Αρχικά έκανα μια στάση στο «ΕΝ ΠΛώ» (Λ. Ποσειδώνος 4, Βουλιαγμένη, 210- 9671770), σε μια από τις πιο χαλαρωτικές ταράτσες που βλέπουν τον κόλπο της Βουλιαγμένης να μαζέψω ήλιο. Σχετικά ήρεμο από κόσμο, κυρίως μεσήλικες και ζευγάρια που απολάμβαναν την ηρεμία της θάλασσας και τους σερφίστες που ικέτευαν τον Αίολο για καμιά σπιλιαδίτσα.
Iδανικό μέρος για ένα Prosecco παγωμένο ή ένα Spritz με Aperol για απεριτίφ. Ονειρευόμουν επίσης και μια Champagne Extra Brut ή Zero Dosage αλλά και με μια «Ωδή Πανός» του Σπυρόπουλου ή «Vila Amalia» του Τσέλεπου θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος. Και αίφνης με επαναφέρει στην πραγματικότητα ο επίσης μεσήλικας σερβιτόρος που τελικά μου έφερε ένα freddo cappuccino που δεν είναι τίποτε άλλο από την εξέλιξη του φραπέ. Προσωπικά το θέμα και το πρόβλημα εστιάζεται στην φιλοσοφία του σημείου εστίασης. Και για να είμαι ειλικρινής, ασχέτως με τις ορέξεις μου, για το συγκεκριμένο σημείο δεν με προδιαθέτει στο σύνολο του να παραγγείλω αυτό που επιθυμώ γιατί φαίνεται ότι δεν μπορεί να το υποστηρίξει σοβαρά. Και δεν μπορεί να το υποστηρίξει γιατί δεν το πιστεύει. Αν το πίστευε άλλωστε θα το είχε κάνει. Απλά, τα μοναδικά σημεία στην Ελλάδα είναι σημεία του καφέ και του τσιγάρου… Και στην χώρα του ξερόλα και του μπορόλα να πεις καλοπροαίρετα την γνώμη σου θα σε τρελάνουν στην ειρωνεία και στο δούλεμα και αν ξαναπάς θα σε θυμούνται γλυκά (καλώς τον γραφικό).
Αφού απήλαυσα το εθνικό μας ποτό, το cappuccino, και έκανα και ένα προσκύνημα στο Waffle House (Λ. Ποσειδώνος 17, Βουλιαγμένη, 210- 8961227) για μια μπάλα παγωτό Βανίλια Ταϊτής επισκέφτηκα ένα καλό μου φίλο για μεσημεριανό. Το menu είχε μπαρμπούνια. Και όχι απλά μπαρμπούνια. Υπήρχε συλλογή από όλο το σόι. Αμμομπάρμπουνα, πετρομπάρμπουνα και απλά μπαρμπούνια. Κοινώς σύναξη όλων των ειδών. Ένα πραγματικό μάθημα Ιχθυλογίας. Και βέβαια ενώ ξέραμε τί θα γευματίσουμε γεννήθηκε το μείζον ερώτημα της ημέρας. Τι πίνουμε με τα μπαρμπούνια;
Η απάντηση σχεδόν ήρθε από την Προβηγκία και με Ονομασία Προέλευσης όχι και τόσο γνωστή, το Cassis. Το κρασί είναι το Clos Sainte Magdeleine AOC Cassis με 12,5% και από τις ποικιλίες Marsanne, Clairette, Ugni blanc και Bourboulenc. Ένα υπέροχο κρασί ευχάριστο και ευκολόπιοτο για μεσογειακή κουζίνα που συνόδευε εξαίρετα τα multi μπαρμπουνάκια. Το πολύ ευχάριστο όμως με αυτό το κρασί από την γραφική Προβηγκία είναι ότι οι ιδιοκτήτες είναι τέταρτης γενιάς Έλληνες με το όνομα Zafiropulos πλέον που ήρθαν στα τέλη του 19αι. και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Το Clos Sainte Magdeleine το διευθύνει η Georgina Zafiropulo με τους γιούς της Jonathan και Gregoire. Επίσης παράγουν και ένα ενδιαφέρον Rose Cassis από Grenache, Cinsault και Mourvedre. Τα κρασιά θα τα βρείτε στο Οίνωτρον (τηλ.: 210- 9011004).
Μια ενδιαφέρουσα γευσιγνωσία οργανώθηκε στην κάβα NonSoloVino (Λυκούργου 2 & Κηφισίας, τηλ. 210- 6755940) στα σύνορα Χαλανδρίου και Φιλοθέης. Παρουσιάστηκαν τα κρασιά του Αυστριακού Carlo Hauner που έχει εγκατασταθεί μόνιμα και παράγει κρασιά στην Isola di Salina, ένα από τα Νησιά του Αιόλου που ανήκουν στην Μεσίνα της Σικελίας.
Ο Carlo Hauner, ζωγράφος αρχικά εγκαθίσταται στην Isola di Salina το 1963 και ασχολείται αποκλειστικά με την οινοποίηση της Malvasia παράγοντας ένα γνωστό κρασί το Malvasia di Lipari. Το passito του θεωρείται η επιτομή των γλυκών κρασιών της περιοχής. Ο Carlo Hauner ταυτίστηκε με την ποικιλία Malvasia και το νησάκι Salina και το όνομα του έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Μετά τον θάνατο του ο γιος του Carlo ο νεότερος συνεχίζει με τι ίδιο πάθος.
Από τα ξηρά κρασιά της δοκιμασίας πολύ ενδιαφέρον ήταν το Salina Rosso 2008, από τις ποικιλίες Nerelo Mascalese και Nero d’ Avola αν και 14% πολύ μαλακό και κομψό. Το Hierá από Calabrese, Alicante και Nocera, το οποίο είναι το icon ξηρό κρασί, είναι ένα δυνατό, μεστό, πληθωρικό κρασί που αξίζει την προσοχή σας. Ό,τι πρέπει για την Λαμπρή.
Στην κάβα η γλυκύτατη Claire Guerrera πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσει και να προτείνει «ψαγμένα» ιταλικά διαμαντάκια.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση