Περνάει στ` αλήθεια έρωτας από το στομάχι;

02 Νοεμβρίου 2013
Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Δεν θυμάμαι πώς φτάσαμε να το συζητάμε.


Πρέπει να ήμασταν στο τρίτο ποτό, να είχαμε ήδη συζητήσει την πορεία των αποκρατικοποιήσεων, το μέλλον της Κεντροαριστεράς, τα του Παναθηναϊκού και να βρέθηκα εγώ, κλασικά, να μουρμουρίζω περί των νταραβερίων. "Είπα, είπε, έγραψε, διάβασα" και μετά "Ναι μεν αλλά, λες να, δεν θέλω μπλεξίματα, τί λες να κάνω; Μα, με ακούς; Πες κάτι! Μίλα!" . "Αθήναιε, άκου να σου πω κάτι" μου είπε με το μάτι ολίγον αγριεμένο, ο Χρήστος, "Να μιλάμε όλοι να μιλάς κι εσύ πάει πολύ. Μαγείρεψε κάτι φανταιζί, στήσε το σκηνικό με τα εκατό κεριά και κρίνε! Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας περνάει από το στομάχι".

Ασχολούμαι με τη γαστρονομία τη μισή ενήλική μου ζωή κι όμως ακόμα δεν έχω καταλήξει στο αν υπάρχει έστω και το ελάχιστο ψήγμα αλήθειας σ`αυτή τη φράση.

Περνάει στ` αλήθεια ο έρωτας από το στομάχι;

Αν αληθεύει ότι στη δημιουργία των κλισέ για την ζωή συμβάλλει το κομμάτι της ποπ κουλτούρας που αναπαράγουν  η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος, τότε θα συμφωνήσουμε ότι αυτό  ισχύει κατεξοχήν για την κοινή αντίληψη που υπάρχει για την πορεία του έρωτα από το στομάχι στην καρδιά.

 Δεν γνωρίζω ούτε ένα αξιομνημόνευτό επεισόδιο  αποπλάνησης, από το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα, τον "Τομ Τζόουνς", μέχρι τις ιστορίες του μαγικού ρεαλισμού της λογοτεχνίας της Νότιας Αμερικής και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, που να μην εκτυλίχθηκε γύρω από ένα τραπέζι δημιουργώντας την εντύπωση ότι είναι η μαγειρική που κάνει το... μαγικό.

Θα έπρεπε να μας έχει υποψιάσει κάπως το ότι το "ερωτικό τραπέζι" λειτουργεί και ως πεδίο όπου λαμβάνουν χώρα διάφορες... τελετουργίες:  κοινωνικοποίησης όταν είναι οικογενειακό, δημιουργίας δεσμών φιλίας, βιώματος  έντονων αισθημάτων, από τη χαρά της γιορτής μέχρι το πένθος της τελεσίδικης απώλειας αλλά κυρίως το τραπέζι μπορεί να σφυρηλατήσει εκείνο το διακριτό αίσθημα της βαθειάς φιλίας, του συναισθήματος που δεν μας παρηγορεί απλώς αλλά μας δίνει το κουράγιο να παρουσιαζόμαστε με το αληθινό μας πρόσωπο δηλαδή αυτό για το οποίο εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως αν ήμασταν στη θέση των άλλων μάλλον θα μας απωθούσε παρά θα μας έλκυε.

Όσο έγραφα αυτό το κείμενο, ρώτησα διάφορους φίλους μου, τί σημαίνει γι’ αυτούς η φράση "ο έρωτας περνάει από το στομάχι". Δεν εξεπλάγην καθόλου όταν διαπίστωνα ότι αυτό που στην πραγματικότητα μου περιέγραφαν δεν ήταν έρωτας αλλά το αίσθημα της συντροφικότητας και της ζεστασιάς που δημιουργεί η συνάντηση ανθρώπων γύρω από ένα τραπέζι για να καταναλώσουν το φαγητό που κάποιος μαγείρεψε ειδικά γι’ αυτούς. Θυμάμαι, χαμογελώντας, κάποια ηλικιωμένη φίλη μου,  να με συμβουλεύει,  όταν ήμουν νεότερος, να μην είμαι πουριτανός σχετικά με το πόσο γρήγορα πέφτω με κάποια στο κρεβάτι όμως "στο τραπέζι του σπιτιού σου να σκεφτείς πολύ αν θα την καθίσεις για να της μαγειρέψεις". Πόσο σοφό. Βλέπω μια αξία στο να μείνει το τραπέζι το τελευταίο... προπύργιο της κατάκτησης λοιπόν. Να λειτουργεί ως δήλωση επιθυμίας να αποκτήσει μια σχέση όχι διάρκεια αλλά ποιότητα.

Οπότε, δεν ξέρω αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι και μεταξύ μας ποτέ δεν με απασχόλησε αλλά είμαι ικανός να καταθέσω ενόρκως πως κάθε τί αξιομνημόνευτο, ό,τι  κατάφερε να κερδίσει το γέλιο ή το δάκρυ μας, πέρασε σίγουρα από κάποιο τραπέζι.


*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού


* Εικονογράφηση: Ιάσονας Δεληγιάννης- Φέτσης

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση