιακού στην Βασιλεύουσα, και η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για κουμ-καν (γι’ αυτό ήταν κλειστή η πόρτα) αλλά και οι ανοιχτές πόρτες των οινοποιείων. Τόσα γεγονότα μόνο πίνοντας μπορεί κάποιος να τ΄αντέξει.
Δοκίμασα λοιπόν Λαγοπάτι του Πέτρου Χατζηγεωργίου από την ακριτική νήσο Λήμνο. Φτιαγμένο από Μοσχάτο Αλεξανδρείας και με χρήση μόνο του πρόρογου καταφέρνει και δίνει σε μεγάλη ένταση τα ήδη χαρακτηριστικά αρώματα του Μοσχάτου. Στο στόμα λεμονάτο με μακριά επίγευση. Παράλληλα δοκίμασα και το Λημνία Γη Ερυθρός από την τοπική ποικιλία Καλαμπάκ,ι γνωστότερη και ως Λημνιό στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ένα μάλλον χειμερινό κρασί με πλούσιο φαινολικό δυναμικό, με τανίνες που στεγνώνουν το στόμα. Μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα φιάλη είναι το Αυστραλιανό Spinifex Indigene 2004 με τις ποικιλίες Mataro, γνωστότερο ως Mourvedre, και Shiraz από την Barossa Valley και από υπεραιωνώβιους αμπελώνες. Με μόνο 1800 φιάλες, έχει συμπυκνωμένο άρωμα από αποξηραμένα φρούτα και μελάνι ενώ παρά το πλούσιο σώμα και την πυκνότητά του, έχει βελούδινες τανίνες και μακρά επίγευση. Σε δέκα χρόνια θα είναι ασφαλέστερα πιο απολαυστικό. Ελπίζω μέχρι τότε να έχουμε κυβέρνηση....
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση