Η ισχύς εν τη ενώσει

Ο αρχαίος σύγγραφέας και φιλόσοφος Πλούταρχος αν και είχε γράψει ένα πλήθος βιβλίων που κάλυπταν διάφορα θέματα (και γαστρονομικά, παρακαλώ!) έμεινε γνωστός για τους “Βίους Παράλληλους”. Το βιβλίο αυτό ήταν μια συλλογή από βιογραφίες διάσημων Ελλήνων και Ρωμαίων τους οποίους είχε χωρίσει σε ζευγάρια και αφηγούνταν το βίο τους με τρόπο τέτοιο ώστε ν’αναδεικνύονται οι κοινές τους ηθικές αξίες και τα κοινά τους πιστεύω άσχετα αν αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν είχαν συναντηθεί, βέβαια, ποτέ.

Αυτή την ιδέα της αφήγησης “παράλληλων βίων” τη σκέφτηκα πολλές φορές κατά την διάρκεια του φετινού Οινοράματος μιλώντας με οινοποιούς, με υπευθύνους εταιρειών διακίνησης οίνου, με σεφ, με οινοχόους και βέβαια με τους οινόφιλους. Ειδικά φέτος που είχα και την ευθύνη για τον σχεδιασμό της επικοινωνίας της έκθεσης και ήμουν σε μια διαρκή αναζήτηση μηνυμάτων για να βγουν προς τα έξω, κατανόησα καλύτερα το πόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι γύρω από τον ίδιο χώρο, με τις ίδιες αξίες, τα ίδια πιστεύω και εν πολλοίς, τα ίδια συμφέροντα κινούνταν στο χώρο σαν τους ήρωες στο βιβλίο του Πλουτάρχου: λες και δεν είχαν συναντηθεί ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι το ολόκληρο το σύγχρονο ελληνικό κράτος χτίστηκε έτσι: από ομάδες που έβλεπαν τις υπόλοιπες περισσότερο σαν αντιπάλους παρά ως πιθανούς συμμάχους και διεκδικούσαν την ηγεμονία στην οικονομική και πολιτικη ζωή της χώρας. Τέσσερα χρόνια μετά την κατάρρευση της χώρας κι ενώ κυριαρχεί η απαίτηση να βγούμε “προς τα έξω” ανθρωποι και ελληνικά προϊόντα, διαπιστώνεις ότι υπάρχει ακόμα μια αδυναμία κατανόησης ότι στο ζήτημα ελληνική γαστρονομία είμαστε όλοι μαζί: παραγωγοί πρώτης ύλης, οινοποιοί, σεφ, εστιάτορες.

Σε κοινές συζητήσεις εστιατόρων και σεφ με τους οινοποιούς ακόμα και σήμερα βλέπεις όλες τις πλευρές να βάζουν σε κάθε συζήτηση μπροστά τις διαφορές τους. Πόσο λάθος! Δύο είναι οι βασικοί νόμοι της επικοινωνίας όταν πρέπει να διαχειριστείς διαπραγματεύσεις αλλά και σοβαρές κρίσεις: πρώτα αναγνωρίζεις τις ανάγκες της άλλης πλευράς και φροντίζεις να καταλάβει η άλλη πλευρά ότι την καταλαβαίνεις πλήρως και δεύτερον βάζεις σε μια λίστα τα σημεία συμφωνίας και όχι αυτά της διαφωνίας. Στη χώρα μας, σε όλους τους τομείς, συνήθως συμφωνούμε αναμεταξύ μας στα έξι (6) από τα δέκα (10)  σημεία αλλά επί δεκαετίες καθόμαστε και τσακωνόμαστε πάνω στα 4 σημεία που διαφωνούμε αγνοώντας έξι (6) ολόκληρα σημεία συμφωνίας!

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα οι επιμέρους κλάδοι που αποτελούν “το όλον” ελληνική γαστρονομία: παραγωγοί, οινοποιοί, σεφ/εστιάτορες να αναγνωρίσουν πρώτα ο ένας τις ιδιαίτερες ανάγκες του άλλου και στη συνέχεια να μιλάνε διαρκώς μόνο για τα σημεία συμφωνίας τους που είναι πάρα μα πάρα πολλά. Ας μιλήσουμε γιαυτά που συμφωνούμε. Ας δούμε πώς μπορούν αυτά να γίνουν αφετηρία για διεθνή αναγνώριση και κέρδος. Η ισχύς εν τη ενώσει. Σ’αυτό τουλάχιστον, ελπίζω να συμφωνούμε.