Το ισπανικό κρασί είναι (μαζί με το Ιταλικό) η επιτομή της καθημερινής απόλαυσης. Κρασιά λευκά ή ερυθρά, ήρεμα ή αφρώδη από γηγενείς ή διεθνείς ποικιλίες ή ακόμα συνδυασμός τους, από ονομασίες προέλευσής ή επιτραπέζια κρασιά πολύ δύσκολα θα απογοητευτεί κάποιος. Ξεκάθαρες ετικέτες, λατινογενή πιασάρικα ονόματα και με μια κουζίνα που είναι σχεδόν διεθνής. Ακριβώς σαν το ποδόσφαιρο που παίζει η μεγάλη Μπάρτσα. ΔΕΝ το χορταίνεις. Μερβεγιέ...Ακόμα και αν δεν θέλεις να δεις ποδόσφαιρο κολλάς απο το θέαμα. Δεν βαριέσαι και σε αποζημιώνει. Και αφού είναι τόσο απλόχερο το θέαμα γιατί να μην κάνεις οικονομία να ζήσεις μια μοναδική εμπειρία απο κοντά; Απλά σε τραβάει. Η ποιότητα, η δεξιοτεχνία και εν τέλει το αποτέλεσμα.
Ριόχα λευκές και ερυθρές, Πριοράτο, Βαλένθια, Ράισας Μπαίσας, Ρουέδα αλλά και τα Βίνο ντελά τίερα θα σε αποζημιώσουν σε όλα τα επίπεδα τιμής.
Ο Ολυμπιακός από την άλλη είναι ο σφηνοτουβλάκιας. Πρωταθλητής για 39 φορές σε ένα πρωτάθλημα που και να σε πληρώναν (αν έχεις στοιχειώδες μυαλό και φίλαθλο πνέυμα) δεν πας να το δεις γιατί χάνεις τον χρόνο σου. Καμία φαντασία, κανένα θέαμα και κινδυνεύεις να χάσεις και ‘κανα μάτι αν βρεθέις στην λάθος κερκίδα. Και η γύμνια της ελληνικής ομάδας (και του Έλληνα ποδοσφαιριστή) φαίνεται όταν παίζει στις ευρωπαικές διοργανώσεις. Λες αμάν να τελειώσει το ματς μόνο με τρία γκολάκια και πάμε να τσακίσουμε την Κυριακή την Δόξα Κρανούλας.
Έτσι κάπως είναι και τα κρασιά μας. Πολύς λόγος για εσωτερική κατανάλωση και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ψαχνόμαστε με το new wines of Greece.
Και μετά από όλο τον χαμό και τα απίστευτα χρήματα που έχουν επενδυθεί για την εξωστρέφεια μιλάμε μόνο για το Ασύρτικο και δη της Σαντορίνης. Και πας στα νησιά να πιείς κρασί και βρίσκεις Μοσχοφίλερα του 2008 και ροζέ (από οξείδωση) ρετσίνες. Στα ξενοδοχεία δε, των υψηλών προδιαγραφών οι τουρίστες, αντί για τοπικές επιλογές, συχνά πίνουν ασκούς από με προέλευση από όπου να ‘ναι αρκεί να καλύπτει τα στάνταρντς του 1 ευρώ το λίτρο (μπορεί να λέω και πολλά).
Και τελικά η έκπληξη γίνεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Θεωρούμε την Ελλάδα τον ευλογημένο τόπο που θα κάνει την διαφορά, αλλά ξεχνάμε ότι γειτνιάζουμε και με άλλους που έχουν τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά και αν βρεθούν σε ένα πιο μεθοδικό πλαίσιο(και ευνοηθούν από την Θεά Τύχη) μπορεί να γίνουν το κέντρο του ενδιαφέροντος. Όπως το ΑΠΟΕΛ της Κύπρου που φιγουράρει πλέον στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις με αξιώσεις και επάξια κατάφερε να συζητιέται για το κατόρθωμα να αποκλείσει την Λυών και κοιτάξει στα μάτια την Μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης. Όπως η Κουμανταρία Saint Barnabas της ΣΟΔΑΠ που συμμετείχε στον Διεθνή Διαγωνισμό Θεσσαλονίκης και ξεχώρισε αποσπώντας μεγάλο Χρυσό με την υψηλότερη βαθμολογία και δεν είναι η πρώτη φορά. Όπως επίσης δεν είναι και μόνο τα γλυκά της Κύπρου που κερδίζουν έδαφος με το σπαθί τους. Ξυνιστέρι, Μοσχάτα, Σοβινιόν, Μαραθεύτικο και Σιρά έχουν να επιδείξουν εξαιρετικά αποτελέσματα, σε μόλις 10 χρόνια, αφήνοντας υποσχέσεις για σπαυδαία κρασιά που θα συζυτηθούν. Όπως το ΑΠΟΕΛ.
Και το αστείο είναι ότι στην ελληνική αγορά απλά τα σνομπάρουμε. Εισάγουμε κρασιά από του βοδιού το κέρατο και τα κυπριακά κρασιά απλά δεν βρίσκονται πουθενά. Ίσως θα έπρεπε να δουμε πιο ζεστα τις αξιολογες προσπάθειες που γίνονται στην Κύπρο και να δούμε άμεσα να κερδίσουν μια θέση στα ράφια και στα εστιατόρια.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση