Πήγα στο εντευκτήριο του Νομισματικού Μουσείου, έναντι Ζόναρς, Σαββάτο μεσημέρι και με θερμοκρασιά που φλέρταρε τους 40Ο και αποφάσισα να κάτσω μέσα με κλιματισμό. Ο υπεύθυνος μου είπε ευγενικά ότι το καφέ είναι reserve (τι λες ρε μεγάλε!) και ότι θα ήταν καλύτερα να κάτσω κάπου έξω (στο καμίνι) διότι αυτοί που θα έρχονταν θα κάπνιζαν (τι λες ρε γίγαντα, σοβάρά;).
Έκανα το λάθος και τον ρώτησα αν επιτρέπεται τελικά το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους και μου απάντησε το εξής αφοπλιστικό: "Δεν είναι κλειστός χώρος, απλά κλειστές τζαμαρίες και ως εκ τούτου επιτρέπεται....αλλά και πάλι ο νόμος δεν πολυεφαρμόζεται..." Αυτά, έτσι είμαστε και δεν θα αλλάξουμε νοοτροπία. Α, και by the way, ο καφές 4,50 ευρώ και ο φυσικός χυμός μόνο 4,00 ευρώ.
Βρέθηκα στην Σύρο για μια πολύ σοβαρή προσπάθεια που ακούει στο όνομα Aegean Cusine που σκοπό έχει να συσπειρώσει τους παραγωγούς των αγροτικών προιόντων των Κυκλάδων και να τα προβάλει μέσω της τοπικής εστίασης η οποία και θα πιστοποιείται για την χρήση των τοπικών προιόντων. Ένας απίστευτος πλούτος από προιόντα τα οποία συναντούν απίστευτα αναχώματα. Από την μία η Αιγαιπελαγήτικη πολυνησία που από μόνο της δεν έχει καταφέρει να έχει ένα σοβαρό δίκτυο και κανάλι ανταλλαγής προιόντων και από την άλλη η δυσκολία στην τυποποιηση. Στα κρασιά ομολογώ ότι το εγχείρημα είναιπολύ πιο εύκολο. Τα κρασιά της Σαντορίνης, της Πάρου, της Τήνου, της Σικίνου ή και της Σύρου γιατί να μην φιγουράρούν σε όλες τις ταβέρνες και τα εστιατόρια των Κυκλάδων; Να μπορεί κάποιος που επισκέφτεται την Ίο να μπορεί να δοκιμάσει τα κρασιά του Τηνιακού αμπελώνα και την προσπάθεια νέων οινοποιων στην Σύρο αντί να έχει να επιλέξει μεταξύ του αγνώστου προέλευσης χύμα και του Μοσχοφίλερο 2010 που έχει ξεμείνει στο νησί δύο σεζόν;
Δεν νομίζω ότι χρειαζεται πτυχίο πυρηνικής φυσικής αλλά στοιχειώδης οργάνωση, ενημέρωση και διάθεση να στηρίξουμε υγιώς τα (ή καλύτερα και τα) τοπικά προιόντα.
Και μια που πέρασα από τις Κυκλάδες μια ετικέτα από την Σαντορίνη που δοκίμασα αξίζει να την αναφέρω. Από το Οινοποιείο του Γιώργου Γαβαλά στο Μεγαλοχώρι, και ενώ οι περισσότεροι καταπιάνονται με το Ασύρτικο ο Γαβαλάς παράγει ένα κρασί από τις ποικιλίες Κατσανό (85%) και Γαιδουριά(15%). Εξαιρετικά μικρή παραγωγή αφού οι συγκεκριμένες ποικιλίες αντιστοιχούν στο 1% της παραγωγής του νησιού. Μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια που έχει όλα τα ορυκτά στοιχεία που αναμένει κάποιος από ένα κρασί της Σαντορίνης αλλά και μια γλυφή αίσθηση που το κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αλκοολικός βαθμός 12%, ασυνήθιστος πλέον για κρασιά Σαντορίνης και χαμηλή οξύτητα που δίνουν ένα αρμονικό αποτέλεσμα. Τυπικό μεσογειακό κρασί που συνοδεύει έξοχα σαρδέλες στα κάρβουνα. Ένα από τα κυκλαδίτικα κρασιά που θα έπρεπε να είναι παντού και να διαφημίζουν την μοναδικότητα του ελληνικόυ αμπελώνα και των γηγενών ποικιλίων του.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση