Αξέχαστα ξενοδοχεία - προορισμοί

La Mamounia Marrakesh

Δεν γνωρίζω αν στον μέλλον μου προκύψει παρόμοια εμπειρία, αλλά για την ώρα, η διαμονή μου, μόλις για 5 μέρες σε αυτό το ξενοδοχείο παλάτι, υπήρξε μοναδική και πέρα από κάθε άλλη εμπειρία σε ξενοδοχείο που είχα επισκεφτεί. Οκ, στη ρεσεψιόν, όπως και σχεδόν σε όλο το Μαρόκο, σου απευθύνονται στα Γαλλικά, αλλά αλλάζουν αμέσως γλώσσα όταν σε δουν να τους κοιτάς με γουρλωμένα μάτια.  Εξάλλου όταν βρίσκεσαι σε αυτό το μέρος, δεν χρειάζεται καν να μιλάς. Τα καταλαβαίνουν όλα, ότι και να ζητήσεις, ότι και να σκεφτείς! Ναι, αν και ακούγεται περίεργο, αρκεί να σκεφτείς «φρέσκο χυμό μάνγκο» και θα εμφανιστεί στο τραπεζάκι δίπλα από την πισίνα. Μπορεί να υπερβάλω, αλλά αυτό το ξενοδοχείο με είχε συγκλονίσει και εδώ που τα λέμε δεν είμαι και ο ευκολότερος άνθρωπος του κόσμου. Ειδικότερα με τέτοια resort, που πάντα έψαχνα την Αχίλλειο για να αρχίσω τη μουρμούρα. Το La Mamounia είναι ένας θρύλος με απίστευτης ομορφιάς κοινόχρηστους χώρους, συντριβάνια που πλέουν ροδοπέταλα, ψηλοτάβανα δωμάτια και σουίτες με δαντελωτή arabesque γλυπτική στα ταβάνια και τους τοίχους, εσωτερικές και εξωτερική πισίνα με απίστευτη ατμόσφαιρα και φαγητό που... θα σε «στείλει αδιάβαστο» με την original κουζίνα του τόπου. Αρκεί να δοκιμάσετε το κοτόπουλο στο Tajine με τις ελιές και τα ολόκληρα λεμόνια για να πάτε ένα ταξίδι στον παράδεισο.

Old Cataract Aswan

Βρέθηκα σε αυτό το legendary resort, αγαπημένο στο παρελθόν της Αγκάθα Κρίστι, του Sir Winston Churchill  αλλά και πολλών ακόμα συγγραφέων, πολιτικών και διασημοτήτων, πριν από οκτώ χρόνια στις αρχές του Ιουλίου. Από ότι θυμάμαι ήταν λίγους μόνο μήνες πριν κλείσει για μια ολοκληρωτική ανακαίνιση. Αν και η εποχή για να επισκεφτείς το Ασουάν σίγουρα δεν ήταν η ιδανικότερη, για μένα που η πολυτέλεια των ελεύθερων ημερών από τη δουλειά εκείνες τις εποχές, είχε εξαιρετικά μικρή διάρκεια, δεν με άφηνε να σκεφτώ ποτέ  την εποχή, αλλά μόνο τον προορισμό που ήθελα να γνωρίσω.

Το ζητούμενο σε ένα resort όπως το Old Cataract, όπως το είχα κατά νου, ήταν η υποβλητική ατμόσφαιρα και το ιστορικό παρελθόν του, και επειδή το είχα βάλει σκόπό ζωής να το δω από κοντά, φοβόμουν ότι αν έχανα αυτή την ευκαιρία πριν την επερχόμενη ολοκληρωτική του ανακαίνισή (κράτησε τρία χρόνια) ίσως να μην ζούσα την ίδια εμπειρία. Και κάπως έτσι ήταν, μια και η ατμόσφαιρα και η ιστορία του με κυρίευσαν από το πρώτο λεπτό. Το ελαφρά παρηκμασμένης grandeur εσωτερικό του, δημιουργούσε στο μυαλό μου εικόνες μυστηρίου, ειδικότερα όταν έκανα την βραδινή μου βόλτα στους υποφωτισμένους του κήπους, ακόμα περισσότερο όταν τα απογεύματα καθισμένος στην βεράντα, έβλεπα τον ήλιο να δύει και να γεμίζει με όλες τις πορτοκαλί αποχρώσεις το Νείλο. Όποιος έχει διασχίσει αυτό το μυστήριο ποτάμι, γνωρίζει ότι πέρα από τις ποιητικές εναλλαγές στην εικόνα των ακτών του, δεν πρόκειται για ένα από τα πιο διάφανα του κόσμου. Και όμως, το σημείο που βρίσκεται το ξενοδοχείο, το ποτάμι είναι σχεδόν καθαρό, έχει συστάδες από θάμνους lemon grass, φοίνικες, φελούκες που πλέουν γύρω από τα λιλιπούτεια νησάκια και ένα ηλιοβασίλεμα τόσο χρωματιστό που μπορεί να σου πάρει τα μυαλά. Δεν είναι τυχαία η αγάπη του Hermes για την περιοχή, με τα αρώματα από τα μπαχάρια της αγοράς που γεμίζουν τον αέρα, τους παπύρους που ορθώνονται στη μέση του ποταμού και δίπλα από τις μικρές νησίδες με τα λεμονόχορτα που ενέπνευσαν τη σύσταση πολλών αρωμάτων του.

Okura Hotel Amsterdam

Σεπτέμβριος 2006, συναυλία της Μαντόνα, Confessions on the dance floor. Κλείσαμε σχεδόν τυχαία δωμάτιο στο Okura, είδαμε ότι είχε ένα αστέρι Michelinστο Γιαπωνέζικο εστιατόριο και μας φάνηκε αρκετό. Να πω εδώ, ότι το Confessions tour του Μαντονακίου ήταν σούπερ και από τις καλύτερες συναυλίες της ever. Tα Okura είναι μια πολυτελής Ιαπωνική αλυσίδα, με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς το service: Λιτά πολυτελής διακόσμηση, πανέμορφοι κήποι και εξαιρετικό φαγητό. Ένα γεγονός όμως τη μέρα που κάναμε checkout, με έκανε να το αγαπήσω και να το προσθέσω στις αξέχαστες ξενοδοχειακές εμπειρίες μου. Το τελευταίο βράδυ και ενώ επέστρεφα την επόμενη μέρα κατευθείαν από το αεροδρόμιο στη δουλειά, πρόλαβα λίγο πριν κλείσει, να δοκιμάσω την κουζίνα του Yamazato, του Ιαπωνικού εστιατορίου που είχε βραβευθεί με αστέρι από τον guide Michelin, αυτό ήταν αρκετό για να κοιμηθώ χαλαρός τις λίγες ώρες που μου είχαν απομείνει μέχρι την ώρα που έπρεπε να ξυπνήσω. Όμως, οι υπόλοιποι τρεις της παρέας μου, είχαν διάθεση ξεφαντώματος και μου χτύπησαν την πόρτα για να «δανειστούν» τις προμήθειες από το minibar του δωματίου μου, συνεχίζοντας το κλίμα του πάρτι της συναυλίας, σε ένα από τα δωμάτια τους. Στο πρωινό checkout, παραδόξως δεν ρώτησαν για την δική μου κατανάλωση, οπότε, σαν καλός “Βουδιστής” έσπευσα να τους το υπενθυμίσω. Η απάντηση που πήρα με άφησε άφωνο «Thank you Mr Pentarvanis, its on the house». Εδώ που τα λέμε, ένα «ολόκληρο» mini bar, ήταν αρκετά μεγάλο ποσό. Κάποια στιγμή θα ξαναπάω, βασικά γιατί δεν πρόλαβα με τις συναυλίες και τις βόλτες στην πόλη, να δοκιμάσω την κουζίνα του διάστερου Ciel Bleu στον 22^ο όροφο με την απίστευτη θέα.

Mandarin Oriental Barcelona

Είχα δει φωτογραφίες από τη διακόσμηση της Patricia Urquiola και αναρωτιόμουν αν θα ήταν τόσο όμορφο στην πραγματικότητα, όσο και οι εικόνες που είχαν κατακλύσει τα μίντια; Ήταν, ακόμα πιο όμορφο, μια και η διακόσμηση της Urquiola είχε έναν ανάλαφρο αέρα που δεν συναντάς εύκολα σε τέτοιας κατηγορίας ξενοδοχεία. Αεράτο και χαλαρά πολυτελές, έμπαινε χωρίς καμμία προσπάθεια, μεταξύ της λογικής ανάγκης σου να βολτάρεις στην Βαρκελώνη ή να περάσεις τη μέρα σου στο heavenly εσωτερικό του.  Με ενημέρωσαν φυσικά ότι το ξενοδοχείο διέθετε ένα πολύ καλό SPA, επειδή όμως δεν είμαι πολύ φίλος, πήγα μόνο για δω την διακόσμηση που ήταν όντως εξαιρετική. Πέρασα όμως πολλές ώρες στην πισίνα της ταράτσας (ίσως η πιο μακρόστενη πισίνα που έχω δει ποτέ), δοκιμάζοντας αυθεντική κουζίνα του Περού από τον chef Gaston Acurio, με θέα την πανέμορφη Βαρκελώνη.  Πρέπει να πω επίσης, ότι το γαστρονομικό εστιατόριο «Moments» του Mandarin Oriental έχει κερδίσει δύο αστέρια Michelin, προτείνοντας δημιουργική Καταλανική κουζίνα από την chef Carme Ruscvalleda και τον γιο της Raül Balam. Αν και το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, ο κήπος του με τα αρωματικά φυτά είναι μια όαση.

Grand Hotel Stockholm

Θα μπορούσες να το συγκρίνεις με το δικό μας Grande Bretagne, εξωτερικά μάλλον υστερεί, αλλά το εσωτερικό του είναι μεγαλειώδες. Ίσως είναι τα δεκάδες βάζα με τα φρέσκα λουλούδια που σου δημιουργούν ένα συναίσθημα χαλαρότητας παρόλη την grandeur του ξενοδοχείου. Από την άλλη, η διακόσμηση στα δωμάτια είναι μια μίξη κλασικής αισθητικής με μοντέρνα διάθεση. Δεν σε πνίγει, αντίθετα, σε χαλαρώνει όσο δεν γίνεται. Η θέα στα μπροστινά δωμάτια, αγναντεύει το αρχιπέλαγος. Από εδώ ξεκίνησαν οι βραβεύσεις των Nobel. Από τα μπαλκόνια, αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου προς τα δεξιά για να δεις το Σουηδικό παλάτι. Αν και η Στοκχόλμη έχει πολύ ενδιαφέροντα ξενοδοχεία με λιγότερα αστέρια και πιο προσιτές οικονομικά διανυκτερεύσεις, το Grand Hotel διαθέτει όλα εκείνα τα standards που το κάνουν ανεπανάληπτο. Το εξαιρετικό service, τα κρεβάτια που δεν θες να βγεις από την αγκαλιά τους, τα μαρμάρινα μπάνια με τα Molton Brown καλλυντικά και πάνω απ’ όλα, τα δύο εστιατόρια που υπογράφει ο Mathias Dahlgren, βραβευμένος από τον guide Michelin και κατά τη γνώμη μου, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σεφ της Ευρώπης.