Eneko London: Γαστρονομία μεταμφιεσμένη σε comfort food

Η ιδέα είναι παλιά και έχει εφαρμοστεί με άνισα αποτελέσματα. Φέρνεις ένα σπουδαίο σεφ να ανοίξει ένα εστιατόριο στο Λονδίνο για να cash-out την επιτυχία του. Άλλοτε πετυχαίνει-όπως το Opso που επιμελήθηκαν οι σεφ του Funky Gourmet- και άλλοτε όχι-όπως το απαράδεκτο Bo London- αλλά ο θόρυβος που γίνεται γύρω απ’αυτές τις μεταγραφές κρατάει ζωντανή την εστιατορική σκηνή του Λονδίνου. 

Πιθανώς όλα αυτά ν’αλλάξουν μετά το Brexit αλλά προς το παρόν το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά One Aldwych φιλοξενεί την προσπάθεια του Βασκου σεφ Eneko Atxa για μια απλή χαρούμενη κουζίνα με γαστρονομικές λεπτομέρειες. Το εστιατόριο είναι πανέμορφο με μια πολύ εντυπωσιακή σκάλα, ιδανική για να κάνεις μεγαλοπρεπή είσοδο, όμορφο φωτισμό και άνετους κόκκινους δερμάτινους καναπέδες. 

Όλα καλά κι όλα ωραία αλλά όταν έρθει η ώρα του φαγητού αυτό που θέλω να διαπιστώσω είναι κατά πόσο ο σεφ ενσωμάτωσε τη φιλοσοφία του και οργανώσε το μενού και την ομάδα του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι μια αρπαχτή αλλά ένα αυθεντικό προϊόν. Αυτό πολύ συχνά το ξεχνάνε οι ταλαντούχοι σεφ και σαν μοντέλο προς μίμηση θα τους πρότεινα τον οίκο Hermes: η ίδια ποιότητα και σκληρή δουλειά βρισκεται πίσω από μια τσάντα Birkin αλλά κι ένα απλό άρωμα. 

Στο ΕΝΕΚΟ το στοίχημα κερδίζεται για τον απλό λόγο ότι έχοντας αντιληφθεί ότι το Λονδίνο δεν σηκώνει περίπλοκα μενού 18 πιάτων ο σεφ και το management του εστιατορίου κατέληξαν σε ένα απλό μενού «κρύβοντας» μέσα σε κάθε πιάτο ιδέες και τεχνικές που δεν θα τρομάξουν αυτους που θέλουν να περάσουν καλά  αλλά ταυτόχρονα θα εξυψώσουν τα πιάτα και θα ευχαριστήσουν τους taste arbiters. Ενδιαφέρουσα και η λίστα κρασιών με μεγάλη ποικιλία από-παντελώς άγνωστες σε μένα- κρασιά της χώρας των Βάσκων που τελικά αποδείχτηκαν μια ευχάριστη έκπληξη. 

Όπως κάθε εστιατόριο που σέβεται τον εαυτό του, τα ψωμιά εδώ είναι εξαιρετικά και με κάποια ανακούφιση σκέφτηκα ότι αν το φαγητό δεν τρώγεται τουλάχιστον θα τη βγάλω με ψωμί και βούτυρο. Αλλά ευτυχώς ένα τρίο με θαλασσινά και τον εξεζητημένο τίτλο «μνήμες του κόλπου του Biscay» με καθησύχασε. Περιλαμβάνει ταρτάρ γαρίδας, καβούρι και στρείδια και είναι πολύ καλό αν και όποιο εστιατόριο βάζει ξηρό πάγο στην παρουσίαση θα το χαρακτήριζα νοσταλγό της προηγούμενης δεκαετίας.  Η κατά Ενέκο εκδοχή του fish and chips είναι η λιγότερο λιπαρή που κυκλοφορεί στην πόλη και η σως που τη συνοδεύει υπέροχα βελούδινη. 

Στο Azurmendi το δείπνο ξεκινά με μια βόλτα στον κήπο και τα λαχανικά παίζουν σπουδαίο ρόλο. Άρα δε με ξάφνισε καθόλου που τα χορτοφαγικά πιάτα στο μενου του Ενέκο ήταν υψηλής ποιότητας με κορυφαίο τις πατάτες με πράσινη σάλτσα από μυρωδικά και κρασί Txakoli. Αν ήθελα να αποδομήσω το πιάτο θα έλεγα ότι είναι νιόκι πατάτας που συνοδεύονται από κρόκους αυγού τηγανισμένους μέσα σε κρούστα ψωμιού, έχει ένα εκατομμύριο θερμίδες και θα έπρεπε να είναι παράνομο. Σ’ένα παράλληλο σύμπαν θα ήταν το τοπικό φαγητό στη Σύβαρη. 

Από τα ψάρια δοκίμασα το σολωμό και το μπακαλιάρο που και στα δύο το καλύτερο στοιχείο ήταν οι γαρνιτούρες. Πεντανόστιμο το χοιρινό όπως θα περιμένε κανείς αλλά το καλύτερο είναι το πιάτο με το επικό όνομα Φεστιβάλ χοιρινού Txerri Boda που αν κατάλαβα καλά σημαίνει γάμος γουρουνιών και σερβίρεται σε ένα σκεύος που το καπάκι έχει φάτσα γουρουνιού. Το σκευος περιεχει κροκέτες, μπριος κι ένα είδος μπαο παραγεμισμένα με χοιρινό. Περαιτέρω περιγραφές είναι νομίζω περιττές. 

Τα γλυκά σερβίρονται από ένα τρολλεϋ που έχει διάφορα αλλά αυτό που συνιστώ είναι μια Βασκικη πουτίγκα που στην ουσία είναι ένα ζεστό κεικ περιχυμενο με γάλα και το παγωτό από πρόβειο γάλα που είναι ακριβώς όπως το δικό μας παγωτό ντοντουρμάς. Πράγμα που μου θύμισε το καλοκαίρι του 2002 που ο Χρυσανθος Καραμολέγκος στη Σαντορινιά Ντομάτα στο τέλος ενός γεύματος έφερε από την κουζίνα όλο τον κάδο με το ντοντουρμά και το τρώγαμε με τα κουτάλια της σούπας δίπλα στη θάλασσα. Και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως μπορεί να είμαστε τυχεροί που μπορούμε να δοκιμάζουμε πιάτα από τέτοιους σεφ στο Λονδίνο αλλά τελικά αξίζει να ταξιδεύεις για να γνωρίζεις και να ανακαλύπτεις γεύσεις στον τόπο που γεννιούνται.

Είναι πολύ ωραία η εμπειρία του Ενέκο αν και λίγο ακριβή για το είδος του και σίγουρα σε εμπνέει να ταξιδέψεις στο Μπιλμπάο και στο Azurmendi.

Βαθμός: 7,5 / 10