The Square: Νέα εποχή στο αστεράτο εστιατόριο του Λονδίνου

Έτσι ο εστιάτορας Μάρλον Αμπέλα έκανε στο The Square αυτό που έκανε η Cher στον εαυτό της με τις πλαστικές: άλλαξε τα πάντα αλλά κράτησε το ίδιο όνομα με την ελπίδα να διατηρήσει τα δύο αστέρια Μισελέν. Φυσικά η Cher κράτησε και τη φωνή της, ενώ το Square άλλαξε και σεφ οπότε το εστιατόριο είναι εντελώς διαφορετικό. Περιέργως η χειρότερη αλλαγή, ήταν η αλλαγή της διακόσμησης και η προσθήκη των πιό άσχετων και ενοχλητικών έργων τέχνης  που έχω δει στη ζωή μου. Αλλά όπως έχω ξαναπεί η τέχνη στα εστιατόρια είναι όπως το φαγητό στα μουσεία, αδιάφορη.

Το θέμα είναι οτι όλο το βράδυ κοιτούσα ένα γκρι ψυχεδελικό πίνακα που τελικά με εκνεύρισε και αν δεν ήταν ο Alain Ducasse στο διπλανό τραπέζι με τον οποίο,σαν αληθινός γκρούπι, έπιασα την κουβέντα, θα είχα αλλάξει θέση ή θα έτρωγα στο μπαρ που έχει πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Πριν προχωρήσω στο φαγητό θα κάνω ειδική μνεία στον maitre d’ που είναι ένας ενοχλητικός Γάλλος με βρεττανικό χιούμορ. Κατάφερε κατά τη διάρκεια της βραδιάς να προσβάλλει τους πάντες, από τον σεφ και εμάς μέχρι και τον εαυτό του. Κρίμα που δεν κράτησα σημειώσεις με τα σχόλια του θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμα για το μέλλον.

Ας έρθουμε όμως στο φαγητό. Ο πρώτος σεφ που προσέλαβαν εφυγε για την Ιαπωνια λόγω προσωπικών προβληματων και τελικά κατέληξαν στο ζευγαρι Clement Leroy και  Aya Tamura που επειδή είναι παντρεμένοι μεταξύ τους έχουν βρεί τις ισορροπίες τους και αυτό βγαινει και στο κοινό. Αυτός κάνει τα φαγητά, αυτή τα γλυκά και τελικά το μενού είναι ενδιαφέρον και μια σοβαρή πρόταση για καλό φαγητό. Ο Leroy ήταν στην ομάδα του Guy Savoy όταν κέρδισε το τρίτο αστέρι και τα τελευταια χρόνια ήταν στο Auberge du Jeu de Paume στο Chantilly.

Αυτό που με ενθουσίασε και οφείλεται μάλλον στην επιρροή της γυναίκας του είναι ότι το φαγητό του είναι ελαφρύ, χωρις πολλά βούτυρα και κρέμες αναδεικνύοντας τα πολυτελή υλικά με μοντέρνο τρόπο.  Ξεχώρισα τις καραβιδες με ιβισκο, κουνουπίδι και οξινα φρούτα για την κομψότητα και την ήρεμη πολυτέλεια, όπως και το ζεστό τηγανητό φουα γκρά που ζωντανεύει με μήλο και μάνγκο και ένα kick από ginger. Συγκλονιστική η τσιπούρα με αχινό και lychee με το φρουτο να παλεύει με το ιωδιο του αχινού πάνω στο σώμα του ψαριού. Πολύ καλό και το μπαρμπούνι με τη μελιτζάνα και τα μανιτάρια σιιτάκε.

Θεωρώ οτι τα γλυκά χρειάζονται ακόμα δουλειά καθώς στην προσπάθειά της να κάνει ένα παιχνίδι με τη Βρετανία η σεφ έκανε μερικά γευστικά ατοπήματα, αλλα η σοκολάτα και το σουφλέ Αρλεκινος είναι σίγουρα καλές επιλογές.

Ο Μάρλον Αμπέλα εχει και τα διάστερα Umu και Greenhouse όποτε έιμαι σιγουρος ότι θα κρατήσει το Square στην ψηλή θέση που του αξίζει. Το Λονδίνο σίγουρα χρειάζεται τέτοιου είδους εστιατόρια αν μη τι άλλο για να αποδείξει ότι έχει ακόμα ισχυρά αντανακλαστικά για την αριστεία και την ποιότητα.

Βαθμός: 7,5/10