Ανέκαθεν πίστευα και συνεχίζω να το πιστεύω ότι η απόλαυση ενός κρασιού βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό στην στιγμή και στην παρέα που το μοιράζεσαι. Μπορεί να πιείς ένα πραγματικά σπουδαίο κρασί με αδιάφορη παρέα και το κρασί να είναι μέτριο και απο την άλλη ένα αδιάφορο κρασί με την σωστή σύνθεση φίλων να είναι υπερπολλαπλάσια απολαυστικό. Το παραπάνω, αν και δεν αποδεικνύεται επιστημονικά, ισχύει όπως ακριβώς συμβαίνει με το μάτιασμα.
Είχα την τύχη να βρεθώ με την σωστή παρέα και με αφορμή ένα Chateau Lafite Rorhschild 1988 να απολαύσουμε ένα Petrus 2004.
Έξι φίλοι βρεθήκαμε στο εστιατόριο ΙΩΔΙΟ στο Π.Φάληρο και με πρόσχημα ένα Chateau Lafite 1988 που έπρεπε να δοκιμάσουμε (αυτός ο εκβιασμός ξέρω ότι κάποιες φορές είναι δυσβάσταχτος) και είπαμε μήπως το διευρύνουμε λίγο. Αφού θα βρεθούμε μην παεί χαμένη η βραδιά. Πραγματικά δεν ξέρω ποιος φωστήρας έριξε την ιδέα του Petrus στο τραπέζι αλλά, καλή του ώρα, αν δεν επιμείνει κάποιος δεν γίνονται υπερβάσεις.
Και αφού καταλήξαμε για τις δύο αυτές ετικέτες ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον να τις δοκιμάσουμε δίπλα δίπλα, ως τους δύο εκπροσώπους των στιλ του Μπορντό, έπρεπε να βρούμε και τα υπόλοιπα κρασιά που θα έκαναν support στα ‘πρώτα ονόματα’.
Είπαμε να ξεκινήσουμε με μια σαμπάνια. ΗDom Perignon 2004 ήταν η αυτονόητη επιλογή. Η χρονιά του 2004 θεωρείται και είναι πιο ολοκληρωμένη από το τρίο 2000, 2002 και 2003 που προηγήθηκε και συνδυάζει νεύρο, οξύτητα και δομή. Απολαυστική ως απεριτίφ αλλά σίγουρα μια παραμονή για πέντε χρόνια θα βελτιώσει την πολυπλοκότητα της. Τα crostinis με αυγοτάραχο και τοσκανέζικο lardo αποκάλυψαν την δύναμη και το βάθος της σαμπάνιας άμεσα και άνοιξαν την όρεξη για συγκινήσεις.
Δοκιμάστε την συγκεκριμένη πρόταση και με μια Moet & Chandon Brut Imperial NV ως πιο οικονομική προσέγγιση.
Συνεχίσαμε με μια καβουρο-γιουβετσάδα με τουτουμάκια Καλαβρύτων με φρέσκο πετροκάβουρα Βρετάνης και με λίγο ginger,lime & σκόρδο. Το θρυλικό αλσατικό Riesling Clos St. Hune του οίκου Trimbach από τον Grand Cru αμπελώνα Rosacker της χρονιάς 2002 χόρευε στο ποτήρι. Σπουδαίο κρασί με ισορροπία εξωτικών ώριμων φρούτων και έντονων πετρόλ χαρακτηριστικών δεμένα με μοναδικό τρόπο που έκλειναν το μάτι στο ginger και στο lime. Καλή η παρέα αλλά και η δωδεκαετία του πήγαινε γάντι.
Εναλλακτικά από τον ελληνικό αμπελώνα ο Καβαλιέρος Σιγάλα από την Σαντορίνη θα μπορούσε να είναι η δική μας πρόταση στο μενού
Το L’Ermite Hermitage Blancτου Chapoutier 2004 δεν πέφτει συχνά σαν ιδέα (ή σαν φιάλη) στο τραπέζι. Ένα από τα καλύτερα λευκά κρασιά του Β. Ροδανού και από έναν παραγωγό που σνομπάρει την ποικιλία Roussanne. Η καλύτερη έκφραση της ποικιλίας Marsanne ήταν και το πρελούντιο της τιτανομαχίας. Το κρασί ιδαίτερο, όντας βιοδυναμικής καλλιέργειας, μπορεί να είχε δυσανάλογη εξέλιξη στο χρώμα αλλά στην μύτη και στο στόμα ήταν έργο τέχνης. Αρώματα κυδωνόπαστου και αποξηραμένου βερύκοκου με λιπαρότητα στο στόμα και επίγευση διαρκείας. Το δοκιμάσαμε με μια pseudo-boulliabaise με καραβίδα σοτέ, χτένια και στείρα με γήινες νότες porcini.
Ελληνική αντιπρόταση το οικοτεχνικό Paolo Κτήμα Mercati από την γηγενή ζακυνθινή ποικιλία Παύλο.
Chateau Lafite Rothschild 1988 vs Petrus 2004.
Χωρίς μετάγγιση ευτυχώς και τα δύο κρασιά βρίσκονται ανοιχτά για 20’. Το Lafite κλασσικό Pauillac με το Cabernet Sauvignon να γράφει με τις νότες ευκαλύπτου, μόκας, μοσχοκάρυδου και βρεγμένης γης και στο πίσω μέρος ένα λιωμένο κόκκινο φρούτο που τραβούσε την οξύτητα και έδινε διάρκεια. Σαφέστατα ένα μεγάλο κρασί από πολύ καλή (όχι εξαιρετική) χρονιά που δείχνει την κλάση του και την βαριά φανέλα της κοινότητας του Pauillac αλλά και του Lafite Rothschild.
Το Petrus (μαζί με το Romanee Conti) αποτελεί το όνειρο κάθε επαγγελματία και ερασιτέχνη του κρασιού. Όποιος πει το αντίθετο απλά θέλει τον λόγο για να ακουστεί η φωνή του. Όταν δε έχεις την δυνατότητα να το πιεις (και όχι απλά να το δοκιμάσεις) σε μια διαρκεια 15’ που κρατάει σε ένα ποτήρι και αν μάλιστα έχεις και την υπομονή να το κρατήσεις στροφιλίζοντας το για 45’ ανακαλύπτεις το μεγαλέιο και την αρτιότητα ενός υπεροχου κρασιού και μιας μοναδικής εμπειρίας. Έντονα αρώματα κόκκινων φρούτων, καφές, γλυκόριζα, καραμέλα, βανίλια, μπλα,μπλα,μπλα, μπλα....ένα ατελείωτο σύνολο αρωμάτων και εικόνων που σε ταξιδεύουν.
Το άμοιρο rib-eye που συνόδευε υπομονετικά τα δύο κρασιά τα άκουσε όλα εκείνο το βράδυ ...
Κατά γενική ομολογία το Petrus 2004 επικράτησε... και θα ήταν καλύτερα αν είχαμε την magnum εκδοσή του (Η αχαριστία σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ελάττωμα)
Δοκιμάστε Alpha One Merlot 2008 κόντρα σε ένα Μαγικό Βουνό 2008
Τελειώνοντας, και συζητώντας πότε θα δοκιμάσουμε το Romanee Conti, το Chateau Rieussec Sauternes 1998 ανάδυε κερήθρα, μέλι ανθέων, αρώματα βουτύρου, υπερώριμου ροδάκινου και ανανά με μια λυτρωτική γλυκύτητα στο τελείωμα. Ακριβώς στην ώρα του.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ωραία παρέα και στο μενού που επιμελήθηκε ο Κωστής Τσαλπατούρος στην trattoria Ιώδιο.
Εις το επαναπίνειν παράλογα
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση