Το ξενοδοχείο Hilton φιλοξένησε τους 47 παραγωγούς και τις 400 περίπου ετικέτες από τον αμπελώνα της Πελοποννήσου, με την έκθεση Peloponnese Wine Festival (που φέτος διοργανώθηκε από την Μαριάννα Μακρυγιάννη και την Βασιλική Κουτσοβούλου με την συνεργασία του Γρηγόρη Μιχαήλου) να προσελκύει τους φίλους του σημαντικότερου αμπελώνα της χώρας.
Με πολύ λίγα λόγια και καταιγιστικό ρυθμό, η δοκιμή σχεδόν όλων των ετικετών ολοκληρώθηκε μετά από 8 ½ σκληρές ώρες. Βέβαια για μια ακόμα φορά τα λευκά και τα ροζέ κυκλοφόρησαν πολύ πιο σύντομα από ότι θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να είναι απίστευτα άχαρα αρωματικά και ασύνδετα γευστικά. Όμως μάλλον θα πρέπει κανείς να συμβιβαστεί με αυτό, αφού αν είναι ένα ταμπού το οποίο δεν πέφτει όσα χρόνια και αν περάσουν είναι η αντίληψη περί της όσο το δυνατόν φρεσκότερης κατανάλωσης αυτών των κρασιών.
Πάντως ακόμα και μέσα από πυκνά σύννεφα θειώδους και αναγωγικών αρωμάτων, τα highlights παρουσιάζονται στην παρακάτω λίστα, η οποία μάλιστα υιοθετεί για πρώτη φορά την (λεπτομερέστερη σε σχέση με την δική μου) κλίμακα βαθμολογίας του FNL.
Λευκά Κρασιά.
Σκλάβος, Μεταγειτνιών 2014: Η πεμπτουσία των φοβερών προσφάτων επιδόσεων του οινοποιείου από το Ληξούρι είναι αυτό το orange Βοστυλίδι με το υπέρπυκνο flavor αποξηραμένων φρούτων. Μάκρος, σώμα αλλά και τανίνες στα κόκκινα! (8,5/10)
Σταυρόπουλος, Λίνον 2016: Το κορυφαίο εκτός Σαντορίνης Ασύρτικο ήταν και πάλι εντυπωσιακό με φοβερό μάκρος και τρομακτική οξύτητα. Βέβαια πάντα είναι άοσμο και ιδιαίτερα αυστηρό στην νιότη του απαιτώντας 5-10 χρόνια στη φιάλη. (8,5/10)
Σκλάβος, Ευφράνωρ 2015: Πως μπορεί ένα κρασί που βασίζεται σε ένα αρωματικό σταφύλι να είναι τόσο σοφιστικέ; Ένα εκρηκτικό blend Μοσχατέλας και Βοστιλιδιού με φοβερό μάκρος άγρια οξύτητα και λίγες τανίνες στο τέλος. +5 χρόνια. (8/10)
Κτήμα Μέγα Σπηλαίου, Μοσχάτο 2016: Ένα κρασί που οι οπαδοί των αρωμάτων δεν θα πρέπει να προσπεράσουν. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να εκτιμούν και την cool climate αγριάδα, καθώς το υψόμετρο των 850μ την προσφέρει απλόχερα! (7,5/10)
Μπουτάρη, Πειραματικό Μοσχοφίλερο 2014: Η έλλειψη θειώδους και η χρονιά συνεισφέρουν σε μια αρωματική ανοιχτοσύνη γεμάτη καπνό και λεμόνια. Σοφιστικέ δύναμη και στο στόμα, παρ’ όλους τους μόλις 11,5 βαθμούς. +3 χρόνια (7,5/10)
Τετράμυθος, Πάτρα 2016: Αφόρητα νέος και κλειστός αυτός ο πολυαγαπημένος, φίνος Ροδίτης. Τα ορυκτά και λεμονάτα αρώματα ίσα που φαίνονται, ωστόσο η διάρκεια της ελαφριάς γεύσης υπόσχεται πολλά… +5 χρόνια (7/10)
Τετράμυθος, Μηλιά 2016: Άγουρο και εσωστρεφές Sauvignon Blanc με καπνιστή αγριάδα σε μύτη και στόμα. Ελαφρύ σώμα, gooseberry flavor και ξηρή μακριά επίγευση συνθέτουν ένα εξαιρετικό δείγμα της ποικιλίας. Από το 2021. (7/10)
Εύχαρις, Ασύρτικο Sur Lie 2015: Το Ασύρτικο παραμένει η σταθερότερη αξία του κτήματος, προσφέροντας εδώ εκρηκτικό wet wool χαρακτήρα. Η αγριάδα και το μάκρος πάντως είναι αυτά που θα του επιτρέψουν την 5ετή παλαίωση. (7/10)
Οινοποιητική Μονεμβασιάς, Κυδωνίτσα 2016: Απλή (λόγω νεότητας) μύτη με κυρίαρχα τα λευκόσαρκα φρούτα. Όλη η δύναμη όμως βρίσκεται στο στόμα το οποίο διαθέτει υπέροχη οξύτητα για να κοντράρει πάχος και γλύκα. Από το 2020. (7/10)
Παρπαρούσης, Τα Δώρα του Διονύσου 2016: Ο Διόνυσος φαίνεται ότι είναι πολύ γενναιόδωρος αφού τα δώρα του πάντα εντυπωσιάζουν! Γλυκό ξεκίνημα και ξηρό τελείωμα για αυτό τον ελαφρύ Σιδερίτη που θα ανοίξει μετά το 2020. (7/10)
Μερκούρη, Φολόη 2016: Hαπόλυτη “σιγουράντζα” του Ελληνικού κρασιού αρτύζει με το βερυκοκένιο άγγιγμα και την στρογγυλάδα του Viognier την ορυκτή αυστηρότητα και ελαφράδα του Ροδίτη. Ακόμα καλύτερο από το 2020. (7/10)
Οινοφόρος, Ασπρολίθι 2016: Ασπρολίθι πάντα και για πάντα!! Η σταθερότερη αξία της Ελλάδας είναι και πάλι ξινή, αυστηρή και άγουρη. Όμως είναι εξίσου mineral, ικανή 5ετους παλαίωσης και τέλεια τιμολογημένη. Ένα κρασί- μάθημα! (7/10)
Αχαιών Οινοποιητική, Μοσχάτο 2016: Αν και νεαρό αυτό το Μοσχάτο δεν δυσκολεύεται να γεμίσει το χώρο με αρώματα λίτσι και ροδόνερου. Όμως γεμίζει ακόμα περισσότερο το στόμα με εκρηκτικό flavor αλλά και ξηρό τελείωμα. (6,5/10)
Lacovino, Φιλοσοφία 2016: Το νέο οινοποιείο της Λακωνίας βάζει στο μπουκάλι Μονεμβασιά και Κυδωνίτσα σε ένα αρωματικό κρασί με καλή δομή και διάρκεια.
Εντούτοις η τιμή των σχεδόν 20€ δίνει λαβή για λίγη γκρίνια…(6,5/10)
Τρουπής, Μαντινεία 2016: Οι φίλοι του Μοσχοφίλερου θα ικανοποιηθούν για μια ακόμα φορά από αυτή τη Μαντινεία. Ακόμα κλειστή στα αρώματα ροδόνερου και εσπεριδοειδών, διαθέτει δροσιά και καλό όγκο για την ποικιλία. Από το 2019. (6,5/10)
Ροζέ Κρασιά.
Παρπαρούσης, Petit Fleur 2016: Ένα από τα πιο ιδιαίτερα ροζέ της χώρας που ποτέ δεν εντυπωσιάζει με την άγουρη μύτη φραγκοστάφυλου. Όμως γκαζώνει στο στόμα προσφέροντας γλυκόξινο παιχνίδι και εξαιρετική διάρκεια. + 3 χρόνια. (8/10)
Χαρλαύτη, Saumon 2016: Άλλη μια απόδειξη ότι το ιστορικό κτήμα βρήκε στα ροζέ τα δυνατά του χαρτιά. Ένα “άγουρο’ Cabernet Sauvignon με αρκετά πλούσιο σώμα, γευστικό νεύρο και ικανοποιητικότατη διάρκεια. Δώστε του 1-2 χρόνια… (7,5 /10)
Μποσινάκη, Ιέρεια 2016: Ακόμα κλειστό και άγουρο αυτό το εξαιρετικό ροζέ, με νύξεις ροδοπέταλου σε φόντο φραγκοστάφυλου να μαρτυρούν την ποικιλία από την οποία προέρχεται. Ένα αυστηρό, ελαφρύ, κατάξηρο Μοσχοφίλερο. +4 χρόνια (7/10)
Τρουπή, Τομή 2016: Αν και προέρχεται από Μοσχοφίλερο, η Τομή αποτάσσει τον τριανταφυλλένιο χαρακτήρα, ακολουθώντας ορυκτά και λεμονάτα μονοπάτια. Το στόμα ξεκινά γλυκά, όμως το τελείωμα είναι ξηρό μέχρι το κόκαλο! (7/10)