Και μπορεί ακόμα να μην έχω προλάβει να πατήσω το εσωτερικό μου pause για να πάρω μια ανάσα και να απολαύσω τις στιγμές που ζω και που τις περίμενα, τις ονειρευόμουν και τις προετοίμαζα δυο χρόνια τώρα, όμως αυτή η αίσθηση της απόλυτης ικανοποίησης που νοιώθεις όταν ένα όνειρο σου γίνεται πραγματικότητα νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο boosting ever, OK, μετά την γέννηση ενός παιδιού φυσικά.. Έτσι, δεν μπορώ παρά να σας προσκαλέσω να ρίξετε μια ματιά στο καινούριο μας site, και αν έχετε φίλους στο εξωτερικό να μας βοηθήσετε να spread around the news. Άλλωστε, η βοήθεια και η υποστήριξη σας ήταν πάντα η μεγαλύτερη μας φόρα, χωρίς εσάς να μας διαβάζετε κάθε βδομάδα, τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Πίσω στα όνειρα, υπάρχουν πράγματα σ΄αυτή την ζωή που είναι και θα παραμείνουν απλησίαστα. Όπως ας πούμε αυτό το iconic κινητό που είναι δέκα φορές ακριβότερο από το πιο ακριβό smartphone και που φιγουράρει στις σελίδες των glossy περιοδικών ως το απόλυτο status symbol αφού έχει ακόμα και butler button, ένα κουμπί που πατώντας το συνδέεσαι αυτόματα με το 24ωρο concierge service της εταιρίας που παρέχει στους proud owners του τηλεφώνου access σε οτιδήποτε χρειαστούν, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται. Από booking ξενοδοχείων και εισιτηρίων μέχρι αγορά exclusive δώρων και θέσεις σε events«money can’t buy” όπως λένε χαρακτηριστικά. Πράγμα που σχεδόν εξυπακούεται αν σκεφτείτε πως το αγαπημένο μου μοντέλο, το constellation- κοστίζει περίπου 8.000 ευρώ- και φανταστείτε πως δεν είναι και από τα ακριβότερα της συλλογής. Πρόκειται φυσικά για τα βρετανικά Vertu, των οποίων η μαμά εταιρία ανακοίνωσε μόλις την πενταετή συμφωνία συνεργασίας της με την Bentley με ένα καινούριο μοντέλο που θα βγει στην αγορά τον Οκτώβριο και του οποίου οι λεπτομέρειες κρατιούνται επτασφράγιστο μυστικό. Λέτε με το πάτημα ενός κουμπιού να έρχεται μια γυαλιστερή κουρσάρα να σε παραλάβει? Γιατί αν ναι, θα κάνω αιματηρές οικονομίες για την επόμενη πενταετία, μπας και προλάβω να αγοράσω κανένα ελαφρώς μεταχειρισμένο, εκεί που θα κοντεύει να τελειώσει το project…
Και μια που μιλάμε για ακριβά αντικείμενα, ξέρω πως σας ξεσήκωσα με τις fake τσάντες από την Κωνσταντινούπολη και τώρα πρέπει να σας απογοητεύσω.. Γιατί όταν προσπάθησε μια φίλη να παραγγείλει μέσω internet και να της την στείλουν με courier ανακάλυψε πως ναι μεν γίνεται, αλλά δεν εγγυώνται πως δεν θα σταματήσει το δέμα στο τελωνείο, οπότε, άνθρακες ο θησαυρός. Μια που, όταν έρχεται κάτι από χώρες που δεν είναι μέλη της ΕΕ, κινδυνεύεις να πληρώσεις τρελό φόρο, ακόμα κι αν ο αποστολέας έχει γράψει πως είναι δώρο, ή έχει βάλει μέσα απόδειξη για ποσό κάτω από 100 ευρώ. Το ξέρω γιατί το είχαμε πάθει μια φορά πριν χρόνια με μια ζώνη του Πάνου που είχαμε παραγγείλει από την Αμερική και για την οποία ενώ είχαμε πληρώσει κάτι του τύπου 60$ έπρεπε να πληρώσουμε για να την εκτελωνιστούμε άλλα 100 ευρώ, χώρια την ταλαιπωρία και την χαρτούρα και το πήγαινε- έλα.. Ακόμα εκεί βρίσκεται, στα ράφια του τελωνείου στο αεροδρόμιο, και από το να κλαίω έστω τα πολύ λιγότερα ευρώ που θα πληρώσω για μια fake Louis Vuitton– ή ακόμα χειρότερα να την πληρώσω σχεδόν σαν αυθεντική- νομίζω πως θα αρκεστώ στις παλιές μου τσαντούλες που τις ανεβάζω κάθε τόσο στο το πατάρι, έτσι, για να τις ξεχνάω και μετά όταν τις ξανακατεβάζω να μου κάνουν κάτι σαν ανανέωση.. Και εύχομαι βέβαια να έρθει η ώρα που θα μπορούμε να ψωνίζουμε ξανά ακριβά πράγματα, όσο κι αν η κρίση μας έκανε να αναθεωρήσουμε και τον υπερ-καταναλωτισμό μας και την ματαιοδοξία μας.. Η αίσθηση του να ανοίγεις το πορτοκαλί κουτί, να ξεδιπλώνεις τα ριζόχαρτα, να ανασύρεις την υφασμάτινη σακούλα με το διάσημο logo, και να βγάζεις μέσα από την τσάντα τα ειδικά μαξιλαράκια που διατηρούν το σχήμα της, είναι μοναδική.. Νομίζω πως μέχρι και η μυρωδιά είναι ιδιαίτερη αν θυμάμαι καλά, γιατί από την τελευταία φορά έχει περάσει πάνω από δεκαετία.
Μέχρι τότε,
θα περιμένω υπομονετικά το φθινόπωρο για το launching της καινούριας συλλογής της Kate Spade γιατί
αυτή η τσάντα δοχείο με popcornμίλησε στην καρδιά μου μόλις την πρωτοείδα, αφήστε που, θα
κοστίζει όσο μια fake Chanel.
Και βέβαια, αν βρεθείτε στην Istanbul εννοείται πως θα σας δώσω με χαρά την διεύθυνση του Mario, να πάτε να χαζέψετε
και να ψωνίσετε με την ησυχία σας αν θέλετε. Εγώ ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν
έκανα καλά που δεν αγόρασα κάτι, μια που απ` ότι ακούω, πολλές πλούσιες και
κοσμικές Αθηναίες είναι πελάτισσες του εδώ και χρόνια.. Το μόνο που με παρηγορεί
είναι που δεν ξέρω πόσο πειστική θα έδειχνα αν κατέβαινα από το μεταχειρισμένο,
γέρικο μου Punto κρατώντας μια Chanel από ασπρόμαυρο φίδι, αξίας 15.000 ευρώ, γιατί αυτή μου
γυάλισε.. Όχι πολύ φοβάμαι..
Πίσω στα δικά μας και τα εφικτά, μαθαίνω πως στην Μύκονο συρρέουν τα αλλοδαπά πλήθη, για να ακούσεις λέει στην Ψαρρού ελληνικά πρέπει να μιλήσεις με τους σερβιτόρους και τους παρκαδόρους. Πράγμα καλό για τον Ζαννή που βλέπει τα ταμεία του Nammos να γεμίζουν, και κακό για μας που θα κάνουμε να ξαναπάμε καμιά πενταετία ακόμα, κι όταν ξαναβρεθούμε στο λιμάνι δεν θα μας ξέρει πια ούτε η μαμά μας.. Oh well… Θα πηγαίνουμε ίσως στο Νεοϋορκέζικο Nammos που θα στηθεί σε μια εξέδρα απέναντι από το άγαλμα της Ελευθερίας από του χρόνου, σε μια επένδυση που ακούγεται πως θα ξεπεράσει, πέρα από τα όρια της Ελλάδας, και τα 40 εκατομμύρια δολάρια. Να σας ενημερώσω όμως, πως αν πάτε Ψαρρού και θέλετε μετά να κάνετε και ένα coup de peigne, ο Ηλίας Ζάρμπαλης άνοιξε κομμωτήριο ακριβώς πάνω από το Luisa Men. Τώρα γιατί στο νησί των ανέμων και μάλιστα on the beach μπορεί κάποιος να θέλει να φτιάξει μαλλί δεν το γνωρίζω, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να μοιραστώ την πληροφορία μαζί σας, n’ est pas?