Typing Room: Η ήρεμη δύναμη του Lee Westcott

 Όταν άνοιξε το Typing Room στη θέση του παλιού Viajante όλοι ήταν απασχολημένοι με τη μεαγραφή του Nuno Mendes στο Chiltern Firehouse και κανείς δεν έδωσε σημασία.

Όμως η κουζίνα του Lee Westcott είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και κατόρθωσε να κάνει μέσα σε λιγους μήνες το εστιατόριο του σημείο αναφοράς και να δημιουργήσει περισσότερο buzz στο Λονδίνο ακόμα κι από σπουδαίους σεφ όπως ο Simon Rogan.

Έχοντας δουλέψει πλάι στον Tom Aikens και στα ασιατικά εστιατόρια του  Jason Atherton απλο τον οποίο βρήκε την οικονομική υποστήριξη για το Typing Room  δεν είχε δώσει το δικό στίγμα μέχρι τώρα και το στοίχημα ήταν μεγάλο ειδικά που ο χώρος έχει ακόμα νωπές τις μνήμες των δημιουργικών πιάτων του Nuno Mendes.

Όμως τα κατάφερε καταπληκτικά γιατί το ταλέντο του είναι τέτοιο που παρά τα πολλά και διαφορετικά υλικά  που βάζει στο πιάτο η τελική σύνθεση είναι μοναδική και γευστικά και οπτικά. Στα χέρια ενός άλλου σεφ το αποτέλεσμα θα ήταν φορτωμένο αλλά ο Westcott σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Από το ευφάνταστο ψωμί με βούτυρο από Marmite και τα σνακς όπως το προφιτερόλ με κολοκύθι μέχρι τα συγκλονιστικά γλυκά η εμπειρία για όσους λατρευουν τα γευστικά ταξίδια κι έχουν βαρεθεί το πειραγμένο comfort food είναι ανεπανάληπτη.

Ξεχωρισα το ωμό χτένι «ψημένο»  μέσα σε ανηθο και raspberries με την οξύτητα του φρούτου να το απογειώνει αλλά  και το λαβράκι με χταπόδι,  κόκκινη πιπεριά και κολοκύθι. Απίθανο το ωμό μοσχάρι που είναι σκισμένο σε φλοίδες και σερβιρισμένο με μανιτάρια και τριμένο πάνκο φέρνει στο μυαλό την εικόνα ενός δάσους.  Γενικά όλα τα πιάτα αν και έχουν τεράστια δουλειά κι επξεργασία από πίσω, στο πιάτο δεν φαίνονται στημένα.

Ειδική μνεία στα γλυκά που είναι κανονικά treats with tricks: Πανακότα με γιασεμί και σορμπέ μήλου, κέικ από φυστίκι με ασπρη σοκολάτα και φράουλες και ένα γλυκό με καφέ σε όλες του τις μορφές απο παγωτο μέχρι κέικ και coffee toffee.

Η λίστα κρασιών είναι ευρηματική και διαφορετική και το σερβις χαρούμενο και αποτελεσματικό. Από την ανοιχτή κουζίνα βλέπεις τους γενειοφόρους σεφ να εργάζονται  σκληρά κι ελπίζεις ότι θα τελειώσει αυτή η μόδα για να μην έχεις το αγχος μην πέσει καμμιά τρίχα την ώρα που βάζουν με το τσιμπιδάκι τα λουλούδια στο πιάτο.

Αλλά ούτως ή άλλως ο Lee Westcott είναι το νέο παιδί θαύμα του γαστρονομικου Λονδίνου και θα τον ακολουθούμε πιστά. Τουλάχιστον για όσο δεν βρίσκουμε τρίχες στα πιάτα.

ΒΑΘΜΟΣ: 7.5 / 10