Pipero al Rex: όλοι οι δρόμοι της Ρώμης οδηγούν στον Pipero

21 Σεπτεμβρίου 2016
Πάνος Σταθόπουλος
Ένα από τα πιο παράδοξα πράγματα είναι το πόσο δύσκολο είναι να φας καταπληκτικά στη Ρώμη. Ή θα πέσεις σε τουριστοπαγίδα ή θα φας νόστιμα αλλά όχι υπέροχα.
  • PIPERO AL REX: ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΝ PIPERO | Globe-Eater

Οκτώ φορές στις δέκα θα προτιμήσω να πάω μέχρι το φούρνο του Roscioli και να πάρω λιχουδιές παρά να φάω σ’ένα μέτριο εστιατόριο. 

Όμως το Pipero al Rex τα αλλάζει όλα. Δεν είναι συχνό ο σομμελιέ και ιδιοκτήτης να δίνει το όνομα του στο εστιτόριο αλλά ο Αλεσάντρο Πίπερο είναι ένας ιδιότυπος χαράκτηρας, ένα μείγμα από Τόνυ Σοπράνο και Λουί ντε Φυνές που κάνει κάθε βράδυ μια ξεχωριστή εμπειρία. 

Η εμφάνιση του και ο χαρακτήρας του είναι σε καθαρή αντίθεση με το μίνιμαλ, υπερστυλάτο χώρο και με το πανέμορφο προσωπικό. Αλλά ο συνεχής αγώνας του για ομορφιά, αρμονία και τελειότητα σε συνδυασμό με μια μεγάλη καρδιά τον τοποθετούν σε ξεχωριστή θέση. Δεν υπάρχει άλλο εστιατόριο που να σε υποδέχονται όπως στο Πίπερο. Και όλη η βραδιά περνάει με τη σιγουριά ότι τίποτε δεν μπορει να πάει στραβά. Και με μια μικρή αλλά γεμάτη οινικά διαμάντια λίστα κρασιών σε εξαιρετικές τιμές η σιγουριά γίνεται βεβαιότητα. 


Το μενού αγγίζει δύο άκρα: το γκουρμέ και το κλασσικό ιταλικό αλλά με μια φρέσκια ματιά που κοιτάζει το μέλλον χωρίς να φοβάται το παρελθόν. Αν και αλλάζει συχνά υπάρχουν μερικά μόνιμα πιάτα στον κατάλογο που προτίνω ανεπιφύλακτα. Το αυγό ποσέ μέσα σε κρέμα πατάτας πασπαλισμένο με γιαπωνέζικο τσάι μάτσα. Τα υπέροχα ραβιόλια με λαχανικά και το σάντουιτς με ταρτάρ πάπιας με μουστάρδα είναι οπτικά και γευστικά ποιήματα. 


Όμως το κορυφαίο πιάτο για μένα είναι η καρμπονάρα που μέσα στην απλότητα της είναι ένα αριστούργημα. Νομίζεις ότι κάθε ένα σπαγκέτο ξεχωριστά έχει βυθιστεί σε ζεστό κρόκο αυγού και το τραγανό καβουρντισμένο guanciale λιώνει στο στόμα δίνοντας μαζί με το πεκορίνο και το μαύρο πιπέρι την απαραίτητη ένταση. Η συνταγή έχει τα κλασσικά υλικά αλλά η εκτέση του πιάτου το απογειώνει χωρίς σύγχρονα κόλπα. Είναι η επιτομή του πως ένα κλασσικό πιάτο που το μπορεί να είναι μαμαδίστικο φαγητό για τους Ιταλούς μπορεί να παρουσιαστεί σ’ένα αστεράτο εστιατόριο. Και εύχομαι κι ένας Έλληνας σεφ να κάνει το ίδιο με το μουσακά χωρίς να προσθέσει αφρό μελιντζάνας ή τους λαχανοντολμάδες χωρίς να είναι μιλφειγ με λάχανο και μους αυγολέμονο. 


Φεύγοντας από το εστιατόριο γύρισα και κοίταξα το ξενοδοχείο Rex μέσα στο οποίο βρίσκεται. Είναι παλιό, δείχνει κάπως ύποπτο και σίγουρα ο βαριεστημένος ηλικιωμένος υπάλληλος στη ρεσεψιόν δεν σε προετοιμάζει για το επικό εστιατόριο. Και θυμήθηκα το ποίημα του Καβάφη «Μια νύχτα» που λέει: 

Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι

είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη

τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —

τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα

που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,

μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Ακούγεται σχεδόν ιερόσυλο αλλά έτσι αισθάνομαι για την καρμπονάρα του Πίπερο.

Βαθμός:8/10

Η Κλίμακα της Βαθμολογίας
0 - 4
Κακό
4.5 - 5
Μέτριο
5.5
Αποδεκτό
6 - 6.5
Καλό
7 - 7.5
Πολύ Καλό
8 - 8.5
Εξαιρετικό
9 - 10
Άριστο
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι.
Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση