Μετά τις πρόσφατες αλλαγές στη διακόσμηση που έφεραν το μπαρ
στο κέντρο του χώρου η Hytra συζητήθηκε αρκετά και το μπαρ της, όπως και το πιο
απλό εστιατόριο γύρω του τράβηξαν αρκετό κόσμο, μετά τις παραστάσεις. Η δική
μου αδυναμία όμως είναι το μικρό γαστρονομικό εστιατόριο (φωτό κάτω) στην άκρη της
αίθουσας, που έχει θέα προς την Ακρόπολη. Εκεί ο πολύ χαμηλών τόνων,
ταλαντούχος σεφ, Τάσος Μαντής, με τη σεμνή ομάδα του παρουσιάζουν πιάτα που
αξίζουν την προσοχή μας. Σίγουρα η αδυναμία μου είναι ο κήπος του σεφ, με τα
μυρωδικά του, τα βότανα του, τα λαχανικά και τα βρώσιμα λουλούδια του, αλλά
όταν στην τελευταία μου επίσκεψη δοκίμασα το πλήρες μενού του των δεκατεσσάρων
σταδίων, ειλικρινώς θαύμασα τον τρόπο που τα πιάτα, διαδέχονταν το ένα το άλλο,
δημιουργώντας ένα γευστικό crescendo.
Το μενού ξεκινάει από τα amuse bouche, τα στάδια με τις μινιατούρες, που είναι το σπιράλ από αγκινάρα Ιερουσαλήμ, με μαγιονέζα και μπέικον, το μπισκότο ελιάς, με παγωτό ελαιόλαδο και σφαίρες από ζελέ λάιμ, το «φύλλο» ενός σπανακόρυζου, το χυμό καρότου, με τη λουίζα και περνώντας στα κυρίως, έναν κόκορα με μανιτάρια σελινόριζα μαζί με το parfait από τα συκωτάκια του και ένα κατσικάκι Ελασσόνας, με μελιτζάνα, άιβαρ (πηχτή σάλτσα κόκκινης πιπεριάς), κεφίρ και σάλτσα αμπελόφυλλων, για να καταλήξει, τελικώς, στο decrescendo των επιδορπίων: το παγωτό μελιτζανάκι με τη ξινήθρα, μια λευκή σοκολάτα με ιπποφαές, καραμέλα και παγωτό από αγκινάρα Ιερουσαλήμ και ένα αλλιώτικο γιαούρτι με καρύδια και μέλι.
Αναζητώντας τα στοιχεία που με γοήτευσαν σε όλα αυτά τα στάδια που εκτυλίχθηκε το δείπνο μας, εστίασα στην καθαρότητα των γεύσεων, στα παιχνίδια με τις διαφορετικές υφές, στις υψηλές τεχνικές, που δεν κραύγαζαν «προσέξτε με», στον τρόπο που δημιουργήθηκε το κορύφωμα που περιέγραψα και τέλος στην αίσθηση που αποκόμισα πως μετά από τόσα μικρά και μεγάλα πιάτα, δεν ένιωσα ούτε για λίγο να πνίγομαι από την πληθώρα των υλικών που πέρασαν από το πιάτο μου, καθώς σε όλα υπήρξε μια αξιοζήλευτη ισορροπία. Σίγουρα τα επιδόρπια δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με το φαγητό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου άρεσαν. Αν μάλιστα τα κατάφερναν καλύτερα με τους ρυθμούς τους ώστε το δείπνο μας να μη διαρκέσει τόσες πολλές ώρες λόγω των κενών που μεσολάβησαν ανάμεσα στα πιάτα κι αν η λίστα των κρασιών ήταν πιο ενδιαφέρουσα ώστε να αντιστοιχεί σε ένα τέτοιο gourmet εστιατόριο, σίγουρα ο βαθμός που θα έδινα για το ίδιο δείπνο θα ήταν πιο ψηλός.